Szczegóły

Kategoria: Wiara

Opublikowano: 12 listopad 2018

Odsłony: 1315

ks. Franciszek Knittel FSSPX

«My, chrześcijanie i muzułmanie, mamy wiele rzeczy wspólnych, tak jako ludzie wierzący, jak i jako istoty ludzkie (...) Wierzymy w tego samego Boga, w Boga żywego, w Boga, który stworzył świat i doprowadza swe stworzenia do ich doskonałości»1.

Słowa te wypowiedział do młodych Marokańczyków Jan Paweł II w sierpniu 1985 r. Powtórzył w ten sposób jedynie to, co powiedział do wspólnoty żydowskiej w Mainz o dialogu chrześcijańsko-żydowskim:

Przede wszystkim jest kwestia dialogu pomiędzy dwiema religiami, które – razem z islamem – były w stanie dać światu wiarę w jednego niewysłowionego Boga, który przemawia do nas i któremu pragniemy służyć w imieniu całego świata.

Słuchając słów papieża, można by sądzić, że chrześcijaństwo, judaizm i islam czczą tego samego Boga. Czy możemy wyprowadzić z tego wniosek, że wszystkie religie oddają cześć temu samemu Bogu? Praktyka międzywyznaniowych spotkań modlitewnych w intencji pokoju (takich jak spotkanie w Asyżu w 1986 r.) zdawałaby się sprzyjać takiej interpretacji. Bez wątpienia ta doktryna, wspierana przez wspomniane wyżej praktyki, wydaje się pociągająca dla wielu współczesnych ludzi. Czy jednak jest zgodna ze zdrowym rozsądkiem oraz zasadami wiary katolickiej? (...)

Zdrowy rozsądek

Pragnienie osiągnięcia jedności oraz zakończenia niekończącej się walki pomiędzy prawdą a błędami popycha wielu współczesnych do stworzenia własnej, odpowiadającej im koncepcji prawdy. Wedle tej koncepcji nikt nie posiada całej prawdy, wszyscy posiadamy jedynie różne jej elementy. W sferze religii wyraża się to w sposób następujący: wszystkie religie mówią nam o Bogu, jednak z różnych i wzajemnie się uzupełniających punktów widzenia.

Czytaj więcej: Czy chrześcijanie, żydzi i muzułmanie wierzą w tego samego Boga?

Szczegóły

Kategoria: Wiara

Opublikowano: 16 październik 2018

Odsłony: 2647

Ocena użytkowników: 5 / 5

Miłosierdzie Boże nie jest nowością. Było od zarania dziejów. (Zobacz: MIŁOSIERNY BÓG STAREGO TESTAMENTU)

+++
Koronka do Miłosierdzia Bożego – pierwotnie z 1894 r.

„Ojcze nasz, Zdrowaś Marjo, Chwała Ojcu.

Modlitwa.

O Serce Jezusa, nie mieć miłosierdzia nad nędznymi grzesznikami, jest to rzecz niemożliwa dla Ciebie. Przeto Cię błagamy, zmiłuj się nad nami, użycz nam łask wszelkich, o które Cię prosimy, przez Niepokalane i bolejące Serce Marji, Matki Twojej, Matki naszej, której nigdy nic odmówić nie możesz.

10 razy: O mój Jezu miłosierdzia.

Modlitwa wraz z westchnieniem powtarza się pięć razy, na końcu dodaje się Ojcze nasz i Zdrowaś Marjo.”

Czytaj więcej: Koronka do Miłosierdzia Bożego – pierwotnie z 1894 r.

Szczegóły

Kategoria: Wiara

Opublikowano: 12 listopad 2018

Odsłony: 1300

“What we have lost… and the Road to Restoration” – (“Oto, co utraciliśmy”) – film dokumentalny

czas trwania: 48′ 43″

pobierz: film (avi; 572 MB) • polskie napisy (txt; 43 kB)

Źródło z zasobami do pobrania: http://www.piusx.org.pl/pobieranie/

YouTube address: https://www.youtube.com/watch?v=hJxM7Lo2URw

Czytaj więcej: What We Have Lost — Oto, co utraciliśmy – film dokumentalny

Szczegóły

Kategoria: Wiara

Opublikowano: 15 październik 2018

Odsłony: 1416

Warto przeczytać szczególnie w kontekście artykułu.
Kilka słów o bliźniaczych, fałszywych “objawieniach” ss. Feliksy Kozłowskiej i Faustyny Kowalskiej
Który ukazał się między innymi na bibula.com
Dlaczego warto przeczytać?
Dlatego że są jednak znaczące różnice w owocach objawień ss. Feliksy Kozłowskiej i Faustyny Kowalskiej. (przyp. red wsp) Zobacz także: Katolicy i mariawici: co nas dzieli?

Aby wszystko było "Marya vitae" – od gorliwej pobożności do herezji

Artur Górecki

Aby wszystko było Marya vitae[1]
Dnia 1 kwietnia 2014 roku w Wislikofen w Szwajcarii zostało podpisane porozumienie w sprawie ponownego przyjęcia Kościoła Starokatolickiego Mariawitów w Polsce do Unii Utrechckiej Kościołów Starokatolickich[2]. Biskupi Unii Utrechckiej Kościołów Starokatolickich deklarują gotowość przyjęcia Kościoła Starokatolickiego Mariawitów w Polsce do Unii. Jest to obwarowane m.in. spełnieniem trzech obietnic złożonych przez stronę mariawicką: usunięcie Filioque w Wyznania wiary, usunięcie przy rewizji swojego statutu fragmentu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny, zwołanie Synodu, w którym świeccy będą mieli głos, i wprowadzenie nowych regulacji dotyczących statutu[3]. Sytuacja przypomina trochę tę sprzed lat, gdy ks. Jan Kowalski w celu otrzymania sakry wyrzekł się wiary w Niepokalane Poczęcie Najświętszej Marii Panny. Fakt ten ukrywano przed opinią publiczną, przede wszystkim przed własnymi wiernymi.

Czy takie działanie – i to w 1909 roku, i obecne – biorąc pod uwagę, że wiara w Niepokalane Poczęcie była jednym z fundamentów doktryny mariawickiej, może dziwić? W kontekście wydarzeń, jakie miały miejsce w mariawityzmie w latach 20. i 30. XX wieku, kiedy to pod egidą bp. mariawickiego Jana Kowalskiego przeprowadzono kolejne daleko idące zmiany doktrynalne[4] (ostatecznie doprowadziły one do rozłamu w samym mariawityzmie), na pewno nie jest to czymś wyjątkowym w tej wspólnocie. Jednak jak to możliwe, że środowisko ludzi zatroskanych o własny rozwój duchowy, reprezentujących ponad przeciętną pobożność, stawiających sobie za cel odnowę moralną duchowieństwa, a następnie wszystkich wiernych, przerodziło się we wspólnotę, która znalazła się poza Kościołem, a jej nauczanie oddalało się coraz bardziej od ortodoksji katolickiej? Spróbujmy przyjrzeć się bliżej kolejnym etapom dramatu rozłamu w Kościele na ziemiach polskich na początku XX wieku.

Czytaj więcej: Aby wszystko było "Marya vitae" – od gorliwej pobożności do herezji