Kard. Pell upomina chrześcijańskich polityków, którzy przeczą nauczaniu Kościoła

Szczegóły

Kategoria: Wiadomości

Opublikowano: 05 styczeń 2011

Odsłony: 3073

W wywiadzie dla "Herald Sun" kard. George Pell zaapelował do katolickich polityków, aby przestrzegali zasad wynikających z nauki Kościoła, oraz skrytykował tych, którzy deklarują się jako katolicy, ale swoim postępowaniem lekceważą wszelkie chrześcijańskie zasady. Dodał, że szczególnie widać to w sprawach moralnych.
Kard. Pell wytłumaczył także, w jakich sytuacjach politycy mogą się powoływać na zasadę prymatu sumienia. - Kościół katolicki nie wyznaje bowiem prymatu sumienia. Gdyby ktoś powiedział, że apartheid był w porządku, nikt mu nie odpowie, że można się z tym zgodzić ze względu na prymat sumienia – tłumaczy hierarcha.
Kard. Pell podkreślił też, że przekonania osób deklarujących się jako katolicy czasem zasadniczo różnią się od nauczania Kościoła.

Czytaj więcej: Kard. Pell upomina chrześcijańskich polityków, którzy przeczą nauczaniu Kościoła

Ostatnia wigilia

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 05 styczeń 2011

Odsłony: 8605

W dniu 2 stycznia o godzinie 11 w południe w parafii Drozdowo został spisany pierwszy akt zgonu w 1939 roku. "Zmarł Roman Dmowski, syn Walentego i Józefy z Lenarskich, lat 74, wskrzesiciel Polski niepodległej, były minister spraw zagranicznych Rzeczypospolitej".

W dniu 2 stycznia o godzinie 11 w południe w parafii Drozdowo został spisany pierwszy akt zgonu w 1939 roku.
Zmarł Roman Dmowski, syn Walentego i Józefy z Lenarskich, lat 74, wskrzesiciel Polski niepodległej, były minister spraw zagranicznych Rzeczypospolitej
A u dołu stara z 1772 roku pieczęć parafii, podpis proboszcza Antoniego Mielnickiego i dwóch świadków: Mieczysława i Andrzeja Niklewiczów.

"Nikt nie przewidywał tak szybkiej katastrofy. Jeszcze przecież w pierwszy dzień świąt Bożego Narodzenia był na przechadzce, jeszcze patrzył na piękną dolinę Narwi i zaśnieżone mazowieckie lasy, jeszcze Go ludzie z okolicy widzieli, jeszcze śpiewał kolędy w wigilijny wieczór, jak co roku
I w ten ostatni dla Niego wigilijny wieczór, w salonie Drozdowskiego dworu przy choince Dmowski zachęcał do śpiewania i sam śpiewał ulubione, staropolskie, najpiękniejsze jak mawiał kolędy.
Los dziwnie ludźmi rzuca. I znowu się spotkali. Razem przecież bronili polskości na starej poznańskiej ziemi. Dwaj wielcy tytani ducha. Wielki Książę Kościoła i Wielki Mąż Stanu Biskup Łukomski i Roman Dmowski. J. E. ks. Biskup Łukomski często odwiedzał swego Wielkiego Przyjaciela. W zaciszu dworku Drozdowskiego prowadzili długie rozmowy o Polsce katolickiej, narodowej i Wielkiej.
Autor rozprawy Kościół, naród i państwo, wielki Kanclerz zmartwychwstałej Polski odszedł z tego świata, tak jak na prawdziwego Polaka i katolika przystało. Jego jakby ostatnim kapelanem i powiernikiem najserdeczniejszym był ks. prałat Krysiak Poznali się z Prezesem już dawno. Długie, serdeczne rozmowy prowadzone w mieszkaniu Dmowskiego zbliżyły ich wzajemnie.
Z każdego słowa Dmowskiego mówi ks. Krysiak czułem, że ten człowiek nie tylko wierzył, ale i wiary bronić umiał

Czytaj więcej: Ostatnia wigilia

Aleksander Ścios - PROJEKT „PRUSY WSCHODNIE”

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 04 styczeń 2011

Odsłony: 2970

Po haniebnej kapitulacji państwa w sprawie tragedii smoleńskiej, wygranej prezydenta „myślącego po rosyjsku”,  podpisaniu fatalnej umowy gazowej i podporządkowaniu polskiej dyplomacji interesom Rosji, przychodzi czas na decyzję, której negatywne skutki mogą przewyższyć wszystko, co do tej pory grupa rządząca zgotowała Polakom w ramach „zbliżenia” z reżimem Putina.
Od wielu miesięcy największą troską ministra Sikorskiego cieszy się projekt dwustronnej umowy z Moskwą, na mocy której mieszkańcy Obwodu Kaliningradzkiego mogliby przekraczać polską granicę bez żadnych ograniczeń wizowych.
Gdy spojrzeć na sposób forsowania tego projektu i koncepcję wspólnych polsko-rosyjsko- niemieckich działań, trudno oprzeć się wrażeniu, że dla jego realizacji wyznaczono sztandarową inicjatywę dyplomatyczną rządu Tuska – tzw. Partnerstwo Wschodnie, w ramach którego zakłada się zacieśnienie współpracy z Białorusią, Ukrainą, Mołdawią, Gruzją, Azerbejdżanem i Armenią. Tylko pozornie taka teza wydaje się paradoksalna, skoro projekt nie obejmuje Rosji, a nawet jest przez nią krytykowany i nazwany „partnerstwem przeciwko Rosji”.
Warto przypomnieć, że  Partnerstwo Wschodnie ma za zadanie przyczynić się do zbliżenia i integracji państw Europy Wschodniej i państw Kaukazu Południowego z Unią Europejską i w grudniu 2008 zostało zaakceptowane przez Komisję Europejską, która jednocześnie zaproponowała utworzenie stref wolnego handlu, podpisanie układów o stowarzyszeniu i ułatwień wizowych dla obywateli państw uczestniczących w Partnerstwie oraz ustaliła finansowanie programu do kwoty 600 mln euro. Rozwijanie projektu ma być priorytetem zbliżającej się polskiej prezydencji w UE.
Choć „Partnerstwo” zakłada stopniowe wprowadzanie ruchu bezwizowego, to z uwagi na ograniczenia nałożone procedurami z Schengen dotychczas żadne z państw objętych projektem nie uzyskało tego przywileju. Mowa jest jedynie o „mapach drogowych”, a najbliższa otwarciu granicy Ukraina może liczyć na konkrety dopiero w 2012 roku. Zupełnie inaczej przedstawia się sytuacja rosyjskim obwodem.

Czytaj więcej: Aleksander Ścios - PROJEKT „PRUSY WSCHODNIE”

Zacieranie śladów, niszczenie dowodów...

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 04 styczeń 2011

Odsłony: 2689

Na początek winien jestem wyjaśnienie w sprawie tekstu poprzedniego, który przez jakiś czas wisiał dość wysoko z komunikatem 404. Usunąłem go sam niemal zaraz po publikacji. Napisany był zbyt szybko i do tego bez pobieżnego choćby sprawdzenia umieszczony na stronie. Dopiero po tym zauważyłem, że przy zachowaniu ogólnego sensu przez cały tekst trudno doszukać się go było w poszczególnych akapitach. Nie zawsze były one ze sobą spójne.

Wracam więc do tematu bo jest on ciekawym komentarzem podsumowującym powagę naszej politycznej rzeczywistości i kształtujących ją ludzi.

Gdyby chcieć znaleźć jakąś analogię pasującą do procederu, o którym napisano* i o którym chcę mówić, narzucają się dwie sytuacje. Pierwsza, może mniej trafna co do mechanizmu ale wyjątkowo trafnie oddająca psychologiczną stronę postępowania tych, którzy się do niego uciekają to taka dziecinna reakcja na zagrożenie, sprowadzająca się do „zniknięcia” poprzez zamkniecie czy zasłonięcie oczu. Dająca złudzenie, że wszystko, czego się można bać, znika w tej ciemności i przestaje istnieć. Daje złudzenie… Druga sytuacja może, tak chciałbym w każdym razie sądzić, nie do końca oddaje te same emocje ale mechanizm w niej jest dokładnie ten sam. To sytuacja w której przestępca mozolnie zaciera za sobą wszelkie ślady swej mało chwalebniej, wstydliwej a może i zbrodniczej działalności.

Czytaj więcej: Zacieranie śladów, niszczenie dowodów...