Nowy prezydent trzyma w ręku przede wszystkim holding Ukrprominvest, w skład którego wchodzą różne firmy (tekstylne, motoryzacyjne, a także przemysł stoczniowy). Jego majątek szacowany jest przez amerykański magazyn „Forbes” na 1,5-2 mld dolarów. Co ciekawe, „tajemnicę poliszynela stanowi wniosek, z jakim biuro prasowe Poroszenki zwróciło się w zeszłym roku do izraelskiej edycji magazynu »Forbes«, aby to usunęło ze stron internetowych informację o jego miejscu na liście najbogatszych Żydów świata. I chociaż sama informacja zniknęła z sieci, ślad po niej pozostał”. Czy Polacy popierający Majdan spodziewali się, że prezydentem tzw. wolnej Ukrainy zostanie były minister z czasów świeżo zdetronizowanego Janukowycza; facet z całą listą podejrzeń o przestępstwa; oligarcha, robiący kasę w kraju Putina, którego historia rodzinna nie należyto do najchlubniejszych? Ukraina nie jest podzielona tylko na putinowców i banderowców, jak wmawiają nam rodzime lewaki. Mylili się adoratorzy ideałów Majdanu, według których rewolucja przynieść miała Ukrainie zerwanie z Rosją, integrację europejską i nowych polityków niezwiązanych z Janukowyczem. Mylili się także ci, którzy przekonywali, że Majdan stworzy stricte banderowskie państwo, które będzie realnie zagrażać niepodległości Rzeczpospolitej. Prawda jest banalna. Dnia 25 maja wybory w pierwszej turze wygrał Petro Poroszenko, ekstremalny konformista, oligarcha, człowiek, który kręcił lody zarówno w Rosji, jak i na Zachodzie. Wszędzie ma przyjaciół, a poprzednią władzę obalał, finansując Majdan, pomimo że sam tę właśnie władzę jeszcze dwa lata wcześniej tworzył! Stery na Ukrainie mieli przejąć nowi ludzie z nowymi ideami… a wyszło jak zawsze. Kim więc jest Poroszenko?
Rodzina pod znakiem przekrętu
Petro Poroszenko jest synem Żyda Aleksieja Walcmana i Eugenii Siergiejewny Poroszenko, którzy pobrali się w 1956 r., przy czym warto zaznaczyć, że Walcman przyjął wówczas nazwisko swojej żony.
Fragment rozmowy z prof. Mariusz-Orion Jędrysek, w której przedstawia on argumenty na rzecz powołania Polskiej Służby Geologicznej, jak i Ministerstwa Surowców i Energii. Mówi o tym, czego zabrakło w raporcie Najwyższej Izby Kontroli dotyczącym gazu z łupków. Pokazuje w jakim kierunku powinna pójść energetyka kraju tak zasobnego w surowce jak Polska. Dowodzi na liczbach, że to nie Polska jest węglowym „czarnym ludem” Europy i obala mit o antropogenicznych przyczynach zmian klimatu. W rozmowie nie zabrakło również pytań o Prawo geologiczne i górnicze. Omawiane są również systemy przyznawania koncesji funkcjonujące w innych państwach. 
