Proces Grzegorza Wysoka o antysemityzm.

Szczegóły

Kategoria: Wiadomości

Opublikowano: 26 sierpień 2013

Odsłony: 6159

W najbliższy czwartek 29 sierpnia 2013 r. w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód przy ul. Krakowskie Przedmieście 78 w Lublinie o godz. 10.00 w sali XIII rozpocznie się (prawdopodobnie ostatnia) rozprawa przeciwko Grzegorzowi Wysokowi oskarżonemu o znieważenie i nawoływanie do nienawiści wobec Żydów na łamach redagowanego przez siebie Biuletynu Narodowego.  Rozprawa jest jawna, wstęp wolny.

Czytaj więcej: Proces Grzegorza Wysoka o antysemityzm.

Czy chcemy mieć państwo?

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 23 sierpień 2013

Odsłony: 3488

Stan, w jakim znajduje się obecnie państwo polskie skłania do zadania pytania, czy tzw. „społeczeństwo” w ogóle zainteresowane jest posiadaniem własnego, suwerennego państwa, czy też gotowe jest rozpłynąć się w bezkształtnej, bezideowej, pogrążonej w hedonistycznej orgii masie „Europejczyków”.

Warunkiem istnienia państwa, niezależnie od jego formy ustrojowej, jest wszakże WOLA jego posiadania. Może to być wola monarchy, jakiś dostatecznie silnych i wpływowych elit, wreszcie wola narodu. Jak pokazują nasze dzieje, gdy takowej woli braknie - państwo przestaje istnieć.

Ostatni polski monarcha takiej woli nie wykazał. Nie wykazali jej również ci posłowie i senatorowie, którzy podpisali traktaty rozbiorowe. Nie zapominajmy nigdy, że traktaty rozbiorowe, czyli ZGODĘ NA LIKWIDACJĘ PAŃSTWOWOŚCI POLSKIEJ podpisali posłowie mający rzekomo reprezentować naród !

Podobno żyjemy w państwie demokratycznym. Jeśli tak, to rodzi się szereg istotnych pytań: KTO decyduje o tym, czy ma ono istnieć? Szerokie masy wyborców czy jakieś wąskie kręgi polityków? Co będzie w przypadku, jeśli większość parlamentarna przegłosuje ustawę faktycznie likwidującą suwerenność Polski? Albo większość wyborców postanowi zrezygnować z własnej państwowości?

A jeśli już do tego dojdzie, to czy politycy uznają wówczas „wolę ludu” wyrażoną w demokratycznym głosowaniu? Pytanie to nie jest bynajmniej czysto teoretycznym. Ileż to razy słyszałem, że „lepiej, żeby wzięli nas Niemcy, bo będzie porządek i dobrobyt” albo deklaracje, że jesteśmy obywatelami Europy, wiec po co nam Polska z jej bałaganem”...

Czy traktaty ograniczające naszą suwerenność, a w przyszłości mogące doprowadzić do jej całkowitej likwidacji nie są aby przejawem BRAKU WOLI posiadania własnego, suwerennego, niepodległego państwa?

Wola posiadania własnego suwerennego państwa wynika z posiadania IDEI, która w żadnych innych okolicznościach nie może być realizowana. Podążając za myślą Herdera, polscy myśliciele okresu Romantyzmu wierzyli, że Polska ma do spełnienia pewną misję wyznaczoną jej przez Opatrzność i aby mogła ją zrealizować, potrzebne jest suwerenne państwo. W tym samym czasie niemiecki filozof Hegel twierdził, że Polacy stracili państwo, ponieważ nie posiadali IDEI, która stymulowała by WOLĘ jego posiadania.

Czytaj więcej: Czy chcemy mieć państwo?

Zapomniany generał Tadeusz Jordan Rozwadowski

Szczegóły

Kategoria: Naród

Opublikowano: 23 sierpień 2013

Odsłony: 5862

Filmowy powrót Generała Rozwadowskiego

 Jan Engelgard

Od wielu lat dopominamy się o pamięć o gen. Tadeuszu Rozwadowskim, ale zalała nas fala propagandy piłsudczykowskiej. Dużo by pisać o kuriozach i zwykłych fałszach popełnianych przez zawodowych historyków, którzy na fali koniunkturalizmu zdolni są do wszystkiego. Jednym z takich pól, gdzie jest najwięcej fałszu – jest przebieg Bitwy Warszawskiej 1920 roku.

Swoje apogeum ta prymitywna w sumie propaganda osiągnęła w filmie Jerzego Hoffmana pt „1920 – Bitwa Warszawska”. Rozwadowski został tam przedstawiony jako trzęsący się ze strachu staruszek, któremu rad udziela geniusz nad geniusze – Józef Piłsudski. Można zrozumieć wymogi filmu fabularnego, ale nie można tak ordynarnie fałszować prawdy, o której dzisiaj na każdym kroku krzyczą wszyscy, po czym sami tę prawdę gwałcą.

Ale cóż mówić o filmowcach, kiedy zawodowi historycy, nie mogąc już przemilczeć rozkazu Rozwadowskiego nr 10000 z 9 sierpnia 1920 – wedle którego bitwa została rozegrana – piszą w jednej z książek, że rozkaz ten Generał napisał pod dyktando… Piłsudskiego. Twierdzą tak, mimo że sam Piłsudski w swoich wspomnieniach pisze jasno, że uważał koncepcję Rozwadowskiego i Weyganda za nonsens i nie chciał mieć z tym nic wspólnego.

Dlatego przyjął ten rozkaz do wiadomości, ale go nie firmował. Dalsze pisanie o „osiągnięciach” naszych historyków w tej materii nie ma sensu, gdyż jest to zajęcie – jak to się mówi – traumatyczne. Wracajmy jednak do filmu.

Jesienią ubiegłego roku zadzwonił do mnie Piotr Boruszkowski z TVP Historia z informacją o tym, że ma zamiar nakręcić film dokumentalny o Gen. Tadeuszu Rozwadowskim i zapytał, czy bym mu nie wskazał jakichś lektur i dokumentów. Po pierwszym naszym spotkaniu okazało się, że jego zamiarem jest uczciwie pokazanie sylwetki Generała. Przez kilka miesięcy trwała walka o fundusze na realizację filmu – w grę wchodziła suma 100 tys. złotych. Nie jest to suma wielka, ale pozwalała na realizację dokumentu fabularyzowanego na przyzwoitym poziomie.

W tym miejscu należą się słowa podziękowania dla TVP Historia i dyrektora tego kanału – dr. Tadeusza Doroszuka, który tę ideę wspierał. Gorącym orędownikiem powstania filmu był także Dariusz Król, także z TVP Historia. Zdjęcia do filmu wypadły w styczniu 2012, ale akurat wtedy nie było zimy. Większość scen kręcono na warszawskiej Cytadeli, gdzie mieści się Muzeum X Pawilonu – Oddział Muzeum Niepodległości w Warszawie. TVP Historia i Muzeum Niepodległości mają podpisaną umowę o współpracy, więc wielkich trudności nie było.

Na Cytadeli kręcono sceny szpitalne. Wnętrza Cytadeli Warszawskiej i jej okolice okazały się bardzo przydatne, scenarzyści od razu docenili ich wartość. To na Cytadeli kręcono sceny szpitalne (imitujące lecznicę św. Józefa w Warszawskie na Hożej, gdzie Generał zmarł), sceny w gabinecie szefa Sztabu Generalnego, wreszcie sceny imitujące wiezienie na Antokolu w Wilnie, gdzie Rozwadowski był więziony w latach 1926-1927. Cytadela, tak samo jak Antokol – była carskim więzieniem.

W rolę Generała wcielił się zawodowy aktor, Tomasz Marzecki, którego wybór do tej roli okazał się strzałem w dziesiątkę. Nie chodzi tu tylko o podobieństwo fizyczne, ale przede wszystkim o grę. Marzecki był jedynym zawodowym aktorem grającym w filmie, bo na zatrudnienie innych nie było środków. Pozostałe role odtwarzają amatorzy, głównie z grupy rekonstrukcyjnej 1. Pułku Ułanów Krechowieckich w mundurach z epoki. Trzeba przyznać, że amatorzy przysporzyli pewnych kłopotów twórcom filmu, ale akurat nie rekonstruktorzy.

Czytaj więcej: Zapomniany generał Tadeusz Jordan Rozwadowski

Przywrócić pamięć ojca

Szczegóły

Kategoria: Pamięć Walka i Męczeństwo

Opublikowano: 23 sierpień 2013

Odsłony: 12777

Całe życie upływa jej na przywracaniu dobrego imienia ojca i poszukiwaniu jego szczątków – ojca bohatera, który przez zdrajców Narodu Polskiego sam został nazwany zdrajcą, osądzony, skazany na śmierć i rozstrzelany.

Zofia Pilecka-Optułowicz niestrudzenie odkrywa prawdę o rotmistrzu, doprowadziła do jego rehabilitacji i czeka na chwilę, kiedy będzie mogła ucałować szczątki ojca.

Wspomnienia z dzieciństwa

Największym skarbem pani Zofii są wspomnienia, jakie zostały jej z dzieciństwa, te związane z ojcem. Jako że był nietuzinkową postacią, pozostawił swoim dzieciom (córce Zofii i synowi Andrzejowi) wielkie dziedzictwo, jak żyć, jakim być człowiekiem, jak radzić sobie w życiu. To ojciec jeszcze w rodzinnym majątku w Sukurczach nauczył dzieci miłości Ojczyzny, poszanowania przyrody, a także odpowiedzialności za słowo. Pani Zofia od małego została nauczona, że nie wolno kłamać. W rodzinie Pileckich Pan Bóg był na pierwszym miejscu – o to także dbał ojciec, osobiście sprawdzając, czy dzieci odmówiły modlitwy. W czasie okupacji ojciec uczył Zosię zaradności, od małego uczył córkę konspiracji. Kiedy byli daleko od siebie, pisał piękne listy, rysował. Zawsze starał się przygotować swoje dzieci do odpowiedzialnego życia. Ojciec nazywał córkę dziedziczką świeżego powietrza, ponieważ tłumaczył jej, że może się tak stać, że zostanie jej tylko świeże powietrze, dlatego musi sobie radzić w życiu.

Choć rotmistrz Witold Pilecki oddał swoje życie Ojczyźnie, wszystko, co robił, czynił także z myślą o swojej rodzinie i jej życiu w wolnej Polsce. Zresztą jedną z dewiz bohatera o niepodległość Polski było bardzo wymowne hasło „Kochaj Ojczyznę jak swoją rodzinę”. Dzięki wychowaniu, jakie dał swoim dzieciom rotmistrz Pilecki, córka widzi sens jego ofiary i doświadczeń rodziny.

Ku rehabilitacji

Historyk prof. Wiesław Jan Wysocki z Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, autor książki o rotmistrzu Pileckim panią Zofię określa mianem kustosza dzieła ojca. I rzeczywiście córka podporządkowała swoje działania odkłamywaniu historii rotmistrza Pileckiego. – Zresztą upodobała sobie to określenie, którym ojciec ją nazywał, a mianowicie generałka. Zofia Pilecka coraz bardziej dzisiaj przywołuje to, że musi sprostać temu zadaniu i być generałką. Właściwie całe jej życie było troską o to, by dzieło ojca, jego pamięć była dobrze przekazywana – podkreśla prof. Wiesław Jan Wysocki.

Czytaj więcej: Przywrócić pamięć ojca