Petycja do Kongresu USA w sprawie katastrofy pod Smoleńskiem

Szczegóły

Kategoria: Wiadomości

Opublikowano: 20 wrzesień 2010

Odsłony: 3903

Do:
Kongres USA
USA
Kongres Stanów Zjednoczonych

Szanowni Państwo,

10 kwietnia 2010 w katastrofie lotniczej pod Smoleńskiej zginął prezydent Polski, jego małżonka i dziewięćdziesięciu
czterech przedstawicieli państwa polskiego. Wśród nich byli szef Banku Centralnego, szef Instytutu Pamięci Narodowej,
Rzecznik Praw Obywatelskich, dowódcy wszystkich rodzajów wojsk, członkowie parlamentu, rządu i duchowieństwo.
Śmierć elity politycznej państwa wstrząsnęła milionami osób w Polsce, ale także opinią publiczną na całym świecie. W
efekcie katastrofy nastąpiły zmiany polityczne mające również konsekwencje dla polityki zagranicznej w Europie Środkowej.
Od pierwszych minut po katastrofie inicjatywę w śledztwie trzymało państwo rosyjskie rządzone autorytarnie przez
premiera Władymira Putina.
Urzędnicy Putina przejęli kluczowe dowody, w tym czarne skrzynki. Strona polska otrzymała jedynie kopie niektórych
dowodów. Kopie te, jak w przypadku czarnych skrzynek, nie odzwierciedlały całości oryginałów.
Strona rosyjska zawsze odrzucała możliwości badania wersji jakiejkolwiek winy Rosjan, sugerując odpowiedzialność
pilotów, a nawet samego prezydenta Lecha Kaczyńskiego.
Opinią publiczną wstrząsa widok niezabezpieczonych szczątków samolotu; niektóre z ważnych części tej maszyny zostały
przewiezione przez dziennikarzy do Polski. Inne stały się przedmiotem handlu miejscowej ludności.
Władze, przy pomocy życzliwych im mediów, próbują zagłuszyć wszelkie dociekania mogące wyjaśnić
ewentualność poważnych błędów lub celowych działań osób odpowiedzialnych za organizację i zabezpieczenie lotu. Coraz
gorzej prowadzone śledztwo w sprawie katastrofy pod Smoleńskiem jest poważnym zagrożeniem dla porządku
prawnego w Polsce i wiarygodności przemian demokratycznych. Narasta w opinii publicznej przekonanie, że nie da się dojść
prawdy.
Zwracamy się do Kongresu USA o pomoc w kilku istotnych kwestiach dotyczącej narodowej tragedii.
Prosimy o współudział w powołaniu międzynarodowej komisji, która wyjaśni przyczyny katastrofy.
Zwracamy się o pomoc w uzyskaniu przez polską prokuraturę i pełnomocników rodzin ofiar map satelitarnych Smoleńska i
wszelkich innych danych, które mogą być cenne w wyjaśnieniu przyczyn katastrofy.

Czytaj więcej: Petycja do Kongresu USA w sprawie katastrofy pod Smoleńskiem

„A wy mówicie…” – list do purpuratów.

Szczegóły

Kategoria: Naród

Opublikowano: 20 wrzesień 2010

Odsłony: 5587

Nauczono mnie kiedyś, gdy jako dziecko, najbardziej otwarty byłem na to by chłonąć wszystko, co w przyszłości miałoby być dla mnie drogowskazem, że dobry pasterz gotów jest porzucić stado tylko po to by, po skałach i przez ciernie, iść szukając zagubionej owcy żeby ją stadu przywrócić. Tak napisano, tak słyszałem i w to uwierzyłem.
Wytłumaczono mi wtedy też, że to nie jest zwykły kawałek drewna gdy patrzyłem (i pytałem czemu), jak z nabożeństwem spalono stary, będący w istocie już tylko próchnem krzyż przydrożny i jak wyzbierano dokładnie popiół z niego by wrzucić w fundament nowego stawianego w jego miejsce.

Pokazano mi kiedyś, a byłem wówczas w tym wieku, w którym naturalnym jest nie mieć żadnego autorytetu poza sobą, co znaczy prawdziwa odwaga. Było to , gdy w głowie miałem odpowiedź na wszystko i obok niej brakło miejsca dla Boga, a wokół mnie byli niemal sami tak samo pewni wszystkiego jak ja. I tego, że wszystko to można jakoś wyjaśnić. W wielkiej sali akademickiej stołówki, pełnej niemal wyłącznie ówczesnych agnostyków, ateistów a i zapewne przyszłych Dawkinsów jakichś, zobaczyłem chłopaka, który nie zważając na wywołane przez siebie i to swoje zachowanie uśmieszki i chichoty uczynił znak krzyża zanim zaczął jeść. I po tym już łatwiej mi było pojąć tamto wystawianie się na razy i tamtą gotowość na śmierć prawdziwych kapłanów z czasów tamtego systemu.

Powiedziano mi też, bym modlił się zawsze i wszędzie tam, gdzie najdzie mnie tak myśl i taka potrzeba. I posłuszny tej nauce często, idąc ulicą polecam bożej opiece żywych i zmarłych. I nie mam poczucia wstydu czyniąc na ulicy znak krzyża gdy mija mnie kapłan idący z wiatykiem do chorych.
Powiedzieli mi też najbliżsi, wiedząc jakie czasy idą i jacy z nimi przyjdą ludzie, bym starał się postępować zawsze tak, jak należy, jak powinien zachowywać się przyzwoity człowiek. Nie oglądając się na to, czy mi się to opłacić, czy zyskam na tym czy stracę, czy będą mnie chwalić czy wyśmiewać. Jeszcze dali mi krzyżyk mówiąc bym nigdy go nie zdejmował. I powiedzieli też, że „In hoc signo” droga prowadzi wprost do Niego.

Czytaj więcej: „A wy mówicie…” – list do purpuratów.