Warto przeczytać

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 28 marzec 2009

Odsłony: 7486

1. Co to jest demokracja bezpośrednia (w jednym zdaniu)?
Bezpośrednie prawo obywateli do rozpoczęcia referendum dotyczącego każdego tematu oraz prawo do wetowania istniejącego prawodawstwa.

2. Czy demokracja bezpośrednia może funkcjonować również w dużych krajach takich jak Polska?
- Tak. Regularne referenda przeprowadzane w stanie Kalifornia (36mln/ 423,970 km²) oraz w Australii (21mln/ 7,741,220 km²) jednoznacznie to potwierdzają. [dla porównania Polska: 38mln/ 312,679 km²]. Wielkość kraju nie przeszkadza w przeprowadzaniu referendum. Można by nawet rzec, że im większy kraj, tym większa potrzeba demokracji bezpośredniej, ponieważ "centrala" ma mniejsze pojęcie o potrzebach obywateli.
- Wraz ze rozwojem Internetu znikają problemy logistyczne oraz radykalnie zmniejszają się koszty.

3. Czy demokracja bezpośrednia nie jest za droga?
- W referendum blokowane są drogie i niepotrzebne decyzje podejmowane przez "naszych" reprezentantów. Np. wojna w Iraku / decyzja G.W. Bush'a, która kosztuje USA miliardy dolarów rocznie. W Polsce, nawet, jeśli się założy, że referenda będą tak bardzo nieekonomicznie przeprowadzane jak dotychczas, to JEDYNIE zamiast np. "becikowego" można je przeprowadzać co kwartał!
- Podejmowanie decyzji w procesie referendum nie musi być droższe, aniżeli podejmowanie decyzji w demokracji pośredniej. Wystarczającym dowodem jest Szwajcaria i stan Kalifornia, gdzie referenda przeprowadza się regularnie.
- Dodatkowo rozwój technologiczny sukcesywnie obniża koszty. Np jeśli zastosujemy głosowanie pocztą (np. Szwajcaria) lub przez Internet. (Tanie i sprawne głosowania przez Internet, są już od lat z powodzeniem powszechnie praktykowane m.in. w Estonii. Ta technologia już istnieje i jest w użyciu!)

Czytaj więcej: Demokracja bezpośrednia - mity i fakty

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 28 marzec 2009

Odsłony: 7668

Leżą przede mną ciekawe dokumenty chwili: odezwa biskupów hiszpańskich i protest hiszpańskich teologów, skierowany przeciw ich kolegom francuskim; referat prof. Mantama, wygłoszony u nas, w Poznaniu, na kongresie tomistycznym przed paru laty; zbiór artykułów “Vie intellectuelle”, czołowego organu francuskiej myśli katolickiej, dotyczący spraw hiszpańskich i dwa inne o Kościele - “corp du peche” (”ciele grzechu”, jak jeden z nich głosi w swym tytule), wreszcie znakomity artykuł wybitnego naszego działacza katolickiego, doktora Andrzeja Niesiołowskiego, niedawno drukowany w “Kulturze”.

Żaden z nich, osobno rozważany nie wywołałby może zbyt daleko idących zastrzeżeń, ani obaw - wyjąwszy owe, skandaliczne moim zdaniem wywody o Kościele. Kiedy się jednak czyta te rzeczy jedne po drugich, kiedy się próbuje powiązać ich myśli przewodnie - co zresztą trudno nie przychodzi - mnie przynajmniej robi się zimno. Jest źle, trzeba bić na alarm. Myśl katolicka w osobach najwybitniejszych swoich reprezentantów zdaje się iść na manowce, zdradza wielowiekową tradycję, próbuje zaprzeczyć dorobkowi wieków, od św. Augustyna do Piusa X, szuka nowego sensu w Ewangelii, której - nie można oprzeć się wrażeniu, że tak autorowie myślą - nie zrozumieli ani św. Augustyn, ani św. Bernard, ani św. Tomasz z Akwinu. Szczególnie źle wychodzi w ich analizach jeden z największych papieży ostatnich czasów, Pius IX. Nie cytuje się wprawdzie jego słów z “Syllabusa”, bo tam zebrane są zdania i twierdzenia, które Pius IX jako papież potępił. Ale kto uważnie czyta, ten dojrzy prędko, że choć wyraźnie się tego nie mówi, chce się potępić Piusa IX, a z nim całą tradycję chrześcijańską, której patronuje sam św. Augustyn. Dr Niesiołowski trafnie i wnikliwie wykazał to w swoim artykule.

Czytaj więcej: Wolność religijna jest herezją - o. Józef Maria Bocheński

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 28 marzec 2009

Odsłony: 5486

Międzynarodowe gremia regulacyjne zmieniły standardy rachunkowości, aby rozłożyć na raty ujawnianie gigantycznych strat banków i firm.


Dzięki zmianie międzynarodowych i krajowych zasad rachunkowości przedsiębiorstwa i banki na całym świecie mogą ukrywać w swoich sprawozdaniach straty spowodowane załamaniem na rynkach finansowych i ujawniać je na raty. Nowe reguły gry pogłębią nieufność inwestorów i brak wzajemnego zaufania instytucji finansowych. To przedłuży kryzys, a niczego nie rozwiąże, ponieważ nad sektorem finansowym wisi 700 bln dolarów instrumentów pochodnych niemożliwych do rozliczenia o potencjale strat na skalę 10 proc. światowego PKB.

Przedsiębiorstwa i banki w sprawozdaniach finansowych za 2008 r. korzystają z możliwości tzw. window-dressing, tj. poprawy swego wizerunku w oparciu o rozporządzenie ministra finansów Jacka Rostowskiego z 24 grudnia ub.r. o zmianie zasad uznawania, metod wyceny, zakresu ujawniania i sposobu prezentacji instrumentów finansowych. Pozwala ono podmiotom dotkniętym przez kryzys na stosowanie księgowych “zabiegów kosmetycznych”, a w wielu wypadkach wręcz “operacji plastycznych”, które mają ukryć rzeczywistą kondycję firmy.
- Upadek Lehman Brothers uświadomił wszystkim, że system wyceny instrumentów finansowych legł w gruzach. Teraz próbują opóźnić katharsis poprzez regulacje prawne. Przyznanie się do tak wielkich strat “za jednym strzałem” mogłoby całkowicie unieruchomić międzynarodową wymianę
- wyjaśnia cel regulacji wiceprezes jednego z banków. - “Świat nierzeczywisty”, widząc własny koniec, próbuje uciec do przodu w dalsze zaciemnianie rzeczywistego obrazu - dodaje.
Praktyka ta budzi niepokój w kontekście gigantycznych strat z tytułu opcji walutowych poniesionych przez te instytucje. Komisja Nadzoru Finansowego zapewnia jednak, że problem ewentualnego ukrywania strat z opcji nie istnieje.

Czytaj więcej: Globalne zamiatanie pod dywan

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 28 marzec 2009

Odsłony: 7001

Lubię czytać książki autorstwa Jeana Raspaila. Na moim blogu opisywałem jego powieści: „Pierścień rybaka”, „Sire”, czy kultowy i proroczy „Obóz świętych”. Raspail należy do ścisłej czołówki najlepszych francuskich pisarzy, wszak jest laureatem wielu prestiżowych wyróżnień i nagród w tym Grand Prix du Roman Akademii Francuskiej. Dlatego z wielką ciekawością przeczytałem jego kolejną książkę „Król zza morza”. Ta pozycja, to swoisty manifest Raspaila- niepoprawnego politycznie zuchwalca, tradycjonalistycznego wojownika, który swoim piórem niczym najostrzejszym mieczem bezlitośnie zadaje ciosy współczesnym bożkom: demokracji i tzw. prawom człowieka. „Król zza morza”, to opowieść, a w zasadzie prywatna rozmowa Raspaila z następcą francuskiego tronu i myli się ten, kto myśli, iż chodzi o jakiegoś  obecnie żyjącego dziedzica tronu Bourbonów. Nic podobnego. Raspail w swojej literackiej wyobraźni kreuje następcę tronu, któremu nadaje aż dziewięć imion: Filip Karol Franciszek Ludwik Henryk Jan Robert Hugo Faramund de Bourbon.

Czytaj więcej: Król zza morza