Warto przeczytać

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 23 luty 2010

Odsłony: 5489

Internet jest medium w którym Narodowcy i Reakcjoniści mogą się wyrażać się bez przeszkód. Co prawda istnieją portale, gdzie głos narodowy jest pomijany i wycinany, ale mimo tego powstaje wiele witryn na których można się wypowiedzieć "po narodowemu i reakcyjnemu". Do niedawna było to możliwe na portalach, w których nazwie widnieje słowo "prawy" czy "prawica". W istocie owe portale przestały być autentycznie "prawicowe", ale są liberalne, libertariańskie czy koliberalne. Wszelakie witryny z "prawicą" w nazwie zostały opanowane przez UPR, o czym poinformowali mnie korespondenci. Liberalizm nie ma nic wspólnego z prawdziwą prawicą. Pisał o tym jakiś czas temu Pan Wojciech Wierzejski:
http://wierzejski.salon24.pl/95028,roznice-miedzy-mysla-narodowa-prawicowa-a-liberalna-lewicowa
http://www.konserwatyzm.pl/publicystyka.php/Artykul/1590

Termin "prawica" i "lewica" wyłonił się podczas Stanów Generalnych poprzedzających wybuch Wielkiej Rewolucji (Żydo)Francuskiej. Jako "prawicę" określano tych, co zasiadali po prawej stronie Króla Ludwika XVI. Byli oni tradycjonalistami obrońcami Starego Ładu we Francji, którzy optowali za reformą państwa. Wśród jej przedstawicieli zasiadali arystokraci i duchowieństwo, a także zwykli tradycjonaliści francuscy (których reprezentantów bestialsko wymordowano w Wandei). "Prawicę" (ze Stanów Generalnych) cechowała postawa pro-narodowa, broniąca autorytet władzy królewskiej jako Bożego Pomazańca, oraz katolicka. W gospodarce optowali za systemem cechowym, oraz za reformą polegającą na upowszechnieniu na cały naród systemu ziemiańskiego.

Czytaj więcej: Piotr Marek : Antynarodowa postawa na "prawicowych" portalach

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 22 luty 2010

Odsłony: 5236

Ach, w jakich ciekawych czasach żyjemy! Przypominają zarazem ostatnie chwile na „Titanicu” z tym, że nie gra żadna orkiestra, tylko powietrze wypełnione jest jazgotem mężyków stanu, spierających się w mediach i komisjach śledczych o różnicę łajdactwa – oraz ponurą wizję Ojca Narodów, który chyba nie bez racji zauważył, że walka klasowa zaostrza się w miarę postępów socjalizmu. Socjalizm, jak wiadomo, zasadza się na przekonaniu, iż podział dochodu narodowego w zasadzie powinien dokonywać się pod przymusem i za pośrednictwem władzy publicznej, to jest – poprzez państwo. Takiemu poglądowi hołduje znaczna część tak zwanych polityków prawicowych, skupionych wokół Jarosława Kaczyńskiego oraz co najmniej tyle samo działaczy Platformy Obywatelskiej. Przyczyną nie są bynajmniej jakieś głębokie przemyślenia ideologiczne, tylko całkiem prozaiczna okoliczność, że taki mechanizm sprzyja lawinowemu rozmnażaniu posad, to znaczy – wesołych miejsc nie tyle pracy, co miejsc, w których pobiera się pieniądze ukradzione ludziom doprowadzonym do stanu bezbronności pod pretekstem roztaczania nad nimi „opieki”. Pod tym względem politycy PiS nie różnią się od polityków PO – co znakomicie ilustruje casus posła Antoniego Mężydły. Jak wiadomo, przeszedł on z PiS do PO, składając przy okazji niewątpliwie szczerą deklarację, iż nie musiał przy tym zmieniać poglądów. Powiem więcej – pod tym względem jedni i drudzy nie różnią się od polityków tak zwanej lewicy, którzy z tych samych powodów uważają dokładnie tak samo. O tak zwanych ludowcach szkoda nawet wspominać, bo od co najmniej stu lat najtwardszym jądrem programu politycznego stronnictw ludowych jest dojenie państwa pod pretekstem, że „najcięższa jest dola chłopa”.

Czytaj więcej: Walka klasowa bez prochu

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 23 luty 2010

Odsłony: 5089

Jeden z najwybitniejszych intelektualistów w naszym kraju Władysław Frasyniuk wyskoczył jak Filip z konopi z pomysłem, aby nie obchodzić Święta Niepodległości 11 listopada, tylko 4 czerwca, w rocznicę wyborów do Sejmu kontraktowego.
Ja rozumiem, że intelektualista Frasyniuk, który do jednego z adwersarzy w iście intelektualnym stylu powiedział: „bo cię trącę” uważa, że Polska nie zaczęła się w 1918 r., ale w 1989 r., gdy chłopaki z KOR dogadali się z ludźmi „człowieka honoru” z ministerstwa miłości, jednakże nawet w megalomanii cytując klasyka są granice, których przekroczyć nie wolno.  
Tak swoją drogą, to styropianowcy są coraz bardziej bezczelni. Najpierw niedoszły premier z Krakowa, biegający niczym fircyk w kapeluszu i adidasach po mieście kasuje z pieniędzy państwowych „za walkę z komuną”, a teraz kolejny popis nadęcia, bufoniady i dodawania sobie splendoru przez pierwszego intelektualistę wśród kierowców, że 4 czerwca to okazja do świętowania niepodległości. Patrząc na to co zrobiono z polską gospodarką, jak praktycznie w ciągu 20 lat zasypano nam rękami m.in. Frasyniuka przemysł ciężki, jak zduszono naukę i wypchnięto z kraju miliony ludzi na emigrację i skazano ich na tułaczkę po świecie za chlebem, to propozycja kierowcy- intelektualisty z Wrocławia jawi się jako ponury żart.

Czytaj więcej: Styropianu wizja historii

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 22 luty 2010

Odsłony: 6075

W sobotę Adam Małysz postawił kropkę nad „i”. Już po pierwszej serii było jasne, że drugi srebrny medal zimowych Igrzysk Olimpijskich jest jego. Tylko kataklizm mógł mu go odebrać, bowiem Orzeł z Wisły jest zbyt doświadczonym zawodnikiem żeby dać go sobie wyrwać.
W sobotni wieczór jeden z komentujących w studio telewizyjnym powiedział, że Małysz jest ostatnim romantycznym polskim bohaterem- zwycięzcą. Nie zgadzam się z tą tezą, bo ona kwestionuje sportowy geniusz Małysza oraz przeczy jego wysiłkowi i pracy jaką wykonywał całymi latami. Podchodząc według tych kryteriów, to Wojciech Fortuna jest takim romantycznym bohaterem. Adam Małysz, to człowiek ciężkiej, organicznej pracy u podstaw. Przecież jego obecność na sportowym Olimpie trwająca już dekadę nie jest dziełem jednego straceńczego zrywu sportowego, jak to było w przypadku Fortuny. Na tym poziomie sportowym nie ma przypadków.
Ten sezon jest tego potwierdzeniem. Gdy inni skoczkowie szaleli w kolejnych konkursach on powolutku, w zaciszu przygotowywał formę na Olimpiadę. Jego sukces nie wziął się z jednej, szaleńczej, romantycznej szarży, ale z tytanicznej, ciężkiej, codziennej pracy i megatalentu. 

Czytaj więcej: Małysz- zaprzeczenie narodowego charakteru Polaków