Rząd światowy a pitagorejska Rada Trzystu

Szczegóły

Kategoria: Czytelnia

Opublikowano: 17 kwiecień 2013

Odsłony: 36110

Ocena użytkowników: 5 / 5

Stanisław Bulza

Rząd światowy a pitagorejska Rada Trzystu

Globalną politykę prowadzi organizacja który nazywa się KOMITET 300. Członkowie tego komitetu nazywają siebie Olimpianami (ci, który siedzą na Olimpie - bogowie). KOMITET 300 jest rządem światowym.

Organizacja ta powstała pod koniec XIX wieku w ramach globalnych planów angielskiego polityka Cecil Rhodesa (1853-1902), który wzbogaciwszy się w płd. Afryce, dostał się w 1881r. do parlamentu Przylądka Dobrej Nadziei, a w latach 1890-96 został jej prezydentem. Finansowany przez NM Rotschild&sons Cecil Rhodes wykupił w 1888 roku wszystkie akcje wydobycia diamentów w okolicy Kimberley. Jego monopol na dostawy diamentów na światowe rynki został przypieczętowany w 1889 roku w ramach partnerstwa strategicznego z siedzibą w Londynie Diamond Syndicate, z którą zgodził się kontroli podaży świecie w celu utrzymania wysokich cen. Cecil Rhodes był jednym z najbardziej konsekwentnych bojowników imperializmu angielskiego. Cały swój majątek przeznaczył na urzeczywistnienie panowania brytyjskiego nad światem. Dlatego główny skład KLUBU 300 jest związany z Anglią. Komitetowi przewodzi monarcha angielski, obecnie królowa Elżbieta II.

Organizacje, które zakulisowo sterują polityką światową: Bildenberg, Komisja Trójstronna, Zakon Scull and Bines, Rycerze Templariusze, Międzynarodówka Socjalistyczna, Klub Ateistyczny, Uniwersalna Masoneria, Światowa Rada Kościołów, Uniwersalny Syjonizm, Rada Stosunków Międzynarodowych z USA (CFR), Królewski Instytut Spraw Zagranicznych (RIIA) i wiele innych (Prof. Maciej Giertych, „Klub 300”, Myśl Narodowa, nr 17 (25), luty 1995 r.).

Czytaj więcej: Rząd światowy a pitagorejska Rada Trzystu

Ja tu tylko sprzątam

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 17 kwiecień 2013

Odsłony: 9020

Ocena użytkowników: 5 / 5

Stocznia  Gdańska, czerwiec 1998 roku. Ostatni strajk – po nim nastąpił Okrągły Stół.  Około dwóch tygodni politycznego pogotowia w budynkach stoczni otoczonych przez oddziały milicji i ZOMO, okupowanych dzień i noc przez ponad setkę robotników oraz niewiele mniejszą grupę działaczy „Solidarności” i tzw. ekspertów (dopiero po latach okazało się, co to słowo naprawdę znaczyło). Atmosfera rewolucyjna. Nieustające narady komitetu strajkowego, krążenie kurierów po mieście, tajne przechodzenie przez mury, wiece, wykłady dla stoczniowców. Wieczorem wspólna modlitwa, błogosławieństwo kapłana. Wśród niewyspanych ludzi, z konieczności mało dbających o higienę, palących tysiące papierosów, jedzących przy prowizorycznych stołach i śpiących na podłodze, krząta się od rana do nocy postać, która wyróżnia się wyglądem i rodzajem zajęcia. Ten mężczyzna jest starannie ogolony, ma na sobie granatowy fartuch, w ręku trzyma miotłę. Zamiata śmieci. Jest co zamiatać. Kłęby papierów i niedopałki, pojedyncze męskie skarpetki, butelki i resztki jedzenia. Śmieci piętrzą się w miarę jak gorączka strajkowa narasta. Nikt nie zwraca uwagi na śmieci, nikt nie dba o jakikolwiek ład. Tylko ten mężczyzna, jakby z innego świata. Nieobecny duchem przy pisaniu i odczytywaniu odezw, komunikatów, manifestów, przy udzielaniu wywiadów dziennikarzom z Zachodu, antyszambrowaniu, naradach półgłosem albo szeptem, przy zamkniętych drzwiach, w gronie najbardziej zaufanych.

A jednak tę postać zapamiętałam. Inni zlali mi się w jeden obraz: obraz niewyspanego człowieka w swetrze, z papierosem w kąciku ust, o nieprzytomnym spojrzeniu. Pan ze szczotką był uprzejmy. Nikogo nie strofował, nie ganił. Spokojnie zajmował się swoją robotą, wspierał dobrym słowem tych, którzy byli o krok od załamania. Gdy spotkałam go w marszu ulicami Gdańska kończącym strajk, marszu ludzi oszukanych, z których wielu nie mogło powstrzymać łez, nie miał już na sobie fartucha, tylko garnitur. Był, jak się okazało, jednym z pracowników stoczni o najwyższych kwalifikacjach, pracował w pionie technologicznym. W tym, co mówił uderzyła mnie logika, tak samo jak w jego zachowaniu podczas strajku.  Nie było w nim napięcia i smutku, które udzielały się stoczniowcom. Oni gorzko przeżywali zdradę, która przynosiła przeczucie innej, niewyraźnej jeszcze, ale już rysującej się na horyzoncie wielkiej zdrady.

 Pan ze szczotką nie łudził się ani przez moment, a zatem – nie miał powodu do narzekania. Robił tylko to, co uznał za stosowne i ważne w chwili, której „historyczności”, jako człowiek myślący, nie przesądzał. 

Czytaj więcej: Ja tu tylko sprzątam