Etos "Solidarności"

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 31 sierpień 2010

Odsłony: 3562

Mija 30. rocznica Porozumień Sierpniowych, efektu strajku w zakładach pracy i poświęcenia robotników, od Jastrzębia przez Szczecin po Gdańsk. Same uroczystości upamiętniające te wydarzenia są naznaczone głębokim podziałem i sporem wokół „Solidarności”. Mamy wrażenie, że przed trzydziestu laty były dwa związki. Co więcej, mamy wrażenie, że te związki w gruncie rzeczy przeciwne. Jest to efektem braku rozwiązania kwestii o które sierpniowa „Solidarność” walczyła. III RP nie jest szczytem marzeń wszystkich strajkujących w 1980 roku. Jest to właśnie zaprzeczenie „Solidarności” jako związku głęboko reformatorskiego. Zawiodły elity. Dziś „Solidarność” nie ma swojego miejsca w Polsce. Piszę tu o związku zawodowym, prowadzonym przez Janusza Śniadka. To miejsce zabrał jej już Lech Wałęsa, wykorzystując politycznie związek w swoim starcie prezydenckim.

Dziś Lech Wałęsa uważa, że „Solidarność” została wypaczona i jest politycznym ruchem wspierającym Prawo i Sprawiedliwość, zwłaszcza Jarosława Kaczyńskiego. Mówiąc to, dawny przywódca strajku zapomina o tym, jak sam instrumentalnie traktował związek. Zapomina o tym, co robił na przełomie lat `80 i `90. Myślę, że NSZZ „Solidarność” nigdy nie zostało uwikłane w polityczną walkę tak bardzo jak wtedy. Wszystkie ręce na pokład przeciw Mazowieckiemu. Właśnie tym spowodowane było późniejsze niezadowolenie związkowców, związane z prezydenturą Lecha Wałęsy i torami przemian w Polsce. W swojej historii ruch działał politycznie, był aż zanadto zaangażowany. Było to wtedy dyktowane wyższą potrzebą. Tak tłumaczył to Wałęsa, tak później tłumaczyli to Marian Krzaklewski i cały AWS. Jeśli ktoś pyta, kto jest odpowiedzialny za podział obozu solidarnościowego, bez namyślenia odpowiadam: za ten podział odpowiadają dwaj panowie, są to Lech Wałęsa i Tadeusz Mazowiecki. To oni stanęli naprzeciw siebie w decydującym starciu o prezydenturę. Dziś zbieramy poplon tego działania. A Mazowiecki i Wałęsa stoją w jednym szeregu. Antologia sporu pozostawiała gramy słuszności. Niestety nie był to spór, który mógł wywołać coś dobrego. Ten spór położył cień na  całą III RP.

Czytaj więcej: Etos "Solidarności"

"Solidarność" jak KPP i PPR

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 31 sierpień 2010

Odsłony: 4108

Dzisiaj mija 30. rocznica powstania NSZZ „Solidarność”. Tyle przekłamań, mitów i przeinaczeń ile przewija się w ostatnich dniach na temat ruchu społecznego „Solidarność” przechodzi wszelkie pojęcie. Rację miał ten, co powiedział, że „historię piszą zwycięzcy”, bowiem od 1989 r. styropianowym kombatantom udało się wykreować mit „antykomunistycznej Solidarności”. A przecież powszechnie wiadomo, że w 1980 r. podczas strajku w Stoczni Gdańsk postulaty miały charakter stricte socjalny, a nie polityczny i uznawano przewodnią rolę PZPR. No więc gdzie był ten „antykomunizm”?
Takie są fakty, a teraz Lech Wałęsa napina się, że obalił komunę. No jasne. Prosty robotnik przeskoczył płot, którego nie ma, wziął potężny wdech, zaparł się i w ciągu dekady obalił komunę w całym bloku wschodnim. Solo Lechu komunę obalił, bo Polak potrafi! A jakże! Wybaczcie szanowni internauci tę ironię, ale nie mogę się powstrzymać widząc ten festiwal bufoniady i pychy ze strony nie tylko Wałęsy, ale także innych byłych działaczy „S”.

Byli styropianowi bojownicy nawet nie zdają sobie sprawy jak bardzo w swoich pseudokombatanckich opowiastkach są podobni do tych działaczy KPP, późniejszej PPR, którzy po 1944 r. całą winę za fatalną sytuację kraju zwalali na przedwojenne, „sanacyjne siły ciemności”. Przecież po 1989 r. ci działacze „S”, którzy dorwali się do koryta władzy całą winę za swoją nieudolność i to, że zarżnęli nam gospodarkę w tzw. prywatyzacjach przez likwidację i w efekcie tego wypchnięto miliony Polaków na emigrację zwalają na PRL. Stalinowscy rewolucjoniści mieli „złą sanację”, a styropianowi rewolucjoniści mają „złą PRL”.

Czytaj więcej: "Solidarność" jak KPP i PPR

Skuteczność tematów zastępczych

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 31 sierpień 2010

Odsłony: 12410

Prezydent elekt Bronisław Komorowski  jednym z pierwszych wywiadów, w którym stwierdził, iż krzyż ustawiony przez harcerzy po katastrofie smoleńskiej przed Pałacem Prezydenckim wokół którego tłumnie gromadzili się Polacy chcący uczcić pamięć ofiar tej katastrofy, powinien zostać przeniesiony w inne godne miejsce wywołał tzw. wojnę o krzyż, co oczywiście trudno uznać za dzieło przypadku. Temat ten stał się głównym tematem nie tylko dla mediów, ale także dla polityków, z których jedni mniej lub bardziej solidaryzują się z tzw. obrońcami krzyża, a inni ich potępiają. Nie zamierzam dociekać jakimi przesłankami kierował się Bronisław Komorowski wypowiadając się na temat przeniesienia krzyża sprzed Pałacu Prezydenckiego, ale każdy rozsądny człowiek zdaje sobie sprawę, że cała ta awantura jest korzystna dla rządu Donalda Tuska. Media oraz politycy skutecznie dbają o to, aby temat "walki o krzyż" i "obrońców krzyża" nie zszedł za szybko na dalszy plan, gdyż dzięki temu opinia publiczna nie zajmuje się sprawą dla państwa najważniejszą, a mianowicie kwestią kondycji finansów publicznych oraz nieudolności rządu w ich reformowaniu.

Czytaj więcej: Skuteczność tematów zastępczych

Plusy i minusy kardynała Dziwisza

Szczegóły

Kategoria: Naród

Opublikowano: 30 sierpień 2010

Odsłony: 6026

W tych dniach mija pięć lat od ingresu nowego metropolity krakowskiego. Ingres odbył się na Wawelu i na Rynku Głównym w iście bizantyńskim stylu. Politycy, w tym zwłaszcza ci z lewicy, bili się o miejsca w pierwszej miejsca. Sojusz ołtarza z tronem w pełnym wydaniu. Z kardynałem Stanisławem Dziwiszem wiązano ogromne nadzieje. Niektórzy uważali, że jego rządy w diecezji będą na miarę kardynała Karola Wojtyły, z którym przebywał prawie czterdzieści lat. Znaczna jednak część tych oczekiwań szybko prysła. Nie ujmując obecnemu metropolicie wielu zasług, trzeba zauważyć, że potwierdził on starą wojskową zasadę, iż adiutant, nawet najlepszy i najwierniejszy, raczej nie bywa dobrym głównodowodzącym.

Zasady tej nie przestrzega Kościół w Polsce, który na pasterzy diecezji kreuje nie ofiarnych duszpasterzy, ale biskupich sekretarzy czy pracowników kurii, którzy nigdy nie byli nawet proboszczami, a problemy ludzi świeckich znają wyłącznie zza biurka. Duchowni nazywają takie osoby BMW, czyli bierny, mierny, ale wierny. Wierny oczywiście tzw. kościelnym układom.

W układy te kard. Stanisław Dzwisz wszedł idealnie. Na dodatek, czego nie czynili jego poprzednicy, wszedł także (głównie poprzez braci Rasiów) w układy z politykami, głównie z Platformą Obywatelską. Za to Kościół krakowski ustawicznie płaci swoją cenę.

W tym kontekście artykuł Marty Paluch z "Gazety Krakowskiej" dość dobrze oddaję rzeczywistość.

Mija pięć lat sukcesów i porażek Dziwisza

Marta Paluch

2010-08-10

Księża spokojnie jedli poranną jajecznicę i nagle, jeden po drugim, zaczęli wychodzić z jadalni, zostawiając napoczęte śniadanie na stole. Kardynał zjadł i trzeba było jechać dalej. Nikt ich o to nie prosił - po prostu wiadomo było, że trzeba rzucić jedzenie. Tak właśnie - bez wielkich gestów, łagodnie i skutecznie, kardynał od pięciu lat rządzi krakowską kurią.

Porażki. Od lustracji do abpa Paetza
Kardynał Stanisław Dziwisz, gdy obejmował władzę w Krakowie, miał już duże wpływy w polskim Kościele i w Watykanie. Nie ustrzegł się jednak błędów wynikających z nieznajomości polskich realiów, bo był przecież poza krajem ponad 20 lat, lub - jak podpowiadają złośliwi - z podszeptów doradców.

Czytaj więcej: Plusy i minusy kardynała Dziwisza