Cicha likwidacja państwa

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 13 maj 2011

Odsłony: 2402

1. W mediach królują informacje o kolejnych aresztowaniach kibiców przez policyjnych antyterrorystów, a także o transferze do Platformy posła Arłukowicza Z SLD, a w tzw. Polsce gminnej i powiatowej ludzie mają zupełnie inne problemy, które są konsekwencją polityki realizowanej przez rządzące Platformę i PSL. 

Tak się dziwnie składa, że wszystkie zmiany nazywane szumnie reformami jaki dokonuje rząd albo podporządkowane mu instytucje oznaczają ni mniej ni więcej tylko wycofywanie się państwa z kolejnych obszarów świadczenia usług i zostawianie obywateli na pastwę losu. Dokonuje się tego wszystkiego bez specjalnego rozgłosu, tylko samorządy gminne czy powiatowe, które próbują się tym decyzjom przeciwstawić , protestują ale najczęściej bez żadnego pozytywnego efektu.

Wszystkie te posunięcia są uzasadniane koniecznością oszczędzania w związku z kryzysem i coraz większymi problemami ze stanem finansów publicznych, chociaż jednocześnie w administracji centralnej zatrudnia się kolejne tysiące urzędników, Prezydent Komorowski zażyczył sobie powiększenia swojego budżetu aż o 16%, a Premier jak doniosły ostatnio media tylko na latanie na weekendy do domu w Sopocie, wydał przez ostanie 3 lata ponad 6 mln zł.

Czytaj więcej: Cicha likwidacja państwa

Przypominamy - Rządy sanacji w Polsce (1926-1939)

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 12 maj 2011

Odsłony: 18193

Rządy sanacji w Polsce (1926-1939)
Stanisław Głąbiński

Tekst Stanisława Głabińskiego jest suplementem do wydanych wiosną 1939 roku wspomnień politycznych.

     „Po nas może przyjść potop” (apres nous le deluge) - powiedzieć miała pani markiza de Pompadour, ulubienica króla Ludwika XV, kiedy jej wyrzucano marnotrawienie skarbu publicznego, powoływanie nieudolnych faworytów na naczelne stanowiska w wojsku i administracji cywilnej, lekkomyślną politykę zagraniczną, prowokowanie uczuć ludności. Rzeczywiście, w dwadzieścia pięć lat po jej śmierci nadszedł ów potop, który pociągnął za sobą mnóstwo niewinnych ofiar, ale wstrząsnął sumieniem Francji i całej Europy oraz przyczynił się do odrodzenia Francji.

      Po dokonaniu zamachu majowego zawołał był triumfalnie naczelny publicysta obozu pomajowego, redaktor Stpiczyński: „Mamy władzę na piętnaście lat zabezpieczoną”, nie wchodząc w to, jak wyjdzie na tym zwycięstwie Polska.

     Oto dzisiaj jesteśmy świadkami i ofiarami tego lekkomyślnego i niegodziwego targnięcia się na majestat Polski. Nie minęło piętnaście lat, upłynęła zaledwie kabalistyczna liczba Piłsudskiego – trzynastka – a już świat cały ze zdumieniem patrzy na pogrążenie Polski w straszliwej katastrofie. Trudno ocenić, co w tej katastrofie jest dziełem przemocy, a jaka część winy spada na trzynastoletnie rządy pomajowe. W każdym razie ciężka wina i bezgraniczna odpowiedzialność spada na tych ludzi, którzy wiedzeni żądzą władzy, mściwością oraz pożądaniem dobra państwowego objęli rządy bez żadnego poczucia odpowiedzialności i sprawowali je tak, jakby chcieli za ową nierządnicą powiedzieć: „Po nas może przyjść potop”.

Czytaj więcej: Przypominamy - Rządy sanacji w Polsce (1926-1939)

Trochę wiosny jesienią

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 12 maj 2011

Odsłony: 2888

„Bo już się z pruską weszką parzy nasz stary, austriacki wszarz” - napisano w „Przygodach dobrego wojaka Szwejka”. A dlaczego stary austriacki wszarz parzył się z pruską weszką? Parzył się gwoli zabezpieczenia wszawej przyszłości. Historia - powiadają - magistra vitae est - co się wykłada, że historia jest nauczycielką życia. A w jaki sposób historia uczy życia? Historia uczy życia przez analogię. Czy wciągnięcie pana posła Sojuszu Lewicy Demokratycznej Bartosza Arłukowicza na członka rządu premiera Tuska jest jaskółką zapowiadającą wiosnę przyszłego, jesiennego („trochę wiosny jesienią tobie miły dać chcę...”) rządu? Wszystko na to wskazuje - ale bo też podstawowym zadaniem owego rządu będzie - po pierwsze - „pojednanie” naszego nieszczęśliwego kraju z Rosją, a po drugie - wypłacenie bezcennemu Izraelowi 65 miliardów dolarów. Nikt nie potrafi lepiej pojednać naszego nieszczęśliwego kraju z Rosją, jak Sojusz Lewicy Demokratycznej. Żyją przecież jeszcze ludzie pamiętający, jak nasz nieszczęśliwy kraj jednała z Rosją partia-poprzedniczka Sojuszu Lewicy Demokratycznej.

Czytaj więcej: Trochę wiosny jesienią

Nadwiślański Putin

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 12 maj 2011

Odsłony: 2388

W carskiej Rosji wmawiano biednemu ludowi, że urzędnicy kradną, oszukują, są łajdakami, ale car jest dobry. Dobry car, nieświadom był matactw urzędników, więc dlatego ludziom żyło się źle.
Dzisiaj w Rosji odgrzano ten stereotyp. Masa złych urzędników otacza dobrego cara Putina. Podobnie jak poprzedni carowie, obecny został dany Rosji przez Boga. Dobry władca, Władimir, publicznie obsobacza nieudolnych urzędników, wyznacza im cele i pilnuje ich realizacji. Prosty lud widzi i się cieszy, bo na własne oczy może się przekonać ile energii wkłada boży posłannik w naprawę Matuszki.
My również mamy dobrego cara Putina – tyle, że nadwiślańskiego. Jest nim Donald Tusk.
Ów dar niebios dla Polski również potrafi zebrać do kupy prezesów OFE i im pogrozić paluszkiem. Problem w tym, że owi prezesi mieli głęboko w nosie paluszek Donka.

Czytaj więcej: Nadwiślański Putin