W poprzednim numerze "Myśli Polskiej" (nr 7-8 z 12-19.02.17) skomentowałem wystąpienia Jarosława Kaczyńskiego i prezydenta Andrzeja Dudy dotyczące banderyzacji Ukrainy, wystąpienia po raz pierwszy tak daleko idące w krytycyzmie tego zjawiska. Jakkolwiek były one skierowane do polskiej opinii publicznej, zauważono je naturalnie i na Ukrainie, gdzie reakcja, z oficjeli, na razie szefa ukraińskiego IPN, neobanderowca Wołodymyra Wiatrowycza, znanego kłamcy i manipulanta, a jednocześnie miłego partnera polskiego IPN-u w demaskowaniu jedynie słusznych zbrodni sowieckich, który - bez zaskoczenia - stwierdził, że Ukraina, szczególnie na żądanie z zewnątrz, nie odrzuci, ani nie będzie uzgadniać swojej historii, wypominając przy tym Polakom udział w pogromach antyżydowskich. Obok tego, w Kijowie rozpoczęto obchody roku 75 rocznicy powołania UPA. Aha, i zapomniałbym, Ukraińcy, przepraszam, oczywiście agenci Putina, powiesili baner z Banderą na płocie polskiej ambasady. 
W czasach Wiosny Ludów Polacy sławni byli w Europie i w świecie ze swego umiłowania wolności i gotowości do walki o nią według hasła - „Za Waszą i naszą wolność”. Ten szacunek Polacy utrzymali również w XX wieku dzięki buntowi 1905 r., Legionom Piłsudskiego, Powstaniom Wielkopolskim i Śląskim, zwycięstwu w wojnie z bolszewikami, sprzeciwieniu się III Rzeszy w 1939 r., bezprzykładnemu bohaterstwu Armii Krajowej oraz powstańcom antykomunistycznym po 1944 r.Nawet po opanowaniu Polski przez sowietyzm świat podziwiał Polaków za bunty Czerwca`56, Grudnia`70. czy czerwca 1976 r. Największą sławę zdobyliśmy Sierpniem`80 i „Solidarnością”. Wydawało się, że jesteśmy nie tylko godni naszych wielkich przodków, ale może nawet ich przewyższyliśmy.
Wystarczyło jednak kilka podłych lat między 1986 r. a Okrągłym Stołem, żeby z tego wysokiego konia upaść w błoto najtchórzliwszego oportunizmu. W chwili, gdy całkowite zwycięstwo nad antycywilizacją znalazło się w zasięgu ręki, gdy wystarczyło wytrwać w godności jeszcze tylko chwilę, utworzona przez wroga agentura w naszych własnych szeregach dokonała puczu i zawarła osławiony „kontrakt”. W trakcie obrad w Pałacu Namiestnikowskim pisałem, że nawet gdyby rzeczywiście wolą Polaków było porozumienie z komunistami, to przedstawicielom Solidarności nie wolno tego kontraktu zawrzeć z racji odpowiedzialności za los innych narodów zniewolonych przez komunizm, bo takie porozumienie będzie założeniem kajdanek na ich aspirację wolnościowe i niepodległościowe. Ale ja ten apel do sumienia ludzi bez sumienia opublikowałem w malutkim pisemku podziemnym, a cała potęga peerelowskich i koncesjonowanych przez Kiszczaka „michnikowskich” mediów oszukiwała Polaków, że są beneficjentami historycznego, wspólnego z PZPR-SB-KGB, zwycięstwa.
Na całe szczęście okoliczności zewnętrzne były jednak znacznie dla Polski korzystniejsze i właścicielom PRL i ich solidarnościowej agenturze nie udało się utrzymanie Polski, jako najweselszego bloku w całym bloku posowieckim. Decyzją wyborców powstał rząd Jana Olszewskiego, który przełamał front obrony postkomunizmu (PRL-bis, EWG-bis i NATO – bis) i wprowadził Polskę na drogę do najważniejszych struktur Zachodu – Sojuszu Atlantyckiego i Unii Europejskiej.
Czytaj więcej: Krzysztof Wyszkowski: "Za Waszą i naszą niewolę"
