W Warszawie zwycięstwo Dmowskiego było kompletne: zarówno właściciel domu jak stróż, zarówno ziemianin jak chłop lub parobek, chcieli bronić Rosjan, chcieli walczyć z Niemcami. Zwolennicy orientacji austriackiej i Legionów byli nieliczni i nikomu nieznani. Na opinię publiczną w Królestwie nie mieli w okresie początków wojny absolutnie żadnego wpływu. Rosja upadła w wielkiej wojnie, jednak kalkulacje Dmowskiego na zwycięstwo państw zachodnich okazały się słuszne.
Polacy będą dla nas pracować. Każdy, kto nie zechce wiosłować, utonie – Walter Schellenberg (1942 r.)
W sierpniu 1942 r. kierujący kontrwywiadem SS Walter Schellenberg w tajemnicy przed Hitlerem udał się do kwatery Reichsführera SS Heinricha Himmlera w Żytomierzu by zaproponować wykorzystanie pomyślnej dla Niemców koniunktury i rozpoczęcie tajnych rozmów pokojowych z aliantami z pozycji siły. Plan Schellenberga zakładał projekt uzależnienia od Niemiec większości państw Europy, w tym Polski.
Oto jak Schellenberg opisał rozmowy z Himmlerem w sierpniu 1942 r.
- Reichsführerze (...) dzisiaj Niemcy znajdują się jeszcze u szczytu potęgi. Dzisiaj możemy się targować, nasza siła czyni z nas wartościowych partnerów dla naszych wrogów.
Kilkoma kreskami zarysowałem mu układ sił w świecie, tak jak go sobie wyobrażałem. W miarę mówienia Himmler zaczynał się wyraźnie uspokajać. Uwagi moje zaczęły go coraz bardziej interesować. Co chwila potakiwał. Mój prawie półtoragodzinny wywód przerwał tylko kilka razy (...) [W końcu] wstał z miejsca i zaczął chodzić po pokoju. (...) Podszedł do biurka i otworzył wielką mapę w atlasie Brockhausa. Przez kilka minut studiował ją uważnie. Ja sam także wstałem. Himmler wezwał mnie do swego biurka.
Czytaj więcej: Czy Zjednoczoną Europę Niemcy budują według planu SS z roku 1942?
15 lipca 2011 roku przypada 150. rocznica zgonu (w Montfermeil pod Paryżem) księcia Adama Jerzego Czartoryskiego – największego polskiego męża stanu doby porozbiorowej, dzięki któremu sprawa polska przetrwała w okresie międzypowstaniowym; kuratora wileńskiego okręgu naukowego (1803-1824), dzięki któremu rozkwitł Uniwersytet Wileński; ministra spraw zagranicznych Cesarstwa Rosyjskiego (1804-1806); faktycznego autora Konstytucji Królestwa Polskiego z 27 XI 1815 roku oraz senatora – wojewody Królestwa; prezesa Rządu Narodowego w czasie wojny polsko-rosyjskiej 1831 r.; przywódcy konserwatywnego obozu Hôtel Lambert na Wielkiej Emigracji; dla emigracyjnych monarchistów „niekoronowanego króla Polski Adama I”; myśliciela politycznego (O systemie politycznym, który winna stosować Rosja, O rycerstwie, Życie Kniaźnina, Esej o dyplomacji, Żywot Juliana Ursyna Niemcewicza, Mowy, Pamiętniki) i poety (Bard polski, Powązki).
