Polityka polska wobec polskiej emigracji - Mieczysław Ryba

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 23 październik 2015

Odsłony: 2603

Toronto 2015.10.15
   
Moja wizyta w Chicago i w Toronto dała ogromną możliwość doświadczenia polskości  i to w zupełnie nowym wymiarze. Potwierdza się niewątpliwie stara prawda: Polacy gromadzą się zawsze przy Kościele katolickim, tam szukają jedności i kulturowych korzeni. To dlatego emigranci w USA zaraz po przybyciu do tego kraju brali się za budowę katolickich świątyń. Takich kościołów jest bardzo dużo i świadczą o głębokiej wierze tych ludzi, zrośniętych z katolickim dziedzictwem religijnym i z polską kulturą. Ludzie ci chcieli i chcą mieć katolickie kościoły i polskich kapłanów - wszak wiara była im przekazywana przez ojców za pośrednictwem polskiego obyczaju, rodzimej tradycji.
    Moje liczne spotkania z Polonią odbywają się dzięki pośrednictwu Radia Maryja. W Chicago Biuro Radia prowadzi ojciec Zbigniew Pieńkos, gromadząc wokół siebie całe rzesze Polaków. W Toronto taką postacią jest ojciec Jacek Cydzik. Spotkania z rodziną Radia Maryja mają wymiar modlitewny, a także intelektualny. Te cowieczorne rozmowy niedokończone, w których uczestniczę, są bardzo ubogacające. Wielkie wrażenie robi zaangażowanie rodaków z emigracji w sprawy polskie, zainteresowanie polskim życiem religijnym , kulturowym i politycznym.
    Niezwykle ważne zatem jest, aby z tą emigracją utrzymywać żywy kontakt. Ta wielomilionowa społeczność jest częścią polskiego narodu i swoim dorobkiem może wnieść ogromny wkład do naszego dziedzictwa duchowego. Płaszczyzną nieustannych spotkań ludzi w kraju i na emigracji jest niewątpliwie Radio Maryja. I jest to kolejny, niezwykle istotny wymiar posługi tego katolickiego medium.

Czytaj więcej: Polityka polska wobec polskiej emigracji - Mieczysław Ryba

Słowacja rozpocznie procedurę zawieszenia członkostwa w Unii Europejskiej

Szczegóły

Kategoria: Wiadomości

Opublikowano: 23 październik 2015

Odsłony: 2961

Premier Fico postawił sprawę jasno; tzw. uchodźców i tak nie przyjmiemy, a z UE możemy się pożegnać. Chyba, że się opamięta i zreformuje.

 „Kwot obowiązkowych nie przyjmujemy, a to dlatego, że zostały wzięte z sufitu i nie będą działać w praktyce.” – uzasadnił swoje stanowisko Robert Fico. Cała prasa słowacka cytuje jego inne, znacznie mocniejsze zdanie z wczorajszej konferencji prasowej: „Jak długo będę premierem rządu Republiki Słowackiej tak długo nie przyjmę tego dyktatu!” W swoim oświadczeniu słowacki rząd podkreśla, że nie uchyla się od współpracy w stawianiu czoła skutkom obecnej sytuacji nad Morzem Śródziemnym:

 „Regularnie przekazujemy środki finansowe, personel i pomoc w postaci odpowiednich materiałów krajom, na których terytorium znajdują się migranci. Jesteśmy również gotowi pomóc w tworzeniu korytarzy humanitarnych, którymi mogliby posuwać się migranci oraz wysłać oddziały wojska mające chronić strefy bezpieczeństwa. Podpisaliśmy umowę z Austrią w sprawie obozów tymczasowego pobytu na naszym terytorium. Przyjmujemy też migrantów będących w stanie przedstawić dokumenty potwierdzające ich podstawy do prośby o azyl oraz zdolnych do integracji.”

Czytaj więcej: Słowacja rozpocznie procedurę zawieszenia członkostwa w Unii Europejskiej

Roman Dmowski i wybory do IV Dumy (1912)

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 21 październik 2015

Odsłony: 4625

Łódź. Wybory do IV Dumy (1912)

WYBORY

Nasz korespondent, donosi telefonicznie:
Przy obliczaniu głosów w 5-ym okręgu wyborczym zaszła pomyłka. W okręgu tym zwyciężyła lista niemiecka, a nie polska, jak pierwotnie donoszono. Na listę polską złożono 175 głosów, niemiecką 226. Na listę żydowską nie złożono ani jednego głosu. 26 kartki wyborcze unieważniono. Ogółem złożono 424 kartki wyborcze. Ogólny wynik wyborów w Łodzi jest taki: listy żydowskie przeszły w 4 okręgach wyborczych (1, 2, 3 i 4); listy niemieckie — w 2 (5 i 6-ym). Lista polska nie przeszła w żadnym okręgu."

To notatka prasowa z 1912 roku, ale liczę, że jednak widać wyraźnie.

+++

Warszawa.

"Głosy żydowskie, nawet te reprezentujące interesy bogatego mieszczaństwa żydowskiego padły na kandydata PPS-Lewicy Eugeniusza Jagiełłę. Przepadł nie tylko Dmowski, ale również jego kontrkandydat Kucharzewski, który skrytykował napływ Żydów rosyjskich, zwanych Litwakami."
- W.Turek "Arka Przymierza. Wojciech Wasiutyński 1910-1994. Biografia Polityczna"

+++

Warszawa.

Pan Roman Dmowski, Resursa Obywatelska, 1912 r.

Czekałem z zabraniem głosu, dopóki się nie wypowiecie w sprawie postawionego tu wniosku, żądającego, ażebym wystąpił ze swoją kandydaturą poselską w Warszawie. Uczyniłem to dlatego, że nie leżało w moich zamiarach ubiegać się przy tych wyborach o mandat poselski.
Kiedy w początku lipca rb. przedstawiciele grupy poważnych obywateli kraju, stojących z daleka od stronnictwa, do którego należę, wykazali mi potrzebę pójścia do czwartej Dumy, odpowiedziałem, że nie tylko względy osobiste nie zachęcają mnie do tego, ale ża mam przekonanie, że praca moja będzie pożyteczniejsza w kraju. Pomimo też, że wkrótce potem najbliżsi moi przyjaciele polityczni zażądali ode mnie, bym kandydował w Warszawie — nie wyraziłem swej zgody i prosiłem, ażeby postanowienie w tej sprawie odłożyć do chwili, poprzedzającej wybory. I dziś widzę bardzo poważne powody, dla których należałoby pozostać przy pracy w kraju i o mandat się nie ubiegać. To moje stanowisko wynika z całego mego poglądu na położenie kraju i na zadania naszej polityki narodowej.

Na pole działalności politycznej wszedłem z tą myślą przewodnią, że naród, który chce swą dolę poprawić, tylko własnymi wysiłkami dojść do tego może. Nie wolno mu spodziewać się, że pomyślniejsze czasy same przyjdą, nie wolno liczyć, że jakieś obce siły szczęśliwszy los nam zgotują. Jeżeli położenie naszego narodu od lat wielu nieustannie się pogarsza, jeżeli sprawa nasza coraz gorzej stoi, jeżeli dobro naszego narodu w stosunku do innych ciągle się uszczupla — to przekonaniem moim było i jest, iż przyczyna tego leży przede wszystkim w tym, że naród nasz nie umie nad swymi interesami należycie czuwać, nie umie ich dzielnie i wytrwale bronić i nie umie nad pomnożeniem swego dobra dość skutecznie pracować. Przekonaniem moim było i jest, że największym naszym nieszczęściem narodowym jest nasza własna bierność, nasza ospałość polityczna.

Czytaj więcej: Roman Dmowski i wybory do IV Dumy (1912)

O czym milczą wiodące media - Bohdan Piętka

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 21 październik 2015

Odsłony: 3733

Jak bardzo trafnie określił Dmowski losy Ukrainy, można się przekonać, czytając choćby krótki fragment:

(...) Te wszystkie żywioły, przy udziale sprytniejszych, bardziej biegłych w interesach Ukraińców, wytworzyłyby przewodnią warstwę, elitę kraju. Byłaby to wszakże szczególna elita, bo chyba żaden kraj nie mógłby się poszczycić tak bogatą kolekcją międzynarodowej kanalii.
Ukraina stałaby się wrzodem na ciele Europy; ludzie zaś, marzący o wytworzeniu kulturalnego, zdrowego i silnego narodu ukraińskiego, dojrzewającego we własnym państwie, przekonaliby się, że zamiast własnego państwa, mają międzynarodowe przedsiębiorstwo, a zamiast zdrowego rozwoju, szybki postęp rozkładu i zgnilizny”.

Czy będzie jeszcze Polska?

---

O czym milczą wiodące media - Bohdan Piętka

Ukraina znajduje się od dłuższego czasu na odległym planie informacyjnym wiodących mediów w Polsce. Zarówno próbująca się utrzymać przy władzy Platforma Obywatelska, jak i idące po tę władzę śmiałymi krokami Prawo i Sprawiedliwość unikają jak ognia spraw ukraińskich.

Wiodące media w Polsce – oprócz przedwyborczego bicia piany – są zajęte nużącą antyrosyjską propagandą w związku z ofensywą powietrzną Rosji przeciwko tzw. Państwu Islamskiemu.

Najdalej poszła tutaj oczywiście „Gazeta Polska”, która na swoim portalu niezależna.pl poinformowała o „rosyjskiej agresji w Syrii”.

Ukraina znajduje się od dłuższego czasu na odległym planie informacyjnym wiodących mediów w Polsce. Ich uwagę przyciągnął jedynie raport Holenderskiej Komisji Bezpieczeństwa w sprawie katastrofy samolotu MH-17. Tylko dlatego – jak sądzę – że o zestrzelenie samolotu obwinia separatystów z Donbasu i pośrednio Rosję [raport nikogo nie obwinia – admin].

Oczywiście żaden z redaktorów nawet nie spróbuje prowadzić rozważań na temat tego, że nie doszłoby do tragedii MH-17, gdyby nie było wojny domowej na Ukrainie i że to nie separatyści z Donbasu i Rosja podpalili Ukrainę na przełomie 2013 i 2014 roku, obalając legalne władze tego kraju w drodze tzw. kolorowej rewolucji.

Schowanie Ukrainy na dalszy plan w przekazie wiodących mediów w Polsce jest dla mnie zupełnie zrozumiałe. Lepiej bowiem nie pokazywać polskiej opinii publicznej rezultatów, do których doprowadziły m.in. działania rządu PO-PSL oraz czołowych polityków PO i PiS, podgrzewających atmosferę swoimi publicznymi występami w Kijowie w gorących miesiącach przełomu 2013 i 2014 roku, że o posunięciach zakulisowych nie wspomnę.

Pozwolę sobie zatem uzupełnić lukę medialną odnośnie do Ukrainy, widoczną w przekazie wiodących mediów nad Wisłą.

Święty Bandera

14 października po raz drugi obchodzono oficjalnie na Ukrainie święto państwowe o nazwie Dzień Obrońcy Ukrainy, ustanowione dla uczczenia domniemanej daty utworzenia Ukraińskiej Powstańczej Armii (daty fałszywej, jak cała spreparowana przez banderowców historia nacjonalistycznego ruchu ukraińskiego).

W przeddzień tego święta wyszedł z mroków zapomnienia i wystąpił publicznie były prezydent Ukrainy Wiktor Juszczenko (2005-2010). Warto tutaj przypomnieć, że Juszczenko – nazywany przez Lecha Kaczyńskiego „wielkim przyjacielem” – objął władzę w wyniku tzw. „pomarańczowej rewolucji” z 2004 roku, która była wspierana nie tylko przez polityków głównych partii politycznych w Polsce od lewicy po prawicę, ale też przez setki emisariuszy Prawa i Sprawiedliwości.

Otóż Juszczenko w przeddzień banderowskiego święta określił Stepana Banderę mianem „świętego” i oświadczył, że „absolutnie świadomie” nadał mu tytuł Bohatera Ukrainy w 2010 roku (kresy.pl, 13.10.2015).

W tym też duchu było utrzymane wystąpienie z okazji Dnia Obrońcy Ukrainy obecnego prezydenta Petro Poroszenki – także wielkiego przyjaciela polskiej „klasy politycznej” i jej mediów (kresy.pl, 15.10.2015). Przemawiał on w Zaporożu na tle czerwono-czarnej flagi Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów-Banderowców.

Czytaj więcej: O czym milczą wiodące media - Bohdan Piętka