Rozważania o racji stanu

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 17 styczeń 2014

Odsłony: 14219

Jacek Bartyzel

Pojęcie "racji stanu", odkąd pojawiło się wraz z nowożytnością, wycisnęło trwałe piętno na myśli i praktyce politycznej. Jego narodziny powszechnie wiązane są z Machiavellim - i słusznie, mimo iż wielki, choć kontrowersyjny, Florentczyk nigdzie wprost go nie użył, lecz bez wątpienia wyraził jego sens. O wadze tego pojęcia, wdzierającego się przecież w głąb samej meta-fizyki państwa - tego, co stanowi ratio jego istnienia, świadczy samo już słowotwórcze zindywidualizowanie, tak jakby każda nacja polityczna chciała wyrazić nim swoją własną rację istnienia: włoskie ragione di stato, francuskie raison d`état, angielskie reasons of State, niemieckie Staatsräson... A do tego oczywiście imponująca liczba i ranga jego teoretyków, jak Botero, Gracián, Fichte, Hegel, Ranke, Treitschke, Meinecke oraz praktyków, jak Richelieu, Ludwik XIV, Talleyrand, Metternich, Disraeli, Bismarck, de Gaulle - by nie wychodzić już poza największe sławy.

Stając wobec takich gigantów myśli i czynu nie będziemy, rzecz jasna, nawet próbować jakiegoś syntetycznego ujęcia problemu. Dla potrzeb tego, co jest naszym zamierzeniem, wystarczy podać, że pojęcie racji stanu rozumiemy tak, jak zdefiniował je jedyny polski publicysta, który zgłębiał je w sposób arcyświetny - Adolf Bocheński: "Celem polityki racji stanu jest (...) coraz to większa, coraz to bardziej wzrastająca potęga państwa i narodu, coraz to większa, coraz to bardziej wzrastająca możliwość narzucania swej woli innym państwom. Ostateczny cel tej Machtpolitik gubi się w mrokach i nie wydaje się możliwy do osiągnięcia. Możliwe jest natomiast zbliżanie się do niego, osiąganie coraz wyższych stanowisk w hierarchii politycznej świata"1.

Pozostawiając innym dociekanie "celu ostatecznego", chcemy tu jedynie rozproszyć kilka nagromadzonych wokół pojęcia racji stanu nieporozumień - albo wręcz mistyfikacji - wynikających z jego błędnego rozumienia (zawinionego tyleż przez namiętnych wrogów tej idei, co jej źle gorliwych wielbicieli), które w konsekwencji uczyniło z niego termin tak, i z wielu punktów widzenia, "problematyczny". Owe mistyfikacje to: 1o utożsamianie racji stanu z cyniczną niemoralnością; 2o oskarżanie jej o podporządkowywanie polityki ideologiom i ich sprzecznym z porządkiem naturalnym celom; 3o doszukiwanie się sprzeczności pomiędzy racją stanu a interesem narodowym.

Czytaj więcej: Rozważania o racji stanu

Zgliszcza Tuska (1)

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 16 styczeń 2014

Odsłony: 9150

 Wojciech Reszczyński

Zadałem sobie trud przeczytania exposé Donalda Tuska u progu jego 7-letnich już rządów. Chodzi o słynne, bo trwające ponad 3 godziny, przemówienie sejmowe z 23 listopada 2007 roku, wygłoszone dwa dni po zwycięstwie wyborczym Platformy Obywatelskiej i utworzeniu koalicji z PSL. To pierwsze wystąpienie programowe premiera, zaskoczonego wtedy tak dużym zwycięstwem wyborczym swojej partii, zapoczątkowało politykę totalnego okłamywania społeczeństwa, której zwieńczeniem, niestety pewnie jeszcze nie ostatnim, było jego wystąpienie sprzed tygodnia, przed urlopem na narty w ulubione Dolomity. Wówczas to lekką ręką, z uśmiechem, złożył kolejne oficjalne obietnice bez pokrycia, jak wtedy, 7 lat temu, gdy apelował bez końca o „zaufanie”.

Polityka Donalda Tuska miała polegać na uzgadnianiu „w ramach demokracji parlamentarnej” wspólnego stanowiska, także z opozycją, szczególnie jeśli chodzi o kwestie gospodarcze. Dziś opozycja, ta prawdziwa (nie ta lewicowa, która zawsze wspiera rząd Donalda Tuska w kwestiach światopoglądowych), nie ma żadnego praktycznego znaczenia. Jest zaciekle zwalczana, a jej głos traktowany jest jako atak na porządek prawny państwa. W 2007 roku Donald Tusk zaproponował opozycji wspólną realizację marzenia Polaków „o wolności i solidarności”.

Czytaj więcej: Zgliszcza Tuska (1)

Wywiad Marine Le Pen

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 16 styczeń 2014

Odsłony: 7554

 "Nie da się zbudować imperium pozbawiając narody niepodległości."

---

Bardzo interesujący wywiad z szefową francuskiego Frontu Narodowego przynosi Głos Rosji:
Powinniśmy zablokować europarlamentarny federalizm

z Marine Le Pen rozmawiają Julia Kotłjarenko, Olga Konorskaja

- Wcześniej krytykowała pani pozycję rządu Hollande'a i Sarkozy'ego w kwestii syryjskiej, wypominała im pani wspieranie islamskich fundamentalistów, powiedziała pani, że to "jest moralny i historyczny błąd". Czy może pani skomentować te słowa? Jaka, według pani, jest rola Rosji w obecnej sytuacji w regionie?

Wyraźnie widzę, że miałam rację! Dla każdego dzisiaj jest jasne, że powstańcy, których wskazywano jako "obrońców" demokracji, należą w większości do ugrupowań Al-Kaidy. Broń, która "wypłynęła" w Mali, to ta, którą dostarczyliśmy do Libii! Oczywiste jest, że udział i mądrość Rosji, która z blaskiem wróciła na arenę polityczną i pozwoliła uniknąć ingerencji wojskowej, trzeba ocenić pozytywnie. Myślę, że dzięki Rosji uniknęliśmy nowego rozczarowania.

- Europa często wypomina Rosji nieprzestrzeganie praw człowieka. Ale Francja w tej sferze jest niewiele wyżej od Turcji...

Nie czekałam na oświadczenie Komisji Praw Człowieka, żeby zrozumieć, że francuska demokracja jest daleka od doskonałości. Szczególnie w sferze wolności słowa. Prawdą jest to, że w tej sferze Francja była osądzana częściej niż Rosja. Oba nasze kraje powinny walczyć, żeby wolność słowa została osiągnięta, gdyż jest to najważniejszy czynnik demokracji.

- W opinii niektórych ekspertów reakcja Republiki Francuskiej na rewelacje Snowdena nie była wystarczająco jasna. Co, pani zdaniem, jest przyczyną takiej ostrożności?

Czytaj więcej: Wywiad Marine Le Pen

Obrady izraelskiego Knesetu w Polsce – widziane z USA

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 16 styczeń 2014

Odsłony: 8144

---

Za niecale dwa tygodnie do Oswiecimia zjawia sie i beda bawic zydowscy parlamentarzysci z izraelskiego Knesetu, by sobie poobradowac w obcym kraju. Jest to bez watpienia pierwszy taki przypadek w historii nowozytnej, kiedy organ ustawodawczy jednego panstwa,  wybiera sie obradowac w innym kraju. Temu bezprecedensowemu wydarzeniu beda towarzyszyly nadzwyczajne srodki ostroznosci, podobno maja przyjechac izraelskie sily zbrojne. Wiele srodowisk niepodleglosciowych niepokoi ten fakt, oraz dlaczego obecne wladze zgodzily sie na taki precedens. Rowniez pisowska opozycja jakos nie sprzeciwiala sie temu pomyslowi. Nawet w Stanach Zjednoczonych, kraju ktory jest pod najwiekszym wplywem lobby proizraelskiego, nikt do tej pory nie odwazyl sie wyjsc z taka propozycja, ktora dla przecietnego Amerykanina oznaczalaby przyznanie sie do utraty niepodleglosci i zdrady ojczyzny przez wybrancow narodu do Kongresu.

Fakt ze w Polsce milczy na ten temat rowniez  opozycja  pisowska, wydaje mi sie, ze to wszystko zostalo ukartowane i liderzy PiS rowniez maczali palce w tym nikczemnym geszefcie. Ciekawa jestem, jak to tlumacza sobie i duracza swoich poplecznikow pisowscy eliciarze.

Wizyte izraelskiego parlamentu w Polsce mozna rozumiec  tylko w jeden sposob. Nie wiem za jaka cene i na jakich warunkach, ale uwazam ze oddano teren zaglady Auschwitz-Birkenau, pod bezposrednia jurysdykcje panstwa Izrael, wiec nie ma sie co dziwic, ze poslowie izraelscy przyjezdzaja na obrady na terytorium nalezace juz do panstwa Izrael.  Nie mozna miec o to zalu do poslow izraelskiego Knesetu, za to ze przyjezdzaja sobie obradowac  na terytorium bedacym juz pod jurysdykcja izraelska.

Czytaj więcej: Obrady izraelskiego Knesetu w Polsce – widziane z USA