Lizbońskie tragiczne 13 grudnia 2007 r. O tym Polakom nie wolno zapomnieć!!!

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 12 grudzień 2012

Odsłony: 5060

Ocena użytkowników: 5 / 5

12 grudnia 2007 r. - Prezydent RP Lech Kaczyński przybywa na czele polskiej delegacji do Lizbony celem podpisania Traktatu z Lizbony konstytuującego nowy byt prawa międzynarodowego (superpaństwo) i likwidującego suwerenność Polski. Media poprzedziły to nagłaśnianiem przepychanek pomiędzy ośrodkiem rządowym i ośrodkiem prezydenckim odnośnie tego, czy Lech Kaczyński poleci do Lizbony w jednym samolocie razem z premierem Donaldem Tuskiem, czy też polecą oni dwoma oddzielnymi samolotami. W ten sposób odwracano uwagę Polaków od dramatu dla Polski i Narodu Polskiego, który nastąpi w dniu 13 grudnia 2007 r.

Powstawały w ten sposób pozory niezgody pomiędzy ośrodkiem prezydenckim i ośrodkiem rządowy. Ostatecznie wylatują dwoma oddzielnymi samolotami.

Media, ani ktokolwiek inny, nie podają, że Traktat z Lizbony podpiszą w imieniu Prezydenta RP premier Donald Tusk i minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski i że to im Prezydent RP Lech Kaczyński udzielił pisemnych pełnomocnictw do działania w jego imieniu, a zatem, że Lech Kaczyński będzie podpisywał Traktat z Lizbony za pośrednictwem ustanowionych przez niego pełnomocników.

13 grudnia 2007 r. -  Prezydent RP Lech Kaczyński podpisuje - za pośrednictwem  ustanowionych przez siebie pełnomocników - Traktat z Lizbony. Pełna oficjalna  nazwa traktatu: „TRAKTAT Z LIZBONY ZMIENIAJĄCY TRAKTAT O UNII EUROPEJSKIEJ I TRAKTAT USTANAWIAJĄCY WSPÓLNOTĘ EUROPEJSKĄ”.

Czytaj więcej: Lizbońskie tragiczne 13 grudnia 2007 r. O tym Polakom nie wolno zapomnieć!!!

W których Polakach Kaczyński widzi faszystów i antysemitów.

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 10 grudzień 2012

Odsłony: 3661

Czyli „w Polsce problem żydowski nie istnieje”.

Moje rodzinne miasto Wrocław odwiedził dzisiaj wraz ze swoją świtą Jarosław Kaczyński. Ponieważ ogłoszono, że spotkanie ma polegać na zadawaniu pytań wybrałem się tam aby zapytać o zagrożenia, jakich poseł PiS Adam Lipiński, prawa ręka Jarosława Kaczyńskiego, upatruje w nurtach narodowych, o czym się ostatnio wypowiadał na łamach Gazety Wyborczej.

Na miejscu się niestety okazało, że zadawać pytań bezpośrednio to nie za bardzo, ale można je składać na kartkach i że „większość o ile czas pozwoli” zostanie przeczytana. Napisałem więc swoje pytanie i przekazałem przemiłej i bardzo ładnej dziewczynie z wrocławskich struktur PiS, mniemając że prowadzącym nie zabraknie czasu na jego publiczne wyartykułowanie.

Pierwszą częścią spotkania była przemowa Jarosława Kaczyńskiego i jego krótkie zdiagnozowanie obecnej sytuacji Polski. Przyznaje, że słuchało się tego bardzo dobrze, wnioski były klarowne, konkretne i zgodne z moją oceną sytuacji.

Czytaj więcej: W których Polakach Kaczyński widzi faszystów i antysemitów.

Koniec zagadki Rennes-le-Château Część III.

Szczegóły

Kategoria: Czytelnia

Opublikowano: 10 grudzień 2012

Odsłony: 36155

Ocena użytkowników: 3 / 5

Część III.

Stanisław Bulza

Koniec zagadki Rennes-le-Château

 Kochane miejsce

Ks. B. Sauniere zlecił wykonanie w kościele na ścianie zachodniej, zaraz przy wejściu, płaskorzeźby „Kazanie na górze”. Centralną postacią jest Jezus, który ma rozłożone ręce, jakby zapraszał do siebie.

Ten motyw Jezusa ks. Sauniere zaczerpnął z obrazu niemieckiego malarza A. Dietricha „Kommt her zu mir, alle, die ihr mühselig und beladen seid!”. Napis ten ks. Sauniere umieścił pod freskiem w języku francuskim. W tłumaczeniu polskim:

Przyjdźcie do mnie wszyscy,

którzy strudzeni jesteście i uginacie się pod ciężarem,

a ja was pokrzepię” (Mt. 11,28-29).

Na obrazie A. Dietricha Jezus ma na głowie aureolę, natomiast na płaskorzeźbie w kościele Jezus jej nie ma. Na płaskorzeźbie, po lewej i prawej ręce Jezusa, znajduje się dziesięć osób, w większości są to kobiety, których jest osiem, a tylko dwóch mężczyzn. Osoby te wyglądają na uczniów Jezusa. Po lewej ręce Jezusa znajdują się cztery osoby, a po prawej sześć. Jedna z kobiet trzyma w ręku dziecko owinięte w biały kocyk. Głoszący naukę Jezus i słuchający jej uczniowie znajdują się na pagórku. Poniżej Jezusa, pagórek jest pokryty korzeniami, z których wyrastają różyczki. Tylko trzy osoby patrzą na ten cud ze zdumieniem. Jezus wygląda tak, jakby wyrastał z tych korzeni, niczym drzewo. Prawdopodobnie symbol ten oznacza, że korzenie Jezusa są Dawidowe. Poniżej znajduje się wypełniona sakwa, ale nikt na nią nie patrzy. Czyżby symbol skarbu? Cudownie wyrastające z korzeni kwiaty i sakwa mogą oznaczać, że skarb jest cudowny, bajeczny.

Czytaj więcej: Koniec zagadki Rennes-le-Château Część III.

“Sobór Watykański II” – największa katastrofa w historii świata

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 05 grudzień 2012

Odsłony: 5903

Ocena użytkowników: 5 / 5

Vaticanum II to najbardziej tragiczne wydarzenie dwudziestego wieku, a właściwie w całej historii świata, gdyż stał się przyczyną powszechnego odstępstwa od wiary przepowiedzianego przez świętego Pawła w Drugim Liście do Tesaloniczan. “Sobór Watykański II” zupełnie zniszczył cnotę wiary u niezliczonych milionów dusz, niwecząc tym samym wszelką nadzieję zbawienia dla tych ogromnych rzesz ludzi.

Przez nadprzyrodzoną cnotę wiary, wlaną przez Boga przy chrzcie świętym (lub u osób dorosłych w wielu przypadkach jeszcze przed chrztem) wierzymy we wszystko, co Bóg objawił i co podaje Kościół katolicki jako od Boga objawione. Tym, co skłania nas byśmy uwierzyli jest autorytet Boga objawiającego oraz autorytet Kościoła przekazującego prawdy wiary. Kościół otrzymuje władzę do przekazywania Boskich prawd od Samego Boga i dlatego też jest nieomylny, gdy podaje doktrynę w sposób powszechny i definitywny. Przez cnotę wiary spełniamy akt przyjęcia tych prawd, przyzwolenia, które jest tak niezachwiane i tak absolutne, że musimy raczej przyjąć śmierć niż zezwolić na zmianę najmniejszej joty choćby jednego dogmatu. Chwałą męczenników jest ich gotowość, by raczej umrzeć niż zaprzeć się wiary.

A zatem przedmiotem wiary jest depozyt świętych dogmatów i świętych nauk moralnych, które Kościół katolicki do wierzenia podaje. Ponieważ doktryny te pochodzą od Samego Boga, są one absolutnie niezmienne, to jest, niepodlegające żadnym zmianom, nawet przez władzę samego Kościoła. Tym samym Kościół katolicki opiera się na niezachwianych fundamentach niezmiennej prawdy. Wszystkie jego zasady dyscypliny, pobożności, liturgiczne praktyki, postawy, filozofia, kultura a nawet sztuki piękne pochodzą z tego źródła niezmiennej prawdy, powszechnie znanej jako depozyt wiary. Skutkiem tego wszystkie wyżej wymienione elementy Kościoła, choć utworzone przez człowieka, mają w samej swej istocie udział w owej niezmienności. Znaczy to, że wszystkie z tych rzeczy muszą pozostać w istocie swej takie same na przestrzeni całej historii Kościoła, wbrew przygodnym zmianom zależnym od czasu, okoliczności czy regionalnych kultur.

Czytaj więcej: “Sobór Watykański II” – największa katastrofa w historii świata