CZY JUDAIZM JEST ŹRÓDŁEM BŁOGOSŁAWIEŃSTWA DLA ŚWIATA?

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 05 sierpień 2013

Odsłony: 5727

[ks. de La Rocque. PAPIEŻ ASYŻU str. 156 i nn., wyd. Te Deum, 2012]   [wszystkie odnośniki, źródła – w oryginale md]

Kierując się wielką i słuszną troską o potępienie wszelkiej for­my antysemityzmu, Jan Paweł II odniósł do współczesnego naro­du żydowskiego obietnicę złożoną Abrahamowi: "Będę błogosła­wił błogosławiącym Tobie, a przeklnę tych, którzy cię przeklinają, a w tobie będą błogosławione wszystkie narody ziemi" (Rdz 12,3). W większym stopniu był to wyraz głębokiego przekonania zmarłego papieża niż jakaś zwyczajna forma przystosowania się do zaistnia­łych okoliczności: "Żydzi i chrześcijanie, jako synowie Abrahama, są powołani do tego, aby stali się błogosławieństwem dla świata" (por. Rdz 12,2 i nast.).

Stąd wziął się apel Jana Pawła II o wypraco­wanie jakiegoś modelu porozumienia chrześcijańsko-żydowskiego: "Aby błogosławić światu chrześcijanie i żydzi muszą najpierw stać się błogosławieństwem jedni dla drugich".

Uczynienie ze współczesnego judaizmu źródła błogosławień­stwa dla świata stało się możliwe tylko wskutek przeinaczenia tre­ści Pisma św. Rzeczywiście, zwracając się do żydowskiej społecz­ności w Stanach Zjednoczonych, Jan Paweł II musiał zniekształcić sens fragmentu Księgi Rodzaju (Rdz 22, 18), aby móc odnieść do wyznawców judaizmu następujące słowa: "Godzi się także przy­wołać na pamięć obietnicę daną przez Boga Abrahamowi i ducho­we braterstwo oparte na owej obietnicy: «I błogosławione będą w potomkach twoich wszystkie narody ziemi, gdyż byłeś posłusz­ny głosowi memu» (Rdz 22, 18). To braterstwo duchowe, związane z posłuszeństwem wobec Boga, wymaga wielkiego wzajemnego sza­cunku w pokorze i wzajemnym zaufaniu. (...) Uznajemy i docenia­my duchowe skarby narodu żydowskiego oraz jego religijne świa­dectwo składane Bogu".

Czytaj więcej: CZY JUDAIZM JEST ŹRÓDŁEM BŁOGOSŁAWIEŃSTWA DLA ŚWIATA?

Janusz Włodyka Spór o Powstanie Warszawskie

Szczegóły

Kategoria: Pamięć Walka i Męczeństwo

Opublikowano: 05 sierpień 2013

Odsłony: 15220

Warszawa 1944, kapitulacja powstania. Gen. Bór-Komorowski i gen. SS von dem Bach-Zelewski.

Spór ten przetoczył się w tym roku (2011) przez łamy wielu gazet i fora internetowe, przybierając wyjątkowe nasilenie. Jego detonatorem stała się jedna krótka wypowiedź ministra spraw zagranicznych, Radosława Sikorskiego, który zamieścił na społecznościowym portalu Twitter taki oto wpis: „Powstanie Warszawskie było narodową katastrofą”. Wywołało to z miejsca niezwykle gwałtowną, żywiołową, można by nawet rzec histeryczną reakcję zapamiętałych jego czcicieli, szczególnie tych skupionych około PiS-u. Sygnał do niej dali warszawscy radni tej partii, dla których takie postawienie sprawy jest niedopuszczalnym naruszeniem jakowejś narodowej świętości: „Z najwyższym oburzeniem przyjmujemy słowa wiceprzewodniczącego PO, godzące w pamięć o Powstaniu Warszawskim" (w tych kręgach używa się zawsze w odniesieniu do tego wydarzenia dużych liter, dla uwypuklenia jego szczególnej rangi i doniosłości, choć reguły ortograficzne języka polskiego wcale tego nie wymagają, podobnie ma się sprawa z Marszałkiem Piłsudzkim; (Piłsudski przyp.red.) w zwykłych wypadkach ten stopień wojskowy pisze się z małej litery – podkr. moje – J.W.). „Nazywanie Powstania katastrofą uznajemy za niedopuszczalne. Podważanie sensu heroicznego zrywu powstańców, atak na ich dowódców przywołuje w pamięci praktyki władz komunistycznych, które nie powinny mieć miejsca w Wolnej i Niepodległej Rzeczypospolitej”. A więc, zdaniem pisowskich aktywistów mamy teraz właśnie szczęśliwy czas wolności i niepodległości, podczas gdy za „komuny” Polska była całkowicie zniewolona – warto na wstępie tą wykładnię polskich dziejów odnotować, bo doskonale oddaje ona panującą w tym środowisku mentalność.
(...)
W sukurs wymienionym pisowskim prominentom przyszły niektóre eksponowane postacie z kręgów kombatanckich. Wedle samego prezesa Związku Powstańców Warszawskich, gen. Zbigniewa Ścibor-Rylskiego: „Takie słowa nie powinny paść z ust ministra. Powstanie musiało wybuchnąć, nie było od niego odwrotu. A historia pokazała, że nasz trud był słuszny i ofiary poniesione przez powstańców i ludność cywilną nie poszły na marne. Doczekaliśmy się po latach wolnej Polski i demokracji”.

Swoje musiał dołożyć tradycyjnie i „N[asz]D[ziennik]”, który w numerze z 4 sierpnia br. piórem red. Wojciecha Reszczyńskiego zakwalifikował słowa Sikorskiego wręcz jako: „przejaw antypolonizmu”. Zaś dzień później w tej samej gazecie prof. Witold Kieżun spekulował następująco: „Jak daleko w głąb Europy zaszła by Armia Czerwona, gdyby nie Powstanie Warszawskie. Polacy zapłacili za to zniszczeniem warszawskiej AK i centralnego ośrodka niezależnej politycznej, patriotycznej działalności w Polsce”. Tak samo ścigano się w wynajdywaniu podobnych wzniosłych uzasadnień i podkreślaniu dziejowej doniosłości powstania warszawskiego w trakcie oficjalnych uroczystości rocznicowych: że dzięki temu mówimy jeszcze w ogóle po polsku; że pokazaliśmy wtedy całemu światu, jak to potrafimy umierać bohatersko za Ojczyznę; że powstanie to praprzyczyna powstania „Solidarności” itd., itp.
(...)
Nawiasem mówiąc, jeszcze dalej w tych historycznych fantasmagoriach poszedł znany publicysta katolicki, p. Tomasz Terlikowski. Zasugerował, że gdyby nie było powstania w Warszawie, to sowieckie armie doszłyby może nawet do Paryża. Nie wytłumaczył tylko, jakim to konkretnie sposobem. Nie zastanowił się też chyba na poważnie, po co ten Paryż wraz z kawałkiem Francji byłby tak w ogóle Stalinowi potrzebny. Bo chyba tylko do wywołania z miejsca III wojny światowej.

Mniejsza jednak o te historyczne nonsensy. Bodaj jeszcze groźniejsze i bardziej szkodliwe dla polskiej świadomości historycznej, a w jeszcze większym stopniu myśli politycznej jest bowiem samo to dalsze uparte deklamowanie tego zgranego już całkowicie hasła: „Za naszą i waszą wolność”, które tak czytelnie przebija z wynurzeń obu panów. Zresztą, tak naprawdę tą kolejność rzeczy trzeba odwrócić – tu czyjaś wolność jest w istocie ważniejsza od polskiej. Jest to nic innego, jak tylko żywe echo tych wszystkich, podszytych masońskimi i węglarskimi machinacjami, XIX-wiecznych beznadziejnych prób powstańczych.

Czytaj więcej: Janusz Włodyka Spór o Powstanie Warszawskie