„Odmawiajcie codziennie różaniec, aby uzyskać pokój dla świata i koniec wojny!"

Szczegóły

Kategoria: Wiara

Opublikowano: 13 wrzesień 2017

Odsłony: 2559

Treść objawień Matki Bożej w Fatimie w 1917 r.
na podstawie Wspomnień Siostry Łucji

tekst zatwierdzony przez Biskupa diecezji Leiria

Fatima, grudzień 2002

I. 13 maja 1917 - pierwsze objawienie się Matki Bożej
13 maja 1917 r. bawiliśmy się z Hiacynta i Franciszkiem na szczycie zbocza Cova da Iria. Budowaliśmy murek dookoła gęstych krzewów, kiedy nagle ujrzeliśmy jakby błyskawicę.
- „Lepiej pójdźmy do domu - powiedziałam do moich krewnych. - Zaczyna się błyskać, może przyjść burza".
- „Dobrze!" - odpowiedzieli.
Zaczęliśmy schodzić ze zbocza, poganiając owce w stronę drogi. Kiedy doszliśmy mniej więcej do połowy zbocza, blisko dużego dębu, zobaczyliśmy znowu błyskawicę, a po zrobieniu kilku kroków dalej, ujrzeliśmy na skalnym dębie Panią w białej sukni, promieniującą jak słońce. Jaśniała światłem jeszcze jaśniejszym niż promienie słoneczne, które świecą przez kryształowe naczynie z wodą. Zaskoczeni tym widzeniem zatrzymaliśmy się.

Byliśmy tak blisko, że znajdowaliśmy się w obrębie światła, które Ją otaczało, lub którym Ona promieniała, mniej więcej w odległości półtora metra.

Potem Nasza Droga Pani powiedziała:
- „Nie bójcie się! Nic złego wam nie zrobię!"
- „Skąd Pani jest?" - zapytałam.
- „Jestem z Nieba!"
- „A czego Pani ode mnie chce?"

Czytaj więcej: „Odmawiajcie codziennie różaniec, aby uzyskać pokój dla świata i koniec wojny!"

Włodzimierz Nalej: O Religii – Oczami Wiary.

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 12 wrzesień 2017

Odsłony: 2100

Ocena użytkowników: 5 / 5

Funkcjonujemy w otaczającej nas rzeczywistości. Czy jednak postrzegamy ją właściwie?
Niestety ^*1) rewolucja kulturowa, która niepostrzeżenie realizuje się w świecie dokonała już dużego spustoszenia w sposobie naszego rozumowania. Mimo to uważam, że jest możliwe poprawne odczytywanie w naszej świadomości wszystkiego, co nas otacza. Jednak, aby to osiągnąć musimy na nowo zdefiniować, usunąć lub przywrócić właściwe znaczenie wielu pojęciom. To, w jaki sposób myślimy i odczuwamy ma bezpośrednie przełożenie na naszą tożsamość świadomość i komunikatywność. Znaczenie pojedynczych słów czy określanie bardziej skomplikowanych zjawisk stanowi nic innego jak zbiór bardzo wielu definicji.

Rozważanie nad jedną z nich doprowadziło mnie do wniosku, iż na tym polu mamy do wykonania niesamowitą pracę, aby osiągnąć minimum potrzebne do zaistnienia właściwych relacji człowieka względem świata nadprzyrodzonego jak i przyrodzonego.

Temat opisywany poniżej stanowi jeden z wzorcowych przykładów i dotyczy tego, – co nazywamy religią? Słowo „religia” a właściwie cały chaos z nim związany stanowi pokłosie rewolucji francuskiej. To, w jaki sposób szatan zdemolował ludzkie umysły za sprawą tej rewolucji, opisze przy innej okazji. Słowo „religia” jest kluczem – wytrychem do ludzkiego umysłu pozwalającym na wprowadzanie do niego różnego rodzaju oszukańczych ideologii.

Tak, więc na wstępie, nie godzę się na to, aby Kościół Powszechny przy pomocy słowa „religia” był umieszczany, obok innych wyznań, fałszywych kościołów czy towarzystw sekciarskich.
Nie godzę się na to, aby Prawdziwy Bóg w Trójcy Jedyny, nawet nieświadomie - także w umysłach współbraci zajmował miejsce obok innych „bogów”, ponieważ jest to dla mnie sprzeczne z pierwszym przykazaniem dekalogu: „Nie będziesz miał bogów cudzych obok mnie”.

Czytaj więcej: Włodzimierz Nalej: O Religii – Oczami Wiary.

W dupie z taką demokracją!

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 08 wrzesień 2017

Odsłony: 2370

Ocena użytkowników: 5 / 5

      Moje doświadczenie życiowe każe mi z przymrużeniem oka traktować to coś, co zwykliśmy definiować jako… „demokrację”. Podpowiada mi, że jest to przede wszystkim postać chwytliwego pustosłowia w propagandzie zwalczających się stronnictw. Wzajemne oskarżenia o brak poszanowania dla „demokracji” są zazwyczaj lekką bronią na pierwsze starcie z politycznym przeciwnikiem, dopóki nie pojawi się jakiś konkret – coś ekstra z czarnej teczki albo z samego dna ciemnej szafy. Cała troska polityków „o władzę ludu” szybko się kończy z chwilą osiągnięcia upatrzonych korzyści i przewagi nad ludem. Demokratyczne rozstrzygnięcia, czyli zgodne z wolą większości – jak już wcześniej pisałem – w swojej nieskażonej formie mogą w praktyce funkcjonować najwyżej w drobnych lokalnych sprawach – te o większej skali automatycznie stają się przedmiotem różnych odgórnych chwytów socjotechnicznych. Proszę w tym miejscu nie posądzać mnie o jakąś pretensję lub żal, bo nigdy w tej kwestii nie miałem złudzeń ani wygórowanych oczekiwań – po prostu według mnie właśnie taka jest specyfika „demokracji” i tyle.

Czytaj więcej: W dupie z taką demokracją!

Stanisław Michalkiewicz: Bezsilne złorzeczenia

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 08 wrzesień 2017

Odsłony: 2368

Ocena użytkowników: 5 / 5

(...)Zapowiedź wsparcia przez Stany Zjednoczone projektu „Trójmorza” stwarza szansę na emancypację Europy Środkowej spod niemieckiej hegemonii i wyrwanie z kleszczy niemieckiego projektu Mitteleuropa z roku 1915.

Idioci są szczerzy, a w każdym razie – bardziej prawdomówni, niż spryciarze, toteż nic dziwnego, że francuski prezydent Emmanuel Macron, którego uważam za wydmuszkę francuskiego wywiadu, co to posłużył się nim, by zagrodzić drogę do prezydentury Marynie Le Pen z Frontu Narodowego – więc że prezydent Macron, zapewne niechcący, ujawnił, jak sobie Paryż i Berlin wyobraża funkcjonowanie Unii Europejskiej – że mianowicie „Europa locuta – causa finita” (Europa przemówiła – sprawa skończona) – przy czym przez „Europę” rozumie Paryż i Berlin, podczas gdy reszta Unii – to peryferie, które mają wykonywać decyzje podjęte w szczupłym gronie załogi Festung Europa.

Franciszek Fiszer na pewnym przyjęciu, zirytowany złośliwymi uwagami pani domu pod swoim adresem, wybuchnął: „Paulino! Czy nie za dużo poufałości, jak na tę rozgotowaną cielęcinę?” Otóż to: Polska w budżecie na lata 2013-2020 otrzymała od UE równowartość ok. 400 mld złotych.

Czytaj więcej: Stanisław Michalkiewicz: Bezsilne złorzeczenia