Komentarz polityczny

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 13 luty 2011

Odsłony: 2866

Ciężkie czasy dla Platformy Obywatelskiej nastały, oj ciężkie. Gdzie te czasy, gdy przerywano emisję programu w TVN24, aby premierowi Donaldowi Tuskowi powiedzieć „na zdrowie!” kiedy kichnął. To już przeszłość. Teraz zaczął się czas bicia PO, także w mediach, które do tej pory bezkrytycznie gloryfikowały tę partię. Jednym z naczelnych Brutusów okazał się Leszek Balcerowicz, który oficjalnie krytykuje rząd. Jest to tym bardziej bolesny cios dla PijaRem stojącej partii miłości, bowiem Balcerowicz, to niekwestionowany „autorytet” dla dużej części elektoratu PO.

Na dodatek najbliżsi współpracownicy Tuska zaczynają zachowywać się jak szczury czując, że platforma na której się znajdują zaczyna bardzo powoli, ale jednak systematycznie iść na dno. Jak podał portal Onet.pl: „Najwierniejszy osobisty PR-owiec premiera Donalda Tuska Igor Ostachowicz odwiedza różne firmy w poszukiwaniu pracy- taka wieść z kręgów biznesowych w tym tygodniu dotarła na polityczne korytarze. Dla polityków PO to musi być ostateczny alarm: jest źle, bardzo źle. - Igor nie zostawi premiera teraz, ale szuka sobie szalupy ratunkowej, bo po wyborach może się wszystko zdarzyć- relacjonuje polityk PO. Informacja o Ostachowiczu, jednym z niewielu już, którzy pozostali przy uchu premiera, w istocie świetnie obrazuje atmosferę za zamkniętymi drzwiami kancelarii w Alejach Ujazdowskich” („Osobisty PR-owiec Tuska szuka nowej pracy”, Onet.pl 11.02.2011).

Czytaj więcej: Salon rozpoczął zatapianie Platformy

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 12 luty 2011

Odsłony: 4890

Obserwując mass media w Polsce oraz analizując ich przekaz informacyjny nie sposób nie zauważyć faktu, że nagminnie stosują one w tymże przekazie jeden z instrumentów socjotechniki propagandy jakim jest stereotyp. Stereotypem posługują się zarówno media podające się za lewicowe, prawicowe oraz tzw. „niezależne” i „obiektywne”. Jest to dość prymitywny instrument używany w wojnie informacyjnej i psychologicznej, jednakże bardzo skuteczny. Na ogół stereotypu używa się w celu skompromitowania danej osoby, tudzież środowiska w oczach odbiorców o określonym światopoglądzie. Polega to m.in. na tzw. „dorobieniu gęby”. W części pierwszej skoncentruję się na teoretycznej stronie zagadnienia, zaś w części drugiej podam konkretne przykłady w oparciu o socjotechnikę propagandy „Gazety Polskiej” i „Gazety Wyborczej”.

Stereotypy stanowią coś w rodzaju standardowych szablonów, będących układem odniesienia i filtrem, dla wszelkich bodźców i niesionych przez nie informacji, służąc do ich identyfikacji i oceny. Stereotyp można zdefiniować jako wspólne dla określonej grupy społecznej skojarzenie uproszczonej normy poznawczej z decyzyjną (tzn. gotowością do działania lub działaniem), wywołane bodźcem w postaci słowa- nazwy. Natomiast pojęcia są to skojarzenia (normy) czysto poznawcze wywołane bodźcem w postaci słowa- nazwy. To samo słowo- nazwa może raz występować w roli stereotypu, a raz w roli pojęcia- w zależności jakie skojarzenia wywołuje.

Czytaj więcej: Łukasz Wielicki: ""Gazeta Polska"- "prawicowy" dodatek do "Gazety Wyborczej"

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 12 luty 2011

Odsłony: 3339

Oj, niedobrze, niedobrze... Nie bez powodu ludzie mówią, że lepsze jest wrogiem dobrego, zwłaszcza w polityce. Wiadomo wprawdzie, że demokracja lepsza jest od tyranii, ale na tym świecie pełnym złości nie ma rzeczy doskonałych i demokracja niesie ze sobą tyle niemiłych niespodzianek, że na ten widok można zatęsknić nawet za tyranią. Przekonał się o tym bezcenny Izrael na widok demokratycznej jaśminowej rewolucji, jaka ogarnęła mniej wartościowe narody arabskie. Skąd w mniej wartościowych narodach arabskich pojawił się takie nagły i nieodparty impuls ku jaśminowi – to ciekawe pytanie. Czy aby nie za sprawą słodkiej Francji, która, uzyskawszy upragnioną zgodę Naszej Złotej Pani Anieli na francuskie kieszonkowe imperium zwane Unią Śródziemnomorską, przystąpiła do jej organizowania poprzez wysadzanie w powietrze tych wszystkich prezydentów podłączonych do amerykańskich kroplówek? Wykluczyć tego nie można, bo nie jest przecież tajemnicą, że zarówno słodka Francja, jak i Nasza Złota Pani Aniela trzymają się linii „europeizacji Europy”, to znaczy – stopniowego i cierpliwego ograniczania wpływu USA na politykę europejską. 

Siłą rzeczy musi to rzutować również na terytoria śródziemnomorskie zwłaszcza, że w Paryżu rezydowali sobie od lat przywódcy różnych opozycyjnych wobec tamtejszego tyrana partii opozycyjnych, którzy w zamian za gościnę musieli chyba poczynić jakieś koncesje francuskiej razwiedce? A skoro tak, to czyż nie mógł się o tym dowiedzieć złowrogi Hamas, czy inny Dżihad, które od lat okupują słodką Francję, za pośrednictwem „młodych niewykształconych z przedmieść” pobierając od niej stały haracz w zamian za odstępowanie od podpalania samochodów? A skoro mógł, to na pewno się dowiedział i przygotował, by – jak to malowniczo ongiś sformułował ludowy poeta Józef Ozga-Michalski – „w dymach bijących z wojny izraelsko-arabskiej uwędzić swoje półgęski ideowe”.

Czytaj więcej: Stanisław Michalkiewicz: Żydoland nabiera rumieńców?

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 10 luty 2011

Odsłony: 2758

Patrząc na dzisiejszą politykę, jeżeli tak to można w ogóle nazwać mam dosyć spory mętlik w głowie. Powodem tego jest totalny brak charakteru, który przedstawia obecna klasa polityczna, nie zajmująca się tym, czym trzeba (o naszej działalności zagranicznej nie wspominając).
Widząc delegacje wyjeżdżające w sprawach międzynarodowych, mam takie wrażenie, jakby politycy reprezentujący duży, europejski, 38- milionowy kraj starali się jedynie o poklepanie ich po plecach przez przywódców innych państw. Doskonale rozumiem, że polityka polega także na grze uśmiechów, ale w naszym przypadku po takiej wizycie ogłasza się wielki sukces, w ruch idą „pijarowe” sztuczki i wmawia się ludziom, że wszystko jest jak najbardziej w porządku.

Mija pewien czas, zainteresowanie danym tematem gaśnie i okazuje się, że zamiast sukcesu wychodzi jedna wielka klapa. Tak nie można. Trzeba mieć wizję polityki, a szczególnie tej zagranicznej. Należy umiejętnie i stanowczo się jej trzymać. Nie można poddawać się presji innych przywódców, zagranicznych mediów, czy różnego rodzaju elit kosztem dobra własnego państwa.

Czytaj więcej: Realizm Polityczny ?