feed-image W SERCU POLSKA RSS

Wiara

Szczegóły
Kategoria: Wiara
Odsłony: 1941

Ocena użytkowników: 5 / 5

Gwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywna

Jeśli ktoś mówi, że Różaniec jest tylko jedną z wielu modlitw, nic nie wie o Różańcu. Jeśli mówi, że ma on taka samą moc i takie samo znaczenia jak każda inna modlitwa, myli się. Eucharystia i Różaniec, Obecność Boga na ołtarzu i nabożeństwo do Matki Chrystusa, najdoskonalsze w Różańcu, są podstawą tradycyjnej, głębokiej i prawdziwej duchowości katolickiej. Są to kolumny, kotwice ocalenia duszy przed błędem. Różaniec jest modlitwą ofiarowaną przez Maryję, więc ma nadprzyrodzone źródło, i niezwykła jest jej skuteczność.

Najświętsza Maryja Panna objawiła św. Dominikowi rodzaj modlitwy, do tamtej pory nieznanej, która, jak powiedziała, będzie jedną z najskuteczniejszych broni w walce z błędami i trudnościami. „Drogi Dominiku – powiedziała do niego – czy wiesz, jakiej broni chce użyć Błogosławiona Trójca, aby zmienić ten świat ?”… „O moja Pani – odpowiedział święty – Ty lepiej wiesz ode mnie, bo Ty zawsze byłaś obok Jezusa Chrystusa głównym narzędziem naszego zbawienia”. Wówczas Matka Najświętsza rzekła: „Chcę, abyś wiedział, że tego rodzaju bronią pozostaje zawsze Psałterz Anielski, który jest kamieniem węgielnym Nowego Testamentu. Jeśli więc chcesz zdobyć te zatwardziałe dusze i pozyskać je dla Boga, głoś mój Psałterz”… „O cokolwiek poprosisz przez różaniec, wszystko będzie ci udzielone” – dodała. Ów Psałterz, to według tradycji – właśnie różaniec: połączenie modlitwy ustnej (wypowiadania formuł modlitewnych) z medytacją nad tajemnicami zbawienia. Jego nazwa odwoływała się do liczby stu pięćdziesięciu psalmów, którym w Psałterzu Anielskim odpowiadało tyleż zdrowasiek.

Szczegóły
Kategoria: Wiara
Odsłony: 1670

Ocena użytkowników: 5 / 5

Gwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywna
Do Czcigodnych Braci Patriarchów, Prymasów, Arcybiskupów, Biskupów, i innych Ordynariuszów miejscowych, którzy zachowują pokój i jedność ze Stolicą Apostolską, O ŚWIĘTYM DZIEWICTWIE - AAS 46 (1954) 161 - 191.

[Fragmenty]

WSTĘP

Dziewictwo wieczyste i doskonałe jest wartością przekazaną w depozycie, objawienia

Święte dziewictwo i doskonała czystość, poświecone służbie Bożej zaliczają się bez wątpienia do najcenniejszych skarbów, które Założyciel Kościoła dziedzictwem zostawił dla utworzonej przez siebie społeczności.

Dlatego to Ojcowie Kościoła twierdzili, że trwałe dziewictwo jest wspaniałą zdobyczą religii chrześcijańskiej. Słusznie zwraca się uwagę, że starożytni poganie nakazywali westalkom ten sposób życia jedynie na pewien czas. W starym Testamencie zaś polecano zachowywać i strzec czystości ale tylko jako przygotowania do małżeństwa. Poza tym - jak pisze św. Ambroży - "Czytamy, jakoby w świątyni Jerozolimskiej były takie dziewice lecz cóż o tym mówi Apostoł?... to wszystko działo się w figurze, aby było zapowiedzią przyszłości".

Zaiste dopiero od czasów Apostolskich cnota czystości w ogrodzie Kościoła rozwija się i kwitnie. Bo i słowa z Dziejów Apostolskich, że Filip diakon miał cztery córki dziewice, rzeczywiście oznaczają raczej ich stan niż wiek. A wkrótce potem Ignacy Antiocheński w pozdrowieniu wspomina o dziewicach, które już razem z wdowami Smyrneńskimi stanowiły niemałą cząstkę wspólnoty chrześcijańskiej. W II w., jak świadczy św. Justyn, wielu mężczyzn i wiele niewiast, od dziecka wychowanych w nauce Chrystusa, w nieskazitelności przeżyło 60 lub 70 lat. Wzrastała powoli liczba mężczyzn i niewiast, którzy czystość swoją poświęcali Bogu. Ogromnie też wzrosło znaczenie ich obowiązków, spełnianych w Kościele, jak to szerzej przedstawiliśmy w naszej Konstytucji Apostolskiej "Sponsa Christi".

Prócz tego Ojcowie Kościoła jak: Cyprian, Atanazy, Ambroży, Jan Chryzostom, Hieronim, Augustyn i wielu innych pisząc o dziewictwie wielce je wsławili. Ta zaś doktryna Świętych Ojców Kościoła, z biegiem wieków wzbogacona przez naukę Doktorów Kościoła i Mistrzów chrześcijańskiej ascezy, wśród chrześcijan obu płci wywarła wielki wpływ na powzięcie lub utrwalenie się w powziętym i zdecydowanym postanowieniu dozgonnej służby Bogu w doskonałej czystości.

Niezliczona jest liczba tych, którzy od początków Kościoła aż po nasze czasy złożyli Bogu w ofierze swą czystość: jedni zachowując dziewictwo nieskażonym, inni po śmierci współmałżonka, poświęcając Bogu trwałe wdowieństwo, a jeszcze inni wybierając życie w pełni wstrzemięźliwe jako pokutę za grzechy. Wszyscy oni trwają w tych postanowieniach, mianowicie - powstrzymywania się dla Boga od rozkoszy cielesnych. Niech dla tych wszystkich zachętą, umocnieniem i siłą będzie to, co Ojcowie Kościoła głosili o chwale i zasłudze dziewictwa, by niewzruszenie trwali w stanie ofiary i żeby nie odbierali, ani nie przywłaszczali sobie najmniejszej nawet cząstki złożonego na ołtarzu całopalenia.

Doskonała bowiem czystość jest jednym z trzech ślubów na którym polega stan zakonny, wymaga jej Kościół łaciński od kleru o wyższych świeceniach i od członków Instytutów. Niemniej jednak kwitnie ta cnota i wśród zupełnie świeckich osób.

Szczegóły
Kategoria: Wiara
Odsłony: 1782
Gwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywna

Ósmy grudnia – Niepokalane Poczęcie, święto nasze, w pełnym znaczeniu tego wyrazu: nasze… Są to bowiem imieniny Bożej i naszej Matki, i to właśnie pod nazwą Niepokalanej.

Dla członków i członkiń Jej Rycerstwa to dzień szczególniejszych łask, więc trzeba odpowiednio do niego się przygotować.

A jak?

Wszyscy, bez wyjątku wszyscy, którzy zaciągnęli się pod Jej sztandar, niech dzisiaj nie opuszczą Komunii świętej. Z sercem czystym niech przystąpią, o ile możności, wspólnie do stołu Pańskiego, bo tylko dusza czysta jest gotowa do przyjęcia łaski, a Serce Przenajświętsze Jezusa to źródło łask, skąd właśnie czerpie nasza Niepokalana Pani i Królowa i rozdaje hojnie. Nie według godności – wszyscy przecież jesteśmy niegodni – ale według miłosierdzia. Św. Bernard mówi, że Pan Bóg dla siebie zachował porządek sprawiedliwości, a Jej powierzył cały porządek miłosierdzia.

Oczyśćmy więc serca i przyjmijmy Pana nad pany, źródło wszelkiej prawdy, dobra, szczęścia…

A potem?

Potem gorąco prośmy Niepokalaną, by nas przyjąć raczyła na wyłączną swoją własność. Niech do tego posłuży Akt poświęcenia się dla Niepokalanej, podany w Dyplomiku. Tak, tego dnia wszyscy, wszyscy rycerze i rycerki Niepokalanej, odnówmy akt oddania się Jej bez zastrzeżeń i to. o ile możności, wspólnie. Wszyscy (…) ożywmy w sobie miłość i ufność do naszej najmiłościwszej Pani, Królowej, Matki i Dowódczyni, Nadziei…

Szczegóły
Kategoria: Wiara
Odsłony: 1699
Gwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywna

Odpowiedzi na 25 pytań, dotyczących historii Nowego Testamentu, które całkowicie obalają zasadę sola scriptura (the „Bible–only” theory)

1. Czy nasz Pan napisał jakąkolwiek część Nowego Testamentu albo przykazał napisać go swym apostołom?

Nasz Pan własnoręcznie nie napisał ani jednej linijki1; nie ma także żadnego zapisu, aby nakazał pisanie czegokolwiek apostołom – nakazał im tylko nauczać i nawracać ludzi. Ten, któremu dano wszystką władzę na niebie i ziemi (Mt 28, 18), obiecał dać swym apostołom Ducha Świętego (J 14, 26) oraz być z nimi aż do skończenia świata (Mt 28, 20).

Komentarz: gdyby czytanie Pisma św. było konieczne do zbawienia, Chrystus Pan z pewnością powiedziałby o tym, a także zapewniłby niezbędne ku temu środki swym wyznawcom.

2. Ilu apostołów lub uczniów napisało pisma, które teraz wchodzą w skład Nowego Testamentu?

Tylko kilku apostołów spisało część nauk naszego Pana (jak o tym sami wprost napisali): śś. Piotr, Paweł, Jakub, Jan, Juda, Mateusz, a także śś. Marek i Łukasz. Inni, o ile wiadomo, nie napisali niczego.

Komentarz: Jeśli prywatne interpretowanie Pisma św. miałoby być regułą wiary, nakazaną przez Boga, znaczyłoby to, iż apostołowie nie wywiązali się ze swego obowiązku, skoro część z nich ograniczyła się tylko do ustnego głoszenia Dobrej Nowiny.

Szczegóły
Kategoria: Wiara
Odsłony: 1496
Gwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywna

 

Adwent drogą od Boga do Boga

Ks. Stanisław Małkowski

„Warszawska Gazeta 8 – 14 grudnia 2017 r. KOMENTARZ TYGODNIA

„Pocieszcie mój lud”, mówi Bóg w niedzielnej lekcji 10 grudnia z Księgi proroka Izajasza (Iz 40,1). Boże pocieszenie dane jest poprzez świadków dobroci i miłości Boga Pocieszyciela; odnosi się ono do Izraelitów wyzwolonych z niewoli babilońskiej, a jako zapowiedź przyjścia Chrystusa Pocieszyciela dotyczy wszystkich, którzy chcą być wyzwoleni z niewoli grzechu, piekła i szatana. Ludzki smutek wynikły ze zniewolenia przez różne postacie grzechu wewnętrznego i zewnętrznego może być pokonany.

Bóg nie opuszcza w ziemskiej wędrówce wiernych Jemu ludzi: przygnębionym dodaje otuchy, głosi odpoczynek obciążonym i utrudzonym. W samym cierpieniu biorącym się z groźnych i złych doświadczeń, trzeba zobaczyć pociechę rodzącą się z krzyża Chrystusa. Uczeń i świadek Ewangelii pocieszenia nigdy nie jest sam, widzi w świetle wiary krzyż jako znak zwycięstwa w poniżeniu, cierpieniu i przegranej. Jarzmo Chrystusa niesie ukojenie (Mt 11, 28-30). Rozważanie cierpień Chrystusa daje owoce szczęścia teraz i w wieczności.

Obietnice związane z odmawianiem modlitw zawartych w „Tajemnicy szczęścia” podczas roku, zapowiadają 21 wspaniałych owoców, które warto poznać, a następnie otrzymać. Sięgajmy po narzędzia, które darowuje nam Bóg Pocieszyciel Strapionych, a więc tych wszystkich, którzy w swoim smutku szukają skutecznego pocieszenia. Nie trzeba zatem szukać fałszywej pociechy w doświadczeniach przynoszących po czasie coraz większy smutek.

  1. Kryzysy w Kościele: dlaczego Duch Święty do nich dopuszcza? Co zrobić, by je pokonać?
  2. Opatrzność a Obcowanie Świętych
  3. Wskrzeszenie Łazarza
  4. FATIMSKA DROGA OCALENIA
Źródła nie znaleziono