Państwo

„W tropieniu przestępstw gospodarczych tak poniósł go szlachetny zapał, że się dopiero opamiętał, gdy się za własną rękę złapał” - pisał Janusz Szpotański w nieśmiertelnym poemacie „Towarzysz Szmaciak” o generale Bagno. („W tym czasie Bagno, Polak szczery, był pies straszliwy na afery”). Jak wiadomo, nowa kombinacja operacyjna, jaką Nasza Złota Pani przy wykorzystaniu starych kiejkutów i ich agentury uplasowanej pieczołowicie w tak zwanym wymiarze tak zwanej sprawiedliwości („Wysoka Sprawiedliwości” - zwraca się podsądny do niezawisłego sądu, który niezwłocznie go koryguje: tu nie ma sprawiedliwości, tu jest sąd), ma się dokonywać pod sztandarem praworządności. Skąd Naszej Złotej Pani, a konkretnie - pierwszorzędnym fachowcom z BND przyszedł do głowy taki pomysł - tajemnica to wielka, ale pewne światło rzuca na tę sprawę zarówno afera Amber Gold, jak i afera reprywatyzacyjna w Warszawie. Jak wiadomo, i w jednej i w drugiej umoczeni są funkcjonariusze tak zwanego wymiary tak zwanej sprawiedliwości.

Afera Amber Gold polegała na tym, że pan Maciej Plichta, na którym ciążyły już kondemnatki niezawisłych sądów, został umieszczony na fasadzie firmy Amber Gold, która majętnym naiwniakom, za pieniądze wystawiała papierki, na których było napisane, że reprezentują one ekwiwalent złota. Oczywiście żadnego złota nigdzie nie było, więc podejrzewam, że stare kiejkuty, które nie przepuszczają żadnej okazji by kogoś okraść, wydymać, albo przecwelować, bo consuetudo est altera natura - które to przyzwyczajenia stare kiejkuty wysysają z mlekiem matki i z mleczem ojca - zorganizowały to przedsięwzięcie, by zasilić swoją tajną kasę, potrzebowały umieścić na fasadzie właśnie kogoś takiego, jak pan Maciej Plichta - bo ktoś, kto wie, że został warunkowo odcięty od stryczka, musi bardzo uważać, żeby nie znaleźć się na nim ponownie.

Czytaj więcej: Stanisław Michalkiewicz: Pułapki praworządności