Państwo

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 24 czerwiec 2009

Odsłony: 2167

Kilka dni temu napisałem tekst na temat rządowej strategii pt. „Polska 2030. Wyzwania
rozwojowe”, który uznałem za bajkę i tanią propagandę. Muszę przyznać, że pan Boni, rządowy specjalista, minął się z powołaniem, gdyż świetnie odnalazłby się jako autor bajek dla grzecznych dzieci. Komentujący ten tekst Czytelnicy mojego bloga nie pozostawili żadnych złudzeń odnosząc się do dokumentu rządowego jednoznacznie negatywnie, ale jeden ze znajomych w rozmowie zarzucił mi brak obiektywizmu i niczym nieuzasadnione czarnowidztwo.
Dzisiejszy dzień utwierdził mnie jeszcze bardziej w moim przekonaniu, iż „Polska 2030. Wyzwania rozwojowe” stanowi tylko i wyłącznie kolejny rządowy zabieg z dziedziny PR -u, a nie rzeczową analizę obecnej sytuacji Polski i jej możliwy rozwój w przyszłości. Minister finansów niejaki Jacek Vincent Rostowski przyznał publicznie, iż tegoroczny budżet będzie o wiele wyższy od zakładanego i wyniesie 27 miliardów, czyli zwiększy się o ponad 9 miliardów. Jest to kolejna kompromitacja ministra rostowskiego, którego prognozy okazują się przysłowiowym trafianiem kulom w płot. Pan minister podobnie pomylił się również przy prognozowaniu poziomu wzrostu gospodarczego w Polsce. Szkoda, że nie jest on saperem, bo wówczas po pierwszej pomyłce problem błędnych prognoz mielibyśmy na dłużej z głowy. Niestety pan minister Rostowski saperem nie jest i dlatego za swoje niezbyt trafne prognozy i założenia nie ponosi żadnej odpowiedzialności.W tym miejscu do głowy ciśnie się jedno powiedzenie – jaki rząd tacy
specjaliści !

Czytaj więcej: Deficyt rośnie w zatrważającym tempie

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 24 czerwiec 2009

Odsłony: 2257

Likwidacja Hitlera wcale nie oznaczała tego, że Niemcy nie popełnialiby zbrodni. Nie przekreślała wcale tego wszystkiego, co oni złego zrobili

Z dr. hab. Mieczysławem Rybą, członkiem Kolegium IPN, historykiem z KUL, rozmawia Zenon Baranowski

W Sztynorcie na Mazurach uczczono wczoraj hrabiego Heinricha von Lehndorffa, jednego z uczestników zamachu na Hitlera. I to przy udziale polskich dyplomatów i samorządowców. Uważa Pan, że zasadnie?
– Musimy tutaj przypomnieć, że jeśli chodzi o akcje niemieckie podczas II wojny światowej, to były to tradycyjne działania imperialistyczne w pewnym stopniu porównywalne do tych z I wojny światowej. A druga rzecz, która była dodatkiem do tego tradycyjnego działania, to ideologia narodowego socjalizmu, na podstawie której organizowano obozy koncentracyjne, mordowano niewinnych ludzi. Tutaj się próbuje wyróżnić, że ten zamach na Hitlera zorganizowali ludzie mu przeciwni. To i tak nie jest do końca prawdą. Ale nawet gdybyśmy założyli, że oni nie popierali zbrodni ludobójstwa i nie wzięli bezpośredniego udziału w walkach, to bezwzględnie wpisywali się w kontekst tej imperialnej polityki niemieckiej, wielkich podbojów, które z definicji były antypolskie. I w tym sensie czczenie takich osób przez polskie instytucje automatycznie sugeruje relatywizowanie nie tyle zbrodni hitlerowskich, co imperialnej polityki niemieckiej na Wschodzie.

Jednym słowem, składamy kwiaty pod pomnikiem osoby wrogiej Polsce…

Czytaj więcej: Dajemy się Niemcom wykorzystywać jak dzieci – wywiad z dr. Mieczysławem Rybą

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 24 czerwiec 2009

Odsłony: 2268

O dzielnych kobietach i tchórzliwych politykach   
 
Polecam swój felieton w najnowszej "Gazecie Polskiej" pt. "Kobiety wołać będą". Jest on już na mojej stronie w dziale "Moje artykuły".

Nie jestem ani feministą, ani antyfeministą. Świadomie jednak zestawiłem niektóre odważne polskie kobiety z mało odważnymi, żeby nie powiedzieć tchórzliwymi, mężczyznami- politykami Trzeciej RP . Wszystko w kontekście relacji z nacjonalistami ukraińskimi.

Kobiety wołać będą   
 
Sierota z Wołynia wykrzyczała to, czego Lech Kaczyński, Donald Tusk i Radek Sikorski nie chcą wypowiedzieć nawet szeptem

14 czerwca br. uroczystości ku czci pomordowanych Kresowian odbyły się w Rotundzie Męczenników w Zamościu, w której w czasie II wojny światowej Niemcy wymordowali tysiące Polaków. Dziś jej cele zamieniono na izby pamięci. Swoje pomieszczenia mają też Wołyniacy, którzy umieścili tutaj setki tablic z nazwami wsi zrównanych z ziemią przez nacjonalistów ukraińskich. Uroczystości rozpoczęły się od polowej mszy św. za pomordowanych przez UPA, podczas której wygłosiłem kazanie. Wzięło w niej udział wiele osób, w tym naoczni świadkowie ludobójstwa. Po nabożeństwie w jednej z cel poświęciłem tablicę pamiątkową ku czci ks. Jana Kotwickiego z parafii Chrynów k. Łucka, zamordowanego przy ołtarzu w czasie odprawiania mszy św. w krwawą niedzielę 11 lipca 1943 r. Poświęciłem także w kościele garnizonowym pw. Jana Bożego (przebudowanym ze stołówki żołnierskiej przez ks. płk. Bogusława Romankiewicza) kopię obrazu Matki Bożej Swojczowskiej. Oryginał pochodzi z polskiej parafii na Wołyniu, leżącej koło Włodzimierza Wołyńskiego, a wymordowanej przez "rycerzy" spod znaku tryzuba. Tamtejszy kościół wysadzono w powietrze, ale obraz ocalał i dziś znajduje się w Otwocku.

Czytaj więcej: Kobiety wołać będą

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 24 czerwiec 2009

Odsłony: 2443

13 września 1683 roku w namiotach wezyrskich w nocy król Jan III Sobieski pisał list do żony Marysieńki: „Bóg i Pan nasz na wieki błogosławiony dał zwycięstwo i sławę narodowi naszemu, o jakiej wieki przeszłe nigdy nie słyszały. Działa wszystkie, obóz wszystek, dostatki nieoszacowane dostały się w ręce nasze. Nieprzyjaciel zasławszy trupem aprosze, pola i obóz ucieka w konfuzji. Wielbłądy, muły bydle i owce, które to miał po bokach, dopiero dziś wojska nasze brać poczynają, przy których Turków trzodami tu przed sobą pędzą; drudzy zaś osobliwie des renegats, na dobrych koniach i pięknie ubrani od nich tu do nas uciekają. Taka się to rzecz niepodobna stała, że dziś już między pospólstwem tu w mieście i u nas w obozie była trwoga, rozumiejąc i nie mogąc sobie inaczej perswadować, jeno że nieprzyjaciel nazad się wróci. Prochów samych i amunicyj porzucił więcej niżeli na milion. Widziałem też nocy przeszłej rzecz tę, którejm sobie zawsze widziać pragnął. Kanalia nasza w kilku miejscach zapaliła te prochy, które cale Sądny Dzień reprezentowały, bez szkody cale ludzkiej: pokazały na niebie, jako się obłoki rodzą. Ale to nieszczęście wielkie, bo pewnie na milion w nich uczyniło szkody. (...) List ten najlepsza gazeta, z którego na cały świat kazać robić gazetę, napisawszy, que c’est la lettre du Roi a Reine.”

To ostatnie zdanie dowodzi, że król Jan Sobieski doskonale zdawał sobie sprawę, iż nie wystarczy zwyciężyć. Trzeba jeszcze poinformować o tym świat, i to samemu, żeby przypadkiem nikt inny nie pośpieszył się z relacją, dodając do niej – jak to mówią hollywoodzcy magicy – „dramatyzmu”, który w dodatku nie byłby nasz, tylko jakiś taki nie nasz. Krótko mówiąc – król doceniał rolę propagandy, w czym również był podobny do innego sławnego wodza, Juliusza Cezara, który nie tylko sam napisał „Wojnę gallijską”, ale jeszcze zasłynął z najkrótszego sprawozdania dla Senatu: „veni, vidi vici”, czyli „przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem”. Nawiasem mówiąc, Jan III Sobieski Juliusza Cezara nieco strawestował, mówiąc: „veni, vidi, Deus vicit”, czyli: „przybyłem, zobaczyłem, Bóg zwyciężył”.

Czytaj więcej: Czarna legenda Polski