Skoro nie Białoruś – to chociaż Tunezja!

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 19 styczeń 2011

Odsłony: 2931

Co mamy z gęsi? Z gęsi mamy smalec. A co mamy z „młodych, wykształconych”? Ooo, z „młodych, wykształconych” możemy mieć rozmaite rzeczy, między innymi – rewolucję socjalistyczną. Oczywiście nie wszędzie, co to, to nie. Zgodnie z nieubłaganymi prawami dziejowymi, rewolucja socjalistyczna wybucha tam, gdzie powinna, a nie tam, gdzie socjalistyczne przemiany można osiągnąć bez rewolucji. Weźmy taką Polskę. „Młodych, wykształconych” mamy u nas co niemiara, między innymi dlatego, że inni „młodzi wykształceni” zasiadający w Sejmie w charakterze naszych Umiłowanych Przywódców zarządzili, że urzędnicy w policji, straży granicznej, służbie celnej, w ratownictwie i wszystkich innych urzędach i instytucjach państwowych, powinni mieć wyższe wykształcenie. Jakie? Wszystko jedno – byle wyższe. Za wzór może posłużyć nam kariera ministra Michała Boniego, który z wykształcenia jest kulturoznawcą i polonistą, ale w rządzie zajmuje się emeryturami. Wprawdzie pod tymi światłymi rządami system emerytalny właśnie wkracza w fazę bankructwa, ale za to nikt nie powie, że mamy w Polsce jakąś „dyktaturę ciemniaków”. Z dwóch powodów. Po pierwsze – nie mamy w Polsce żadnej dyktatury, tylko demokrację socjalistyczną, a po drugie – nawet gdyby tu i ówdzie jakaś dyktatura się objawiła, to z uwagi na wykształcenie dyktatorów byłaby ona dyktaturą jaśniaków, a nie ciemniaków – to jasne. Inna rzecz, że czy jaśniacy, czy ciemniacy, to system tak czy owak bankrutuje – ale na to już nie ma rady, bo wiadomo, że to dopust Boży.

Czytaj więcej: Skoro nie Białoruś – to chociaż Tunezja!

Igor Czajka: Zidiocenie jako metoda

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 19 styczeń 2011

Odsłony: 2988

Kilkadziesiąt lat temu tzw. afera Watergate doprowadziła prezydenta Stanów Zjednoczonych do ustąpienia z funkcji. Zanim to nastąpiło wszyscy podejrzani w sprawie zachowywali się dokładnie tak, jak dzisiaj zachowują się wszyscy byli „tajni współpracownicy” – zaprzeczają wszystkiemu do samego końca utrzymując, że oskarżenia to jakieś chore rojenia zwolenników spiskowych teorii dziejów. W latach 70-tych w USA znalazło się dostatecznie wielu patriotycznych ludzi, którzy mieli tyle odwagi i determinacji, że wyprowadzili prawdę na światło dzienne. 

Pod względem metody spaceru w zaparte nic się nie zmieniło, udoskonalono jedynie metody dezinformacji służące zasłanianiu, wyłaniających się zza mgły pozorów, strzępów prawdy o sieciach powiazań najróżniejszych interesów. Produktem ubocznym tej nadmiarowej dezinformacji jest coraz bardziej ogłupiała rzesza ludzi, nie potrafiących odróżnić opinii od faktu, pomówienia od diagnozy, prawdy od fałszu. W tej sytuacji przyjmują oni jako swój, określony komunikacyjny paradygmat, w którym pytanie np. „czy sprawdziłeś hamulce w moim samochodzie?” jest równoznaczne ze stwierdzeniem „chcesz mnie zamordować?” Intuicja podpowiadająca absurdalność takiego znaku równości działa jeszcze tylko w odniesieniu do własnej osoby. Natomiast w wypowiedziach innych osób jest ona niedostrzegalna nawet wtedy, gdy palcem wskaże się miejsce absurdu.

Skąd ten poziom logicznego ignorowania rzeczywistości? Czy jest to efekt jakiegoś powszechnego zidiocenia Polaków, co sugerują już wprost różni publicyści i komentatorzy? Czy może jest to przejaw jakiś szerszych ogólnoświatowych tendencji? Przypomnijmy kilka faktów.

Czytaj więcej: Igor Czajka: Zidiocenie jako metoda

Jedność czy wielość cywilizacji. Pojęcie cywilizacji i różnorodność jej realizacji

Szczegóły

Kategoria: Myśl Narodowa

Opublikowano: 19 styczeń 2011

Odsłony: 17484

[ prof. Anton Hilckmann, z książki: Feliks Koneczny, „O ład w historii” , wyd. Michalineum, str. 90]

Koneczny z zasady odrzuca aprioryzm. Nauka historii jest nauką o faktach. W zakresie swych badań historycznych, przynaj­mniej na 20 lat przed Spenglerem, Koneczny odkrył doniosłą prawdę, że nie ma jednej i prostolinijnej historii ludzkości. Spengler, jako niepoprawny apriorysta, grzeszył, utrzymując, że odkrył prawo życia cywilizacji ludzkości. Tak, jak gdyby było jedno! Nic nie pozwala na takie przypuszczenie. Koneczny mądrzejszy, przezorniejszy, cierpliwszy, wystrzega się tego; jako prawdziwy empirysta umie czekać na rezultaty swych systematy­cznych badań nad wielością cywilizacji, rozproszonych w czasie i przestrzeni, i wtedy dopiero rozważa czy dopatrzy się w nich czegoś, co wskazywałoby na istnienie ogólnego prawa. Jak dla Fustel'a de Coulanges "trzeba mu lat analizy dla jednego dnia syntezy" .

Cywilizacja jest metodą ustroju życia zbiorowego

Definicja obszerna, obejmująca cały byt moralny, intelek­tualny i materialny człowieka: rodzinę, społeczeństwo, państwo, naród, literaturę, sztukę, naukę, politykę i ekonomię. Wszystko się w niej mieści, ale jest to definicja czysta i dokładna w porów­naniu z chwiejną, niepewną koncepcją cywilizacji Speng1era, który w dwóch olbrzymich tomach nigdzie nie mówi, co to jest kultura, a niemożność rozstrzygnięcia wyrównuje przesadną rozciągłością problematu.

Dla Konecznego natomiast, powstają dwa wielkie pytania: l) W czym zawiera się różnorodność cywilizacji? Na czym ona polega? 2) Skąd pochodzi? Jakie czynniki ją wytworzyły?

        Pierwsze pytanie rozwinie aż do szczegółów pojęcie cywiliza­cji, podczas gdy drugie obejmuje zasadniczy problemat filozofii jako nauki o cywilizacji.

Czytaj więcej: Jedność czy wielość cywilizacji. Pojęcie cywilizacji i różnorodność jej realizacji

Na drogach i bezdrożach dialogu

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 19 styczeń 2011

Odsłony: 6080

Refleksje na XIV Dzień Judaizmu w Kościele katolickim w Polsce

Z ks. prof. Waldemarem Chrostowskim z Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, konsultorem Rady Episkopatu Polski ds. Dialogu Religijnego, rozmawia Małgorzata Pabis

Jaki zamysł towarzyszył inicjatywie Dnia Judaizmu w Kościele katolickim w Polsce?
- Ta inicjatywa pojawiła się w połowie lat 90. i stanowiła szczególną odpowiedź na nauczanie Jana Pawła II dotyczące Żydów i judaizmu. Była - i taką pozostaje - bezprecedensowa. Chociaż podobne inicjatywy podejmowano w niektórych diecezjach na terenie Włoch i Austrii, nigdzie nie miały one ogólnokrajowego zasięgu ani takiej rangi jak w Polsce. Kilka lat trwały dyskusje na ten temat, przede wszystkim podczas posiedzeń Komisji, a od 1996 r. Komitetu Episkopatu Polski do spraw Dialogu z Judaizmem. Chodziło o to, by obchody Dnia Judaizmu miały charakter religijny i teologiczny, a nie kulturalny czy polityczny, bo i takie naciski już wtedy istniały, a z czasem nasilały się coraz bardziej.
Była to inicjatywa bardzo odważna i brzemienna w skutki. Gdy jesienią 1988 r. podjąłem wykłady o dziejach i naturze judaizmu, rozpocząłem od pisemnego zapytania studentów o wiedzę i skojarzenia z Żydami. Prawie wszyscy odpowiedzieli, że "Żyd" to dla nich ateista i komunista. Kilka lat później kojarzenie Żydów z judaizmem było częstsze, ale nadal przychodziło bardzo trudno, bo rzadko mieliśmy do czynienia z Żydami, którzy otwarcie deklarowali wyznawanie judaizmu. W uszach wielu osób słowo "Żyd" brzmiało jak przezwisko i sami Żydzi krępowali się go używać. Dam przykład: gdy w ramach dialogowych przedsięwzięć Komisji Episkopatu miało się odbyć kolejne "dialogowe" spotkanie, wysoki rangą urzędnik jednego z wiodących ministerstw zanim przybył partner żydowski, zapytał mnie, jak ma go nazywać, bo gdy powie "Żyd", to on się obrazi, więc może "Żydek" czy jakoś inaczej... Patrząc z tej perspektywy, Kościół katolicki w Polsce wyświadczył Żydom ogromną przysługę. Mocą swego autorytetu i oddziaływania na sumienia wiernych decydująco przyczynił się do tego, że słowo "Żyd" zostało przywrócone językowi polskiemu i nie budzi już tak negatywnych skojarzeń i emocji jak w niedawnej przeszłości.

Czytaj więcej: Na drogach i bezdrożach dialogu