Radosław Brzózka - Reklama na bezdrożach antysztuki

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 03 październik 2010

Odsłony: 6007

Lewica pod wodzą Grzegorza Napieralskiego kluczowym elementem marketingu politycznego dla swojej formacji uczyniła retorykę antykatolicką. Jerzy Urban ze swoimi przemyśleniami na temat krzyża wizytuje opiniotwórczy tygodnik i telewizję publiczną. Jeśli prześledzimy inne obszary działalności reklamowej z łatwością odnajdziemy również radykalne manifestacje antyreligijne i antymoralnościowe. Skąd czerpią inspirację twórcy reklam i strategii wizerunkowych?

Reklama to sztuka użytkowa polegająca na zalecaniu artykułów handlowych i innych rzeczy, zwłaszcza przy pomocy środków masowej komunikacji. Może sprowadzać się do bezpośredniego zachwalania. Biel jest jeszcze bielsza; szczęście rodzinne kwitnie w trakcie jedzenia serka homogenizowanego albo dlatego, że pani domu ugotowała zupę z proszku; rozwiązanie problemów ze wzdęciem otwiera dostęp do pełni życia przed nowoczesną kobietą... Twórcy reklam zdają sobie sprawę, że intensywność ich działalności stępia wrażliwość odbiorców mediów. W coraz bardziej wyszukany sposób starają się zyskać naszą uwagę. Stosują stare chwyty retoryczne i najświeższe mody. Apelują „do sakiewki” – będzie jeszcze taniej; straszą – dziecko nie było zaszczepione, więc zawartość jego pokoju można już demontować w półmroku; warto się zapożyczyć, bo ulubieniec publiczności kojarzący się z dużymi sumami uśmiecha się z ekranu; telekom jest najlepszy, bo w jego reklamie jest oddany klimat studenckiej „imprezy” itd. Kolejne metody wabienia klienta (których manipulatorski charakter w ujęciu psychologiczno-socjologicznym opisują liczni autorzy np. ks. M. Nowosielski, Reklama słodkim kłamstwem, „Nasz Dziennik” z 20-21.02.2010) tracą na sile. Żeby zwrócić uwagę na produkt czy nową markę, coraz częściej szuka się sposobu zaskoczenia, a nawet zaszokowania potencjalnego konsumenta. W tym punkcie dochodzi do bliskiego spotkania świata reklamy i współczesnej sztuki-antysztuki.

Czytaj więcej: Radosław Brzózka - Reklama na bezdrożach antysztuki

Ogłoszenie Chrystusa królem ma głęboki sens społeczny

Szczegóły

Kategoria: Naród

Opublikowano: 03 październik 2010

Odsłony: 2896

W chwili, gdy przywraca się dzień wolny od pracy w Święto Trzech Króli, warto podkreślić głęboki sens tego dnia. Przypomnienie o prawdzie, że Jezus jest naszym królem i ponowne poświęcenie się mu, byłoby bardzo ważnym aktem w momencie postępującej poganizacji licznych społeczeństw - mówi portalowi Fronda.pl Paweł Milcarek z "Christianitas".

Istnieje katolicka zasada, wedle której w wypowiedziach biskupów domniemywa się roztropności i wyczucia sytuacji. W komunikacie Konferencji Episkopatu Polski pojawiło się niestety wiele nieporozumień.
Głównie laiccy komentatorzy przedstawiają inicjatywę ogłoszenia Jezusa Chrystusa królem Polski tak, jakby grupa narwańców chciała ustanowić w Polsce ustrój quasi-monarchiczny, w dodatku intronizować Boga, który i tak jest uznawany za Króla Wszechświata. Jest jednak inaczej. Chrystus jest Królem Wszechświata, ale także narodów. Śpiewamy pieśń kościelną, w której Najświętszemu Sercu Bożemu poświęcamy naszą Ojczyznę, rodziny, także nas samych. Intronizacja odbywa się za każdym razem. Nie chodzi bowiem o jednorazową intronizację Chrystusa – on nie stanie się królem Polski od jej ogłoszenia, on już nim jest. Gdy w dawnych wiekach królowie polscy wracali do kraju (np. Kazimierz Odnowiciel), otrzymywali ponownie hołd od swych poddanych. Nie stawali się ponownie głowami państwa, gdyż już nimi byli.

Czytaj więcej: Ogłoszenie Chrystusa królem ma głęboki sens społeczny

Rafał A. Ziemkiewicz - Kłamcy u władzy

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 02 październik 2010

Odsłony: 10823

Pan minister Rostowski publicznie przyznał, że faktyczny deficyt tegorocznego budżetu to nie oficjalne 48 miliardów, ale około stu. I że przyszłoroczny to też mniej więcej dwa razy więcej niż on sam oficjalne podaje. Ale najlepsze jest, w jaki sposób to przyznał: ot, tak, mimochodem, stwierdzając, że "przecież wszyscy to wiedzą", że prawda jest inna, niż się oficjalnie podaje.
Z lekceważącym machnięciem ręką na tych, których prawdziwym informacjom wielokrotnie gorliwie zaprzeczał i on, i reszta "hołoty zwanej rządem" (jak to śpiewa DJFunkyKoval; przy okazji gratuluję mu wyrażenia tak znakomicie tego, co od dawna czuję, ale nie mogłem sam wyrazić, bo na basie gram bardzo słabo) - a co oni tam gadają, przecież wszyscy wiedzą.

Po prostu, do wczoraj ekonomiści, którzy ostrzegali przed kreatywną księgowością pana Jana Vincenta Jacka, byli panikarzami, frustratami, oszustami i, last but not least, pisowcami. A od dziś są nudziarzami, którzy powtarzają rzeczy wszystkim od dawna znane, a panu ministrowi zwłaszcza, dlatego on się tymi powszechnie znanymi faktami nie przejmuje, on jest dalej, on pyta, niczym finansowy Lenin: "co robić?". A ci tam, nudziarze, powtarzający w kółko o stu miliardach deficytu, o długu publicznym rosnącym codziennie o 300 milionów złotych - jak zwykle o cały etap spóźnieni.
Czy to państwu coś przypomina? Pewnie nie, bo państwo jesteście w większości młodzi. Ale mnie to przypomina do złudzenia zachowanie komunistów. Nie myślę o Gierku czy Jaruzelskim, ale o tej rzeszy drobnych szujek z rozmaitych "Trybun", "Globów" czy "Tu Jedynek", różnych partyjnych nadzorców środowiska dziennikarskiego czy literackiego, działaczy.

Czytaj więcej: Rafał A. Ziemkiewicz - Kłamcy u władzy

Z listów do redakcji - KONGRES CHRYSTUSA KRÓLA

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 02 październik 2010

Odsłony: 5592

Rumia, dn. 18 września 2010 r.

Ks. Jerzy Bajda

1. Władza Boga – Stwórcy nad światem.

 Na pierwszym miejscu trzeba podkreślić, że wszelkie stworzenie podlega Bogu jako Stwórcy i Panu. Od tej zasady nie jest wyjęty człowiek, jako stworzenie rozumne i wolne, to jest powołane do kierowania się poznaną prawdą. Kiedy mówimy, że człowiek jest istotą wolną, nie twierdzimy, że nie podlega Bogu czy że jest niezależny od czegokolwiek. Wolność stworzona, która rodzi się na fundamencie prawdy (prawdy o istocie i relacjach stworzonego bytu), nie polega na niezależności od Boga, lecz na rozumnym kształtowaniu tej zależności, to jest na takim jej ukształtowaniu, które przyjmuje postać relacji posłuszeństwa w miłości na podstawie uczestnictwa w Bożej Mądrości. Człowiek otrzymując istnienie i życie na sposób daru, nie może istnieć ani żyć zgodnie z własną prawdą jeśliby zapragnął żyć poza Bogiem lub przeciw Bogu.

Prawda ludzkiego istnienia nie dotyczy samego bytu jednostkowego: człowiek istnieje jako społeczność, jako społeczeństwo, jako wspólnota, która otrzymuje różne nazwy, zależnie od charakteru zjednoczenia, od poziomu wewnętrznego zorganizowania, od sposobu współdziałania, w którym wyraża się wewnętrzne skierowanie do budowania i przeżywania jedności ludzkiej. Poziom i stopień tego zjednoczenia był bardzo różny od początków historii ludzkiej, kiedy podstawą formą zjednoczenia była więź rodzinna, więź rodowa, więź plemienna, wreszcie jako najwyższa postać współistnienia – wspólnota narodowa. Historycznie i genetycznie naród rozwinął się z rodziny, jako fundamentalnej wspólnoty osobowej, opartej na małżeństwie, czyli związku mężczyzny i kobiety. Na wszystkich tych poziomach zjednoczenia istotną rolę odgrywała świadomość autorytetu, który poprzez źródło, jakim jest rodzina, sięgał korzeniami do Istoty ponadświatowej, rozumianej jako Istota boska, choć w narodach pogańskich rozumienie tej Istoty jak i relacji łączącej człowieka z Bogiem było najczęściej błędne, aż do czasu Objawienia Bożego Starego a zwłaszcza Nowego Testamentu.

Czytaj więcej: Z listów do redakcji - KONGRES CHRYSTUSA KRÓLA