Naród

Szczegóły

Kategoria: Naród

Opublikowano: 14 grudzień 2010

Odsłony: 2830

Ocena użytkowników: 4 / 5

 "Dlatego chylę czoła przed Cezarym Pazurą, że nie oglądał się na Salon i nie wystraszył się środowiskowego ostracyzmu, tylko wystąpił w TV Trwam."

Lubię aktora Cezarego Pazurę, bo zagrał główną rolę w moim ulubionym serialu „Pogranicze w ogniu”. Rola Czarka Adamskiego, oficera polskiego, przedwojennego wywiadu „Dwójki” była moim skromnym zdaniem najlepszą w karierze Pazury. Poza tym mam dla niego dużo sympatii za to, że kilka lat temu w wywiadzie udzielonym jednej z gazet przyznał się, że słucha Radia Maryja.

Teraz część mediów znowu podniosła rwetes, bo Pazura wystąpił w TV Trwam i pozytywnie wypowiadał się o toruńskich mediach. Przyznam się szczerze, że chociaż słucham RM i codziennie czytam „Nasz Dziennik”, to nie ufam ojcu Tadeuszowi Rydzykowi. Nie ufam, bo uważam, że celowo manipuluje radiosłuchaczami i steruje nimi, aby głosowali na ludzi, którzy nie stoją na gruncie polskiej racji stanu (mam na myśli PiS). W moim przekonaniu o. Rydzyk wykonuje określoną pracę dla pewnych grup i sił wpływu i bynajmniej nie mam na myśli Kościoła katolickiego. Jednakże mam dużą sympatię do radiosłuchaczy RM chociaż, owszem- można im zarzucić fanatyczne wręcz zaślepienie o. Rydzykiem i bezrefleksyjne przyjmowanie tego co on mówi i kogo popiera, ale z drugiej strony miłości do Pana Boga i Polski nie można im odmówić. Zresztą znam osobiście co najmniej kilkunastu radiosłuchaczy RM i nie ukrywam, że jako ludzi bardzo ich lubię i cenię.

Czytaj więcej: Czym się różni TV Trwam od TVN?

Szczegóły

Kategoria: Naród

Opublikowano: 13 grudzień 2010

Odsłony: 2711

Pytanie tytułowe z pozoru wydaje się głupie. Piszę wszak do ludzi myślących, czytających (skoro jakoś sobie radzą z przebrnięciem przez moje wypłody z tym u nich nie najgorzej) którzy gdzieś tam pewnie i nie raz słyszeli, że historia to nauczycielka życia. To prawda… Lekcja dość ciekawa bo nawet nie wymagająca tego, by ją w jakikolwiek sposób tłumaczyć. Oczywiście nie jest tak, że każdy ją w lot zrozumie gdy dzieje się jeszcze jako teraźniejszość. Ale prędzej czy później ta jej dydaktyka sama się ujawni w postaci czegoś, co przewrotnie można nazwać tak baśniowo morałem. O tyle jednak innym od tego wymyślanego przez bajkopisarzy że pokazanym tak bardziej poglądowo. Na naszej skórze i naszym życiu. 
Tekst ten zainspirował wolna Irlandia komentarzem, który zacytuję wyjaśniając, że dyskutował on z moim (emocjonalnym pewnie) stwierdzeniem, że trzeba naszym wnukom jeszcze przykazać, żeby nawet kościom Jaruzelskiego nie dali spokoju pamiętając. Napisał:

„a potem gdy okaże się że nasze wnuki mądrzejsze niż my tu i teraz dojdą do wniosku że byle patałachem przejmować się nie honor i czasu mu poświęcać Więc walcem po jego mogile przejadą lub każą przenieść-zakopać na ziemi zza której głowy wychylić nie winien”*

A ja się z tym nie zgodziłem. Nie zgodziłem się przede wszystkim z tego powodu, że całkiem inaczej pojmuję sens wracania co roku do tego co stało się 13 grudnia 1981 roku i po nim. To nawiązanie do historii wcale nie jest lekcją dla Wojciecha Jaruzelskiego. Ze swoich życiowych lekcji wyniósł on takie nauki i wnioski iż bez wątpienia w kwestii wrażliwości wobec ofiar jest bez dwóch zdań niewyuczalny. Nie jest ono też rytuałem adresowanym do tych wszystkich, którzy przez stan wojenny czy też komunizm w ogóle ucierpieli. Tak się składa, że oni wyedukowani są wyjątkowo gruntownie. I ani ja ani pewnie większość gardłujących na ten temat co roku nic już im ani nie musimy ani nie jesteśmy w stanie uświadomić. Nie im więc służyć ma nasze coroczne wypisywanie wciąż aktualnego tematu lekcji. Ani też tym nam współczesnym, którzy jakoś nie wzięli sobie do serca lekcji poprzednich i swym nieuctwem nie rokują już żadnych nadziei.

Czytaj więcej: Lekcja trupa czyli po co komu historia (jeszcze 13 grudnia)

Szczegóły

Kategoria: Naród

Opublikowano: 11 grudzień 2010

Odsłony: 2633