Warto przeczytać

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 13 maj 2010

Odsłony: 12179

Ocena użytkowników: 4 / 5

Moskwa ukrywa dane o katastrofie samolotu Prezydenta Polski, tak samo jak 50 lat temu negowała swoją odpowiedzialność za zagładę tysięcy polskich oficerów.

W ostatnich latach Kreml przypominał światu, że zbliżają się uroczystości 65. rocznicy „wyzwolenia Europy z hitlerowskiej niewoli” w stolicy najważniejszych wyzwolicieli Starego kontynentu – Moskwie. Zaś cztery tygodnie po tragicznej śmierci Prezydenta Polski Lecha Kaczyńskiego oraz towarzyszących mu kilkudziesięciu polskich liderów wojskowych, politycznych i duchowych w katastrofie samolotu w Rosji, pod Smoleńskiem – minęły prawie niepostrzeżenie. 9 maja po bruku Placu Czerwonego w Moskwie będą maszerować nie tylko żołnierze rosyjscy i żołnierze z republik posowieckich, lecz także inny sojusznicy koalicji antyhitlerowskiej z lat czterdziestych XX wieku – gwardziści pułku księcia walijskiego, francuscy lotnicy wojskowi, amerykańska piechota morska, i nawet polska kompania honorowa. 10 maja w kościołach w Polsce będą powściągliwie celebrowane msze święte za dusze Lecha Kaczyńskiego, jego małżonki Marii oraz pozostałych 94 Polaków poległych straszną śmiercią w Rosji w przededniu święta Miłosierdzia Bożego, śpiewane psalmy i odmawiane Tajemnice Różańca Świętego. O zwycięstwach, klęskach, zmowach, zdradach, katach, ofiarach, bohaterskich czynach i zbrodniach dziś wiadomo prawie wszystko, natomiast nieoczekiwany, niewyobrażalny koniec kariery politycznej i życia Prezydenta Polski L. Kaczyńskiego rosyjska prokuratura generalna nadal kategorycznie nazywa „nieszczęśliwym wypadkiem”, choć niezależni eksperci przedstawiają dziesiątki dowodów, że to była, mówiąc terminami sowieckiego KGB, „fizyczna likwidacja wojskowo-politycznego kierownictwa wrogiego państwa”.

Czytaj więcej: PRAWDA O "DRUGIM KATYNIU" WYWOŁAŁABY TRZECIĄ WOJNĘ ŚWIATOWĄ

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 13 maj 2010

Odsłony: 5456

Ocena użytkowników: 5 / 5

Socjotechnika jest umiejętnością naukowego sterowania społeczeństwem. Oddaje ona szczególne usługi w państwach demokratycznych, w których zewnętrzny przymus, tak charakterystyczny dla państw jawnie totalitarnych, jest zredukowany do minimum. Jednak miejsce tego zewnętrznego przymusu nie jest puste, pojawia się w nim swoisty przymus wewnętrzny z zachowaniem pozorów dobrowolności. Ten przymus wewnętrzny porównać można do nałogu: palacz jest niby wolny, nikt nie każe mu palić, ale jest mało prawdopodobne, aby się opanował i nie zapalił, widząc przed sobą paczkę papierosów i czując zapach dymu.

Okazuje się, że takie nałogowe odruchy przy pomocy bardzo skutecznych technik zaszczepiane są w najrozmaitsze sfery naszego życia, zarówno uczuciowego, jak i wyobrażeniowego, a także wolitywnego i intelektualnego. Chodzi o to, żeby tak na człowieka oddziaływać, aby bez wywierania przymusu z zewnątrz wybierał to, co zostało dla niego zaprogramowane. Dziedzinami, w których socjotechnika oddaje największe usługi, są handel i polityka. Wystarczy przejść się ulicami naszych miast, aby zobaczyć, jak opanowywana jest przez reklamy przestrzeń wzrokowa. Praktycznie każde miejsce, w którym ruch jest większy, zajęte jest przez reklamy. I co charakterystyczne, reklamy umieszczane są nie gdziekolwiek, ale w takich punktach, po których wzrok musi się prześliznąć.

Czytaj więcej: Piotr Jaroszyński - Socjotechnika i demokracja

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 13 maj 2010

Odsłony: 6330

Ocena użytkowników: 4 / 5

Z Prof. Anną Raźny rozmawia Zbigniew Lipiński

Wszyscy jesteśmy pod wrażeniem tragedii smoleńskiej. Na jej tle jedni zabiegają o możliwość ułożenia co najmniej poprawnych stosunków z Rosją, w związku z falą sympatii władz i społeczeństwa rosyjskiego do Polski i Polaków po katastrofie. Inni, niejednokrotnie z tytułami naukowymi, szerzą podejrzenia o rzekomym udziale Rosjan w tej katastrofie. Jak Pani Profesor, będąca znawcą Rosji i jej kultury, skomentowałaby te dwie tendencje?

- Zastanówmy się najpierw nad tym czy jest to odpowiedni moment do pojednania. Należy przede wszystkim odróżnić układanie relacji politycznych polsko-rosyjskich i rosyjsko-polskich od pojednania. Pojednanie odbywa się w innej przestrzeni – religijno-aksjologicznej.  Wprawdzie styka się ono ze sferą polityczną, ale jego cechą charakterystyczną jest to, że dokonuje się ono zawsze na gruncie najwyższych wartości uniwersalnych: religijnych i etycznych – w tym przypadku chrześcijańskich. Toteż pojednanie domaga się kontekstu, musi się dokonywać w prawdzie, sprawiedliwości, uznaniu win i zadośćuczynieniu i na koniec  wzajemnym przebaczeniu. Nie można tych pojęć używać jako wytrychów, bo za nimi musi kryć się świadomość zawartych w nich wysokich sensów. wartości najwyższych. Dobrze by było, aby te wartości rzutowały na świat polityki, ale polityka posługuje się innym językiem. Drugim czynnikiem pojednania jest to, aby realizowali je ludzie otwarci – Polacy na Rosję, a Rosjanie na Polskę. Z tego wynika, że fundamentem naszych wzajemnych relacji powinno być pojednanie, bo wtedy i polityka mogłaby być inna.

Czytaj więcej: “Oskarżanie Rosjan uważam za bezzasadne”

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 11 maj 2010

Odsłony: 6529

Ocena użytkowników: 5 / 5

  Tekst i foto ze strony:     http://opinie-publicystyka.netbird.pl/a/43888

Pogoda, przypadek, zaniedbanie czy spisek? Od teorii spiskowych huczy w internecie, nie ma więc sensu powtarzać ich argumentów. Wzbudzają one jedynie śmiech i lekceważenie ze strony rządzących i popierających ich mediów. Głosiciele teorii spiskowych od początku III RP przedstawiani są jako ludzie niezrównoważeni umysłowo, z którymi poważny człowiek nie powinien dyskutować. Podobnie jest obecnie. Czy słusznie?

Doszukiwanie się w każdej tragedii zamachu i spisku jest oczywistą aberracją umysłową. Aberracją jest również wykluczanie możliwości zamachu. Nie każdy wypadek jest wynikiem spisku. Nie znaczy to jednak, że spiski nie istnieją. Gdyby nie było spisku, nie zginąłby ks. Popiełuszko i wiele innych ofiar „nieznanych sprawców”, gdyby nie było spisku, nie byłoby zamachu na papieża, by wymienić tylko te najbardziej spektakularne. Prawda o prowokacji gliwickiej wyszła na jaw dopiero podczas procesu norymberskiego. Do tego czasu żaden poważny człowiek nie traktował poważnie teorii, że Niemcy poprzebierali się za Polaków, jak w jakimś teatrze lub cyrku.

Czytaj więcej: Zbigniew Kopczyński: Czy leci z nami pilot?