feed-image W SERCU POLSKA RSS

Pamięć Walka i Męczeństwo

Szczegóły
Kategoria: Pamięć Walka i Męczeństwo
Odsłony: 9954

Ocena użytkowników: 4 / 5

Gwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka nieaktywna

wiktBył niepozorny, trochę wyciszony, z lekko łysiejącą głową i szarmanckim wąsikiem. W chwili decydującego starcia o kierunek polskiej polityki miał 44 lata. Los sprawił, że nastąpiło ono w Kielcach, rodzinnym mieście Wiktora Jarońskiego, bo o nim tu mowa.

Jaroński był polskim posłem do Dumy Państwowej od 1906 – zasiadał we wszystkich kadencjach jako jeden z niewielu polityków Narodowej Demokracji. Zawdzięczał to poparciu jakie uzyskiwał w Kielcach i okolicy. Nie był działaczem pierwszego szeregu, były nazwiska większe i popularniejsze. Ale to właśnie z nazwiskiem Jarońskiego wiąże się wydarzenie, które zaważyło na losach sprawy polskiej w latach 1914-1918.

W chwili wybuchu wojny niemiecko-rosyjskiej (1 sierpnia 1914 roku) Jaroński przebywał w Petersburgu. Roman Dmowski, wracający z podróży z Francji i Szwajcarii – został zatrzymany przez władze niemieckie w Szczecinie, gdzie spędził noc w areszcie. Do Petersburga dotarł dopiero 12 sierpnia. Czas naglił, pierwsze polityczne enuncjacje były konieczne ze strony polskiej prawie natychmiast. 6 sierpnia w Krakowa wymaszerowała I Kompania Kadrowa Józefa Piłsudskiego, która kierowała się ku Kielcom, rodzinnej miejscowości Jarońskiego.

Program polityczny z jakim szła do Królestwa był całkowicie sprzeczny z tym, co głosiła Narodowa Demokracja. Jasny i czytelny sygnał dla ludności polskiej Królestwa oraz dla państw ententy (Rosji, Francji i Anglii) – był koniecznością. Jaroński zdecydował wobec tego, że wyda odezwę Koła Polskiego w Dumie na własną odpowiedzialność. Upublicznił ją 8 sierpnia 1914 roku, kiedy strzelcy Piłsudskiego byli już w drodze do Kielc.

Oto treść tej historycznej odezwy:

Szczegóły
Kategoria: Pamięć Walka i Męczeństwo
Odsłony: 19594

Ocena użytkowników: 4 / 5

Gwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka nieaktywna

"Rzeczywistość jest o wiele brutalniejsza - i sprowadza się do niezwykle perfidnej socjotechniki, służącej do ogłupiania i pacyfikowania Polaków. Powstanie Warszawskie jest jednym z narzędzi, przy pomocy którego rozdaje się dziś karty na polskiej scenie politycznej - i dzieli Polaków tak, by żaden konsensus nie był możliwy, by od postaw kreowanych na "patriotyczne" nie istniała żadna droga do postaw służących narodowi polskiemu."

- p.e.1984

Za decyzję porwania się do walki, która w warunkach chwili była bezsensem politycznym, a militarnie - szaleństwem wręcz zbrodniczym, zapłacono niewiarygodnie wysoką cenę

- Władysław Pobóg-Malinowski 
 
Awantura warszawska wzniecona 1 sierpnia 1944 roku była dziełem szaleńców. To nie jest nieprzytomny zarzut, lecz uzasadniona diagnoza opisująca autorów powstania, wyznawców takich oto wizji:
 
+ Podejmiemy w sercu Polski walkę z taką mocą, by wstrząsnęła opinią świata. Krew będzie się lała potokami, a mury będą się walić w gruzy [Okulicki]
 
+ …zrobimy Niemcom kocioł w Warszawie. Zamkniemy ich w kotle i wyrżniemy. Jak to mówił Napoleon, żeby pobić nieprzyjaciela, trzeba zniszczyć jego siły żywe [Komorowski]
 
+  "Co się stanie, jeśli nam się nie uda?" "Zostaniemy wyrżnięci".[Pełczyński]
 
+ powstańców pozbawionych broni należy uzbroić po zęby w „siekiery łomy i kilofy” [Chruściel]
 
Ów zbędny, krwawy, przedwczesny i pozbawiony szerszego uzasadnienia polityczno-militarnego akt doczekał się licznych alibi, tworzonych przez osobników pozbawionych znajomości podstawowych faktów, za to skorych do zarzucania swoim krytykom wszelkich możliwych przewinień, z oczywiście propagowaniem „sowieckiej wersji” na czele (a propos – czy refren znajomy ten czegoś Wam nie przypomina?).  Pretensja Łatwo dziś wieszać psy na dowódcach Powstania. Im kto ma mniej wiedzy historycznej tym bardziej jest kategoryczny w swoich ocenach [1] to wyjątkowe kuriozum, nawet jak na pensjonariuszy objazdowego domu wariatów.
 
I właśnie tę „wiedzę historyczną” miłośników przelewania krwi potokami i walenia murów w gruzy poniżej omówimy.
 
1. Problemem podstawowym jest to, że nikt z tych którzy krytykują powstanie NIE POTRAFI postawić się na miejscu tych osób, w tamtym czasie, z tamtym bagażem doświadczeń, wiedzy, rozeznania. [2]
 
Wbrew pozorom postawienie się na miejscu głównych autorów ówczesnego procesu decyzyjnego jest dosyć proste. 31 lipca rano Komenda Główna dysponowała następującymi danymi:
- Niemcy planują kontratak pancerny na warszawskim przedpolu
- wynik starcia jest niejasny (dlatego decyzja o podjęciu powstania została odłożona na co najmniej 48 godzin)
- mocarstwa zachodnie nam nie pomogą politycznie, na odsiecz wojskową także nie można liczyć
- stan uzbrojenia Warszawskiego Zgrupowania AK jest żałosny
- decyzja musi być trafiona w punkt, inaczej „zostaniemy wyrżnięci”
 
Powyższe przesłanki prowadziły do oczywistego wniosku – powstanie musi wybuchnąć wówczas, kiedy pojawią się nieomylne znaki poświadczające rozpoczęcie przez Sowietów operacji forsowania Wisły. 31 lipca takich znaków nie było, ani rano, ani po południu. Mimo to około godziny 17.30 Komorowski, wbrew wcześniejszym ustaleniom, zdanie zmienił – bez żadnego doświadczenia, wiedzy czy rozeznania. I już pół godziny później dowiedział się od własnego szefa wywiadu, że popełnił morderczy błąd.
 
2. W tamtych okolicznościach, patrząc z ich perspektywy, z perspektywy okupowanej, wyniszczonej Warszawy ta decyzja była prawidłowa - inna decyzja zapaść po prostu nie mogła.[3]
 
Dlaczego nie mogła? I czy tak kategoryczny osąd wydaje osoba posiadająca tamten bagaż doświadczeń, wiedzy czy rozeznania? Dowód na tezę nr 2 jest wielopiętrowy, lecz nietrudny do obalenia:
 
a)    „Moskwa i PKWN wzywały do powstania” – owszem, komunistyczne radiostacje nadawały zagrzewające do walki audycje. Tylko – co z tego? Z całą pewnością rząd polski i wódz naczelny nie rezydowali ani w Moskwie, ani w Lublinie, przeto wezwania obcej agentury należało puszczać mimo uszu. Wezwania mogły pośrednio dowodzić sowieckiego zamiaru szybkiego opanowania Warszawy, jednak nie zwalniały Komendy Głównej od podjęcia decyzji zgodnie z przesłankami wspomnianymi w punkcie 1.
b)     „w przypadku bierności Warszawa stanie się polem bitwy” – powód absurdalny – w przypadku aktywności Warszawa i tak stawała się polem bitwy. Kpiną Historii (tego akurat w KG faktycznie mogli nie wykalkulować) jest fakt, że ani latem 1944, ani w styczniu 1945 Warszawa nie była bezpośrednim celem sowieckich natarć; w obu przypadkach zastosowano manewr okrążający.
c)     „Warszawiacy byli przymuszani do budowy okopów dla Niemców” – jak wspomina Cat-Mackiewicz na wezwanie stawienia się 100 000 mężczyzn do kopania rowów przeciwczołgowych odpowiedziało około 70 naiwniaków, którzy miotając się zdezorientowani po pustym miejscu zbiórki stali się obiektem niewybrednych żartów ulicy. Brak jakichkolwiek niemieckich przygotowań do obsługi stutysięcznego tłumu wprost dowodzi, że sami nie wierzyli we własny apel. Z tytułu jawnego zlekceważenia zarządzenia żadne represje na Warszawę nie spadły.
d)    „trudno było by Warszawiaków powstrzymać od walki, choćby samowolnego wystąpienia” – temu twierdzeniu łatwo zaprzeczyć, ponieważ istnieją cztery dowody świadczące o tym, że do samowolnego wybuchu by nie doszło:
- 27 lipca Chruściel przekroczył swe prerogatywy i samodzielnie ogłosił pogotowie powstańcze. Następnego dnia zmobilizowane i uzbrojone oddziały AK zajęły podstawy wyjściowe do ataku, aby po południu, po odwołaniu alarmu, grzecznie rozejść się do domów. Do żadnych incydentów nie doszło.
- 29 lipca samozwańczy generał PAL Skokowski rozplakatował na ulicach Warszawy odezwę, w której ogłosił, że wobec opuszczenia miasta przez dowództwo AK obejmuje dowództwo nad wszystkimi oddziałami podziemnymi i zarządza ich mobilizację do walki z Niemcami. Do żadnych incydentów nie doszło.
- 1 sierpnia po południu doszło do kilku strzelanin na ulicach. Mimo to do żadnego przedwczesnego wybuchu nie doszło, walki rozpoczęły się zgodnie z planem o godz. 17.
- wpływ na nastroje miał oczywiście przybliżający się front. Gdyby powstanie nie wybuchło, to już po 1 sierpnia nastroje straciłyby na natężeniu, jako że front od Warszawy się oddalił.
 
3. Sowieci zatrzymali front [4]
 
To podaj najczęściej pojawiający się mit dotyczący przełomu lipca i sierpnia 1944 roku. Bujda o sowieckiej perfidii nie znajduje oparcia w faktach, niemniej dla apologetów szaleństwa stanowi „oczywistą oczywistość”, używaną do wybielania prawdziwych sprawców hekatomby Stolicy. Żadnego rozmyślnego „zatrzymywania frontu” na wieść o powstaniu oczywiście nie było, obszerne uzasadnienie TUTAJ  . Tekst ten napisałem w 2009 roku. Do dziś nie tylko się nie zdezaktualizował, lecz znalazł potwierdzenie: Norbert Bączyk, "Zatrzymany front?", Poligon 4 (27) / 2011, str. 13, fragment artykułu dostępny tutaj.
Warto także przypomnieć bohaterom-żebrakom, że jeśli wywołuje się powstanie antysowieckie, to nie należy oczekiwać, iż wróg rzuci wszystko i przybieże z odsieczą. Naprawdę trudno jest racjonalnie tę pretensję zrozumieć. Sowieci nie mieli wobec AK żadnych zobowiązań!
 
4. Powstanie zatrzymało Sowietów na pół roku [5]
 
Nonsens, w który mogą uwierzyć jedynie ci, którym się wydaje że front wschodni rozciągał się mniej więcej na 30 km na północ i południe od Warszawy. Do połowy sierpnia trwały zacięte walki o przyczółki w rejonie Magnuszewa, do września bój toczył się o przyczółki w rejonie Pułtuska. W tym samym czasie trzy sowieckie Fronty Nadbałtyckie opanowywały tereny Estonii i Łotwy (31 lipca AC zdobyła Mitawę, 1 sierpnia Kowno, 22 września Tallin, 13 października Rygę). W połowie lipca*** Stawka podjęła decyzję o ataku na Bałkany; stosowna dyrektywa została wydana 1 sierpnia, sama zaś ofensywa ruszyła 20 sierpnia. Dzień później Sowieci zdobyli Jassy, 30 sierpnia Konstancę i Ploeszti, 31 sierpnia Bukareszt, 8 września wkroczyli do Bułgarii, a 20 października zdobyli Belgrad.. W sowieckie łapska wpadły rumuńskie pola naftowe, na pewno znacznie cenniejsze od jakiegoś nadwiślańskiego miasta. Front więc nie stał w miejscu.
Gdyby powstanie rzeczywiście zatrzymało sowiecką ofensywę, to towarzysz Stalin mógłby przejść do rzeczy już 3 października. Mimo to, wbrew teorii o „zatrzymaniu natarcia na wieść o powstaniu”, z kolejna ofensywą czekał aż do stycznia 1945 roku, w dodatku przyspieszając atak na wyraźną prośbę rozhisteryzowanych sojuszników zachodnich, nadal przerażonych sytuacją militarną na Zachodzie, powstałą po niemieckiej ofensywie w Ardenach. A propos – ofensywa styczniowa dotarła do Odry, po czym stanęła na dwa miesiące zaledwie 60 km od przedmieść Berlina. Czyżby powodem „zatrzymania” było jakieś powstanie w Kostrzynie?
 
*** Niedowiarkom proponuję sprawdzić, na jakich południkach leżą Tallin, Ryga i Jassy, a na jakim Warszawa.
 
5. Winą za klęskę powstania winno się obarczyć jedynie naszych zachodnich „Sojuszników”, którzy zostawili nas na pastwę losu, pozwolili umrzeć Warszawie [6]
 
O braku szans na polityczną pomoc ze strony zachodu informacje docierały do Warszawy już od jakiegoś czasu. Ostatecznie złudzenia rozwiał kurier Jan Nowak, przybyły do kraju pod koniec lipca:
 
Wiedziałem już z własnego doświadczenia, jeszcze sprzed wyjazdu do Londynu, że dowództwo AK i w ogóle dowództwo podzielnia żyje w oderwaniu od rzeczywistości, jeżeli chodzi o stosunek aliantów [...]
         Dowództwu i nam wszystkim zdawało się, że Polska znajduje się w centrum uwagi, że jest pępkiem świata, że Anglicy są wpatrzeni w Polskę. [...]
        ...wiedziałem na pewno, że Anglicy i w ogóle Anglosasi nie pośpieszą z pomocą i że tutaj może zajść tragiczny błąd w obliczeniach decydentów. [...] wracałem z Brindisi i powiedziałem im: "Słuchajcie, nie liczcie na nic. Tam jest w ogóle od 8 do 10 maszyn, które są zdolne docierać do Polski i wracać, i tyle samo załóg. Ja nie widzę możliwości jakiejkolwiek masowej operacji zrzutu broni i amunicji". Tutaj chciałem za wszelką cenę rozwiać wszelkie złudzenia. "Nie będzie pomocy materiałowej i ludzkiej z tamtej strony". I to powiedziałem w sposób wręcz dosadny, ale to ostrzeżenie przyszło za późno i "Bór"-Komorowski mi później powiedział: "To, co pan przywiózł było spóźnione. Pan przed nami stanął w chwili, kiedy wszystkie decyzje były nie tylko podjęte, ale już w toku realizacji. O tym, żeby można było ludzi czekających w bramach, na klatkach schodowych odesłać do domów i prosić, żeby oddali broń do swoich magazynów, mowy nie było. Tak, że to, co pan mówił, nas przygnębiało, ale nie było w stanie czegokolwiek zmienić, bo pan przyjechał za późno.” ***
       [...] W pojęciu takich ludzi, jak Okulicki, Powstanie miało być wielką demonstracją, która doprowadzi do skandalu i wpłynie na zmianę pozycji rządów sprzymierzonych. Takie myślenie było oparte na kompletnych złudzeniach, na kompletnym oderwaniu się od rzeczywistości. Jeszcze przed Powstaniem powiedziałem generałowi Pełczyńskiemu: "Nie orientuję się w całości sytuacji, nie znam waszych przesłanek wojskowych, ale jeżeli sobie wyobrażacie, że Powstanie wywoła jakieś wielkie echa na Zachodzie, to muszę panu powiedzieć, że będzie to burza w szklance wody". [...]
         Wśród aliantów dominowała jedna myśl, jedna myśl ponad wszystkim: bez udziału Sowietów nie wygramy wojny. Nie będzie bezwarunkowej kapitulacji. I temu podporządkowane było wszystko. Wszystko! Celem było wygranie wojny i bezwarunkowa kapitulacja Niemiec. A cena, zwłaszcza kosztem Polski, nie grała w ogóle żadnej roli. [7]
 
*** Komorowski, nie po raz pierwszy zresztą, mijał się z prawdą. Jeziorański spotkał się z nim 30 lipca, a więc dostatecznie wcześnie, aby decyzję jeszcze zmienić. Informacje kuriera zostały rozmyślnie zignorowane.
 
6. [powstanie] związało duże siły niemieckie w Warszawie, które nie mogły zostać użyte nigdzie indziej [8]
 
Przykład klasycznego myślenia życzeniowego w pełnej krasie. W powyższym micie zgadza się tylko jedno – faktycznie, siły niemieckie zwalczające powstanie nie mogły być użyte nigdzie indziej, ponieważ nie przedstawiały żadnej frontowej wartości bojowej. Korpus przeciwpowstańczy von dem Bacha-Zelewskiego składał się z pułków policyjnych, żandarmerii, strażaków, brygady kryminalistów Dirlewangera oraz jednostek wschodnich (te ostatnie, wedle oceny von dem Bacha, zdolne jedynie to gwałtów i szabrownictwa). Ponadto do walki z AK stanęli uzbrojeni lotnicy, kolejarze, a nawet zwykli urzędnicy. Regularne pododdziały Wehrmachtu wchodziły do walki sporadycznie, głównie realizując zadania związane z wymogami frontowymi (grupy bojowe 19 i 25 DPanc. natarły na dzielnice nadwiślańskie w intencji odseparowania powstańców od Sowietów).
 
7. Takiego barbarzyństwa [masakry na Woli] nikt racjonalnie myślący spodziewać się nie mógł, bo było to z punktu militarnego kompletnie bezsensowne [9]
 
To pociąganie nosem jest wyjątkowo kompromitujące. Przez 4 lata Polacy byli świadkami dzikich ekscesów niemieckich nadludzi, warszawianie na własne oczy widzieli zagładę getta, egzekucje uliczne, wywózki i wszelkie inne formy prześladowań. Ba, ponoć powstanie miało wybuchnąć między innymi jako odpłata za te wszystkie wstrząsające zbrodnie. Jakim więc cudem zakładano, że nieprzyjaciel, który dał się poznać jako pozbawiony ludzkich uczuć barbarzyńca, w obliczu buntu złagodnieje??? Logicznie rzecz biorąc należało przyjąć, że Hunowie wpadną w furię i odbiją sobie frustracje na ludności cywilnej. No, lecz „logika” to nie jest słowo, którym można opisywać wizje szaleńców…
Odpowiedzialność za masakrę Woli i Starego Miasta ponosi Bór-Komorowski i jego kamraci. Szaleńcy ci wszczęli walkę nie mając stosownych sił i narzędzi, by uchronić ludność cywilną od łatwo przewidywanego odwetu. Zauważmy przy okazji, że komentarz do bombardowań niemieckich miast przez Aliantów brzmi zwykle „sami tego chcieli”. Chociaż to Anglo-Amerykanie wypalali do fundamentów niemieckie miasta, odpowiedzialność za dziesiątki tysięcy zabitych kobiet i dzieci ponosić ma kierownictwo III Rzeszy. Analogicznie można więc wskazać sprawców i w Warszawie.
 
8. Hitler planował zniszczenie Warszawy jeszcze przed wybuchem powstania [10]
 
Towarzysz Hitler wiele rzeczy planował. Planował niemiecką kolonizację na Ukrainie, planował atak na Gibraltar, planował budowę bombowca zdolnego sięgnąć celów w USA… Wiele z jego koncepcji pozostało urojeniami, nie ma więc powodu, aby czynić z nich argumenty. Osławiony plan Pabsta pozostał nigdy nie zrealizowanym projektem i naprawdę trudno uznać za rozsądne twierdzenie, że w rzeczywistości wojennej lata 1944 roku Niemców zajmowały kwestie urbanistyczne. Natomiast bez wątpienia zniszczenie Warszawy jest następstwem powstania – bez tego szaleńczego aktu planowe zniszczenie miasta nie było w ogóle brane pod uwagę. Często przytaczany jako „dowód” na zamiar zniszczenia stolicy rozkaz z 27 lipca o utworzeniu Festung Warschau nie zasługuje na poważne traktowanie. Obrona „twierdzy Warszawa” miała opierać się na starym rosyjskim pierścieniu fortów oraz nowych bunkrów budowanych od Cytadeli po Ochotę. Tego rodzaju doraźna improwizacja fortyfikacyjna nie miała nic wspólnego z prawdziwą twierdzą, zatem określenie „Festung Warschau” należy traktować jedynie jako nazwę umowną lub propagandową.
 
9. Hańba bezczynności [11]
 
Rzekomo istniał jakiś nadprzyrodzony mus walki – gdyby warszawskie zgrupowanie AK nie podjęło walki, to „świat” uznałby Polaków za tchórzy stojących z bronią i nogi. Z taką infantylną potrzebą usprawiedliwienia aktów zbędnych rozprawił się wybitny historyk emigracyjny, Władysław Pobóg-Malinowski:
 
Rachuby na uczuciowy czy szlachetny oddźwięk świata są i tu przykładem polskiego prymitywizmu w myśleniu politycznym. […] Wobec olbrzymiego już wkładu Polski do wojny i walki z Niemcami dodatkowe „rzucanie na stos” Stolicy kraju było zgoła zbyteczne, a już zupełnie bezcelowe tam, gdzie […] nie było dobrej woli, a tylko uleganie wrzaskom Moskwy. […] I w ogóle – czymżeż był ten szaleńczy gest? Porywać się do walki i narazić wielkie miasto z milionem ludności i bezcennym dorobkiem kulturalnym pokoleń na niewymierne cierpienia i bezprzykładne zniszczenie dlatego, by się przeciwstawić wrogiem propagandzie? [11]
 
Wyimaginowana „hańba” odwołuje się do pseudopatriotycznej mistyki, żąda bowiem od narodu wykonania jakiegoś wydumanego „obowiązku walki”, mającego dowieść „czynnej postawy” w walce z Niemcami. Te konfabulacje można zbić przypomnieniem podstawowego faktu: do sierpnia 1944 Polacy już złożyli stosowne dowody wykonania owego zmyślonego „obowiązku” w Narwiku, we Francji, w Tobruku, pod Monte Cassino, na morzach i oceanach, pod niebem Anglii i nad okupowaną Europą. Wywoływanie kolejnej walki było całkowicie zbyteczne! Czy „świat” oczekiwał od Holendrów albo Norwegów wypełnienia jakiegoś obowiązku walki na ulicach Rotterdamu lub Oslo?
 
10. zrywy narodowe i lata konspiracji uchroniły nasz naród od germanizacji czy rusyfikacji. Jeśli dzisiaj mówimy po polsku, powinniśmy za to podziękować właśnie „Powstańcom”; dzięki powstaniu Stalin bał się wcielić Polskę do ZSSR [12]
 
Na koniec wkraczamy na teren radosnej mitologii. Dzięki powstaniu mówimy po polsku, należymy do NATO, mamy cyfrową telewizję, redaktora Lisa na czele „Njusłika” oraz możliwość zakupienia viagry w Internecie. Powiedzmy sobie otwarcie – zakończenie zdania „Dzięki powstaniu…” może być dowolne, zależne jedynie od skrzydlatej fantazji i braku przyzwoitości. Żadnymi faktami, dokumentami czy analogiami tego typu apodyktycznych twierdzeń nie da się udowodnić, przeto można pleść wszystko, co ślina na język przyniesie. Tak, tak – Stalin nie wcielił Czechosłowacji do ZSRS, ponieważ przestraszył się znanych z waleczności Pepików, a rezygnacja z aneksji Węgier i Rumunii była nagrodą za czynny udział tych państw w napaści III Rzeszy na Sowiety.
Czy ci bajkopisarze naprawdę nie mają wstydu?
 
 
 
[1] Autor: telok
[2] Autor: science-fiction66 
[3] Autor: andi
[4] Autorzy: Krzysztof Mączkowski, seawolf, Adam Witek itd.
[5] Autorzy: Adam Witek, seawolf.
[6] Autor: andi
[8] Krzysztof Mączkowski
[9] telok
[10] seawolf
[11] seawolf
[12] Władysław Pobóg-Malinowski Najnowsza historia polityczna Polski 1864-1945, t. III, z. 4, Warszawa 1981
[13] Autorzy: Michał Leśniewski, andi
 
 
 
 
 
 Redakcja wsercupolska.org nie zawsze zgadza się z wieloma poglądami i tezami, ale publikujemy teksty, które uważamy za ważne lub ciekawe. 
 W Sercu Polska - dla tych, którym nie jest obca nasza sprawa  - Polska

Szczegóły
Kategoria: Pamięć Walka i Męczeństwo
Odsłony: 9175

Ocena użytkowników: 5 / 5

Gwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywna

 Większość Polaków nigdy nie słyszała o Stanisławie Swianiewiczu, jedynym świadku zbrodni katyńskiej, wybitnym naukowcu i pisarzu, prawniku, który zmarł na emigracji w Wielkiej Brytanii. Był autorem książki „W cieniu Katynia”.

Wiosną 1940r. NKWD wymordowało ponad 21000 polskich jeńców wziętych do niewoli we wrześniu 1939r. Szacuje się, że losu większości jeńców uniknęło około 400 osób. Właśnie dzięki tym osobom mamy relacje o tragicznych wydarzeniach z wiosny 1940r. Jedną z takich osób był profesor Stanisław Swianiewicz.

Stanisław Swianiewicz urodził się w Dyneburgu w 1899r. Pochodził z rodziny o patriotycznych korzeniach (jego pradziad był powstańcem listopadowym, zaś jego dziadek walczył w styczniowym zrywie narodu). Z chwilą odradzania się po latach zaborów niepodległej Rzeczpospolitej, Stanisław przerywa studia w Moskwie i powraca w rodzinne strony. Zostaje komendantem Polskiej Organizacji Wojskowej na Inflantach. Studiował prawo na Uniwersytecie Stefana Batorego, które ukończył w 1924r. W okresie dwudziestolecia międzywojennego Stanisław publikował na łamach Kuriera Wileńskiego liczne artykuły dotyczące m.in. problemów mniejszości narodowych. Jako członek  Instytutu Naukowo-Badawczego Europy Wschodniej analizował niemiecką gospodarkę i jej szybkie postępy. Posiadał dość dużą wiedzę na temat niemieckiej gospodarki co w przyszłości prawdopodobnie ocali mu życie.

Szczegóły
Kategoria: Pamięć Walka i Męczeństwo
Odsłony: 19107

Ocena użytkowników: 4 / 5

Gwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka nieaktywna

Jeszcze do połowy 1943 roku polskie ośrodki kierownicze w kraju i na emigracji nie były do końca przekonane przez kogo Polska będzie wyzwalana spod okupacji niemieckiej, czy przez aliantów zachodnich, czy przez wojska radzieckie. W pierwszych latach wojny sądzono, że o przyszłych losach Polski zadecydują działania militarne aliantów zachodnich, z którymi zsynchronizować zamierzano wspierające ich krótkotrwałe powstanie powszechne na całym terytorium państwa polskiego, ale rozpoczęte dopiero juz w momencie ostatecznej klęski Niemiec, w okresie ich dobijania.

Plan ten opracowany w Komendzie Głównej AK w 1940 roku przekazano jako Raport operacyjny w lutym 1941 roku do Londynu. Zmianę sytuacji militarnej po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej uwzględniał już Raport operacyjny nr 154 opracowany w 1942 roku, przesłany do Londynu na początku 1943 roku. W opracowanym natomiast dokumencie przekazanym władzom polskim w Londynie 28 lutego 1943 roku wprowadzony został już wariant powstania przesuwającego się strefami od wschodu, co było już odchodzeniem od koncepcji powstania powszechnego jako jednoczesnego na całym obszarze kraju. Wariant ten zakładał m. in. zwycięstwo ZSRR na wschodzie i wkroczenie wojsk radzieckich do Niemiec przez terytorium Polski. Taki rozwój sytuacji przewidywał gen. Sikorski już na początku 1942 roku. W Instrukcji osobistej i tajnej dla Dowódcy Krajowego z 8 marca 1942 roku stwierdzi, że gdyby ten wariant się sprawdził to przeciwstawienie się wojskom radzieckim nie ma żadnych szans powodzenia. Odbudowa państwa - pisze gen. Sikorski - i tworzenie Polskich Sił Zbrojnych w Kraju będzie mieć wówczas miejsce tylko przy wykonaniu z dobrej woli przez Rosję przyjętych zobowiązań oraz nacisku ze strony aliantów. Natomiast uważał że... wszelkie odruchy przeciw rosyjskie byłyby tu na Zachodzie niezrozumiałe, uznane za prohitlerowskie, a ze strony Rosji mogły być potraktowane jako pretekst do złamania umowy i okupacji kraju...

Szczegóły
Kategoria: Pamięć Walka i Męczeństwo
Odsłony: 7518

Ocena użytkowników: 5 / 5

Gwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywnaGwiazdka aktywna

Szturm na „Pastę”, walki w Śródmieściu, na Starówce czy Czerniakowie. Barykady, wędrówki kanałami, zrzuty, pieśni powstańcze, łączniczki i powstańcza poczta to główne motywy corocznych obchodów rocznicy wybuchu powstania warszawskiego. Do tego dojdą niekończące się dyskusje z zadawanym do znudzenia pytaniem czy to wszystko miało sens? Wielu specjalistów z prawa i lewa, świadomie bądź nie, przekonywać nas będzie dokładnie za słowami Józefa Stalina i zaleceniami ówczesnej sowieckiej propagandy do tezy, że mięliśmy do czynienia z „polityczną awanturą obozu londyńskiego”.
Warto więc spojrzeć na Powstanie Warszawskie trochę inaczej. Temu patriotycznemu zrywowi i nierównej walce towarzyszył akt zorganizowanego ludobójstwa, którego apogeum nastąpiło w pierwszych dniach sierpnia 1944r na Woli.
Trzeba też mimo panujących w III RP proukraińskich poprawnych politycznie sympatii pamiętać o ich zbrodniczym udziale ich formacji w tłumieniu powstania oraz bestialskich mordach i gwałtach.
…………………….
Pierwsze dni sierpnia 1944 roku na Woli to fala masowych bestialskich mordów na ludności cywilnej. 10 000 zamordowanych ludzi dziennie to tyle samo ile mordowano w Treblince w szczytowym okresie jej złowrogiego istnienia. Liczby nie zawsze przemawiają do wyobraźni, więc przedstawię poniżej relację naocznych świadków.

Zeznanie Wandy Felicji Lurie, protokół nr 63, „Biuletyn GKBZHwP”, t I, 1946r., str. 246-248.
„Tego dnia o godzinie 11-12 kazano wszystkim wyjść, pchając nas na ul. Wolską. Był straszny pośpiech i popłoch. Mąż mój był nieobecny i nie powrócił z miasta; zostałam z trojgiem dzieci w wieku 4, 6, i 12 lat, sama będąc w ostatnim miesiącu ciąży. Ociągałam się z wyjściem, mając nadzieję, że pozwolą mi zostać, i wyszłam z piwnicy ostatnia. Wszyscy mieszkańcy naszego domu byli już przeprowadzeni pod fabrykę „Ursus” na ul. Wolskiej przy Skierniewickiej, mnie też kazano tam iść; szłam już sama tylko z dziećmi; trudno było iść; pełno kabli, drutów, resztki z zapór, trupy, gruzy, domy paliły się z dwóch stron. Z trudem doszłam do fabryki „Ursus”.

  1. Maciej Giertych - Teoria Grunwaldu
  2. Bitwa pod Grunwaldem 15 lipca 1410 roku
  3. Wołyń 1943
  4. Powstanie Warszawskie tragedią grecką
  5. Dziś mija 68. rocznica pogromu kieleckiego
  6. Bitwa pod Orszą 8 września 1514
  7. Kłuszyn, Moskwa, hołd ruski
  8. Rewolucja francuska – ludobójstwo, o którym świat nie chce pamiętać. „14 lipca też powinny płonąć świece pamięci”
  9. Piotr Marek: Wielka Rewolucja Francuska
  10. WYZUCI Z MAJĄTKU - O Konfiskatach w Zaborze Rosyjskim
  11. CZAS APOKALIPSY KTO ZABIŁ PROFESORÓW LWOWSKICH ?
  12. Rekordowa szarża? Kutyszcze 26 IX 1660

RadioMaryja.pl

19 kwiecień 2025

Katolicki Głos w Twoim domu