Komentarz polityczny

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 08 maj 2015

Odsłony: 3325

Ocena użytkowników: 5 / 5

 "Narodowy Dzień Zwycięstwa", to utrwalanie tylko mentalności postkolonialnej, blokującej podmiotowość mentalną naszego narodu, to bariera blokująca naszą wolność i podmiotowość.

8 maja prezydent Bronisław Komorowski fetuje, niedawno uchwalony przez Sejm RP, Narodowy Dzień Zwycięstwa. Jakiego zwycięstwa?

Polska odniosła w swojej historii wiele zwycięstw. Zwyciężyliśmy w 1920 roku i w 1980 tworząc Solidarność. Wielkie zwycięstwa odnieśliśmy pod Wiedniem, Beresteczkiem, Chocimiem, Kircholmem, Orszą, Grunwaldem, na Psim Polu czy pod Cedynią. Tych zwycięstw było znacznie więcej. To na tych i innych polach bitewnych wykuwana była wielkość naszej Ojczyzny. Naszym obowiązkiem jest pamięć o bohaterstwie i ofiarności naszych przodków, którzy nie szczędzili krwi w walce o wolność i wielkość Polski. Ale pamięć, to nie tylko hołd naszej wielkiej historii. To przede wszystkim kształtowanie naszej wspólnoty narodowej, kształtowanie dumy z dokonań naszych przodków, to zastrzyk moralnej siły koniecznej do trwania i rozwoju każdej wspólnoty. To wyznaczanie poziomu naszych aspiracji i mobilizowanie współczesnych pokoleń do sprostania największym wyzwaniom współczesności i przyszłości. Pamięć zwycięstw, to walka o przyszłość naszej Ojczyzny, o jej godne miejsce wśród współczesnych narodów.

Ale 8 maja, a tym bardziej 8 maja 1945 roku, Polska nie odniosła żadnego zwycięstwa. Zwycięstwo odniósł Związek Sowiecki, także w tej wojnie zwyciężyły Stany Zjednoczone i Wlk. Brytania oraz Francja, która została wyzwolona spod niemieckiej okupacji, ale nie Polska. Polska utraciła połowę przedwojennego terytorium państwowego, zginęło ponad 6 mln. jej obywateli, Warszawa została zamieniona w morze gruzów, a władze polskiego państwa z wicepremierem, Delegatem Rządu RP na Kraj i Komendantem Głównym Armii Krajowej, armii walczącej od początku wojny z niemieckim okupantem, zostały aresztowane wraz z dziesiątkami tysięcy żołnierzy i wywiezione do Związku Sowieckiego.

Czytaj więcej: Marian Piłka: Postkolonialna bariera

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 27 kwiecień 2015

Odsłony: 2637

Ocena użytkowników: 5 / 5

Krzysztof Baliński

Czerwiec 1989. System zaczyna się walić, a jego funkcjonariusze szukać nowych protektorów. Zaprawieni w bojach z USA wywiadowcy Departamentu I MSW swoją  wiedzę i doświadczenie oferują Amerykanom, licząc że ich dawne przewinienia zostaną puszczone w niepamięć. CIA, a także Mosad przeżywa czas żniw, a PRL-bis przedziwny rozkwit karier byłych esbeków. Dla Amerykanów stali się partnerem wymarzonym. Przyzwyczajeni do lokajstwa wobec Sowietów dawali gwarancje lojalności wobec nowego patrona. Byli przy tym wygodniejsi od mniej „zdyscyplinowanych” i często krnąbrnych kombatantów Solidarności. No i mieli doświadczenie w zarządzaniu i kontrolowaniu miejscowej populacji. Niektórym współpraca z agendami państwa amerykańskiego przyszła o tyle łatwiej, że - wbrew obiegowym ocenom - nienawidzili Sowietów, odczuwali ciężar sowieckiego buta, byli przez nich „upokarzani” koniecznością nieustannego wykazywania lojalności. W zamian Amerykanie jednoznacznie i konsekwentnie sprzeciwiali się lustracji i dekomunizacji. Ale i Rosjanie nie próżnowali.

Skutecznie dyscyplinowali „polskich towarzyszy”. Bo ci b. patronów ciągle się bali, na pogróżki Moskwy instynktownie reagowali strachem. Płk Aleksander Makowski, obok Czempińskiego i Petelickiego, był jednym z tych, którzy w interesie całej bezpieczniackiej familii zaprojektowali i przeprowadzili propagandową machinację - odcinania się od komunizmu, rozpuszczania mitów o niezależności wywiadu PRL od Sowietów i opowieści o wielkich kwalifikacjach i sukcesach wywiadowców PRL. Pomocna okazała się solidarność wielkiej resortowej rodziny, jak i wyuczone w Kiejkutach cwaniactwo pozwalające na utrzymanie się na powierzchni, mimo zmieniającego się otoczenia.

Czytaj więcej: LUDZIE KISZCZAKA NA MEDIALNYCH SALONACH

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 07 maj 2015

Odsłony: 2884

Czy można uwierzyć, że Żyd, osoba starannie wykształcona i będąca na dodatek wnukiem ofiar Holokaustu może nie wiedzieć, że komory gazowe były zaprojektowane i wybudowane przez niemieckich ludobójców? Pytanie wydaje się być z rodzaju tych retorycznych. Takiej możliwości nie ma. Taka osoba musi znać prawdę niemalże od kołyski. Dlaczego zatem Żyd Tal Harris, doktoryzujący się na Uniwersytecie Goethego we Frankfurcie, którego dziadkowie zginęli w Holokauście napisał ostatnio w popularnym izraelskim dzienniku „Jeruzalem post” o „polskich komorach gazowych”?
On tak napisał, gdyż wymaga tego wielka skoordynowana akcja obarczania Polaków odpowiedzialnością za niemieckie zbrodnie. Tal Harris i jemu podobni doskonale wiedzą, że takie słowa są kłamstwem. Oni wiedzą także, że Polaków słusznie to oburza. Jednak wiedzą oni również, że poza Polską historyczni analfabeci taką wersję bezrefleksyjnie łykają, zwłaszcza, że wtłaczana jest im ona do głów już od wielu lat. Dlaczego zatem oni to robią? Otóż Polskę i Polaków trzeba całemu światu obrzydzić.

Czytaj więcej: Żydowskie komory gazowe

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 17 kwiecień 2015

Odsłony: 3287

Ocena użytkowników: 5 / 5

Żydzi praktycznie opanowali już wszystkie instytucje państwa Polskiego, rząd, partie polityczne, media, sądownictwo, system finansowy i monetarny, przemysł i ekonomię. Dzięki temu mogą przystąpić do następnego etapu swojego planu, czyli zniewolenia i eliminacji Polaków z ich ziemi. O tym, że żydzi nie tylko wybrali sobie Polskę na „Nowe Jeruzalem”, ale że realizują już zaawansowany plan sprowadzania żydów do Polski i eliminacji Polaków, można się było przekonać analizując wytyczne, które Donald Tusk przywiózł z Izraela, po wspólnym posiedzeniu rządów Polski i Izraela. W artykule na stronie internetowej Wierni Polsce Suwerennej [http://www.wiernipolsce.pl/] z 25 lutego 2011 roku zatytułowanym „Izrael-Polska: przygotowania do wspólnej wojny na Bliskim Wschodzie ( z Iranem?) oraz na wypadek nie do końca przewidzianych jej następstw”, możemy wyczytać, że Donald Tusk przywiózł 7 wytycznych współpracy pomiędzy Polską i Izraelem.
http://wiernipolsce.wordpress.com/2011/02/25/izrael-polska-przygotowania-do-wspolnej-wojny-na-bliskim-wschodzie-z-iranemoraz-na-wypadek-nie-do-konca-przewidzianych-jej-nastepstw/

Przed szczegółowym omówieniem punktów zawartych w tym oświadczeniu, przytoczmy je tutaj w całości, za centrum prasowym rządu.

1. Deklaracja w sprawie rozwoju dwustronnej współpracy w dziedzinie obronności pomiędzy Ministrem Obrony Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej oraz Wicepremierem Ministrem Obrony Państwa Izrael 
Deklaracja stanowi podstawę dla systematycznej wymiany wizyt, dialogu strategicznego pomiędzy Ministerstwami Obrony, a także rozwoju współpracy wojskowo-przemysłowej. Dokument zawiera też deklaracje o współpracy przy szkoleniach i obsłudze samolotów F-16, a także współpracy w zakresie szkoleń wojsk specjalnych

Czytaj więcej: Program Eliminacji Polaków