Warto przeczytać

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 07 styczeń 2017

Odsłony: 2673

Ocena użytkowników: 5 / 5

Szopka Noworoczna 2016/2017

Zwłaszcza  Jego Excelencji  panu Paulowi Wayne Jones’owi,

ambasadorowi Stanów  Zjednoczonych Ameryki Północnej w Polsce-  

z tradycyjnym „Happy New Year!” (względnie „Happy New York!”)

-  dedykuję

   Polska scena polityczna w lekkiej mgle.

  Dziwnie buja się i przechyla, raz w lewo, raz w prawo, w miarę jak – od resetu do resetu - bujają się stosunki amerykańsko-rosyjskie.

   Po lewej stronie – dla zwiększenia przechyłu sceny - tupią, podskakują w miejscu, włażą na siebie i gżą się wspólnie Obrońcy Demokracji: ubowcy, esbecy – z żydowskim lobby politycznym; , TW „Bolki” i „Lolki” – z „europejczykami”  balcerowiczowskiego rzutu; stare, sflaczałe cioty komunistycznej  rewolucji z młodymi, jurnymi  pożytecznymi idiotami, „wykształciuchami z wielkich miast”.

   Na wiecu Komitetu Obrony Demokracji  przemawia alimenciarz Kijowski.

(  Poeta  Julian Tuwim komentuje zza grobu:

 Ziało brednia, gorącem, czerwienią,

febrą trzęsło i kołem szło.

Nie wiadomo kto, jakiś „henio”

zaczął pleść nie wiadomo co.

 Przysięgali mętnemu „heniowi”,

kluski zdań wycharkując z grdyk

i wpatrzeni z zachwytem krowim

na komendę wydawali  z siebie ryk.

 - Tak chamjo rozdziawione i ciemne,

chamjo z akcentem na „o”,

rozwrzeszczało te czasy nikczemne

 w heniowate nie wiadomo co…)

  Rozkołysana  przez żydokomunę  scena  rozgrzewa tę tłuszczę: na proscenium  reżyser-sutener Mieszkowski  z Wrocławia tańczy kozaka z pederastą Szumełdą, zastępcą  alimenciarza na utrzymaniu żony w KOD, Kijowskiego; pokrzykują:

Czytaj więcej: Marian Miszalski: Szopka Noworoczna 2016/2017

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 13 grudzień 2016

Odsłony: 2984

Wandea. Piekielne kolumny.

Rebelia Chmielnickiego - Koliszczyzna - Wandea - Wołyń - ZDROWIE. Cz.2

Z cyklu: „W-131, Listy do Wnuczka”.

dr J. Jaśkowski

„Cui prodest scelus is fecit  - komu (zbrodnia) przynosi korzyść (ten ją popełnił).

Kontynuując temat różnych rebelii w Europie na przełomie ostatnich 400 lat, po rebeliach Chmielnickiego i Koliszczyźnie, opiszę podobne wydarzenia jakie miały miejsce tysiąc kilometrów bardziej na zachód, w super-katolickiej [do tamtych czasów.. md] Francji w 1793 roku, na podstawie pracy Reynalda Sechera pt. „Ludobójstwo Francusko – Francuskie”, Warszawa 2015.

[Poniżej opisy dydaktyki rewolucyjno- masońskiej po pokonaniu powstania chłopów i szlachty w Wandei. Wybuchło ono pod hasłem „Dieu et Roy”, po dużych zwycięstwach zostało jedna zdławione przez „postęp”. Osoby nie znoszące opisów tortur postępu niech nie czytają. Na pytanie : komu to przynosi korzyść możemy odpowiedzieć: Tylko szatanowi. Mirosław Dakowski]

Raport jednego z dowódców oddziałów rządowych:

„Mój przyjacielu, z przyjemnością donoszę ci, że ci bandyci są już zlikwidowani. Od 8 dni przyprowadzają ich tutaj w ilościach nie do policzenia. Przybywa ich w każdej chwili. Ponieważ ich rozstrzeliwanie zabiera dużo czasu i zużywa się przy tym proch i kule, przyjęto pomysł, aby powsadzać pewną ich liczbę do starych statków, wypłynąć nimi na środek rzeki, pól mili od miasta i tam zatopić te statki. Takie operacje dokonuje się codziennie”.

Czytaj więcej: Mordy w Dolinie LOARY 1793 r.

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 13 grudzień 2016

Odsłony: 2816

Ocena użytkowników: 5 / 5

Jacek Bartyzel

Słowa poniższe kreślę nie tyle z powodu, iżbym odczuwał jakąś szczególną powinność celebrowania rocznicy stanu wojennego (bo zauważę, że masochistyczne częstokroć eksponowanie martyrologii jest mimowolnym hołdem dla jej sprawców), ile raczej, aby dać wyraz spostrzeżeniom, które powziąłem w toku dyskusji prywatnych czy półprywatnych z osobami dopiero co poznanymi i to jedynie w sferze kontaktów wirtualnych. Tym, co mnie uderza w niektórych wypowiedziach jest połączenie moralnie słusznego oburzenia (wyrażanego wszelako z nadmierną dawką emocjonalności) ze skromną wiedzą historyczną i filozoficzno-polityczną, co zapewne wynika albo z młodego wieku, albo z „młodszości”, by tak rzec, cywilizacyjnej, co dotyczy osób wywodzących się z ludowych warstw „Solidarności”, które jako jedyną edukację otrzymały „wychowanie socjalistyczne” w szkole PRL-owskiej, potem zbuntowały się przeciwko systemowi, w dużej mierze zresztą za powód mając rozczarowanie niespełnionymi obietnicami urzędowej ideologii, a kiedy system brutalnie zgniótł te marzenia, odczuły to jako kataklizm – horrendalny tym bardziej, że jedyny, jaki znały.

Rozumiem socjopsychologiczne uwarunkowania takiego postrzegania rzeczy – podobnie jak w wypadku ludzi, którzy w stanie wojennym dopiero dojrzewali, mając lekcję poglądową w postaci czołgów na ulicach, ZOMO, gazu łzawiącego i pałek milicyjnych na swoich plecach – niemniej uważam, że stanowi ono błąd w rozpoznawaniu rzeczywistości. Jego sednem jest gruba pomyłka co do natury komunizmu (czego konsekwencją jest także nie tylko mocno spóźniony, lecz i nieco groteskowy charakter wynikającego stąd antykomunizmu), polegająca na tym, że to, co w istocie, i to pomimo tremendalno-traumatycznych akcesoriów i wypadków stanu wojennego, było objawem i dowodem jego śmiertelnej choroby oraz wejściem w stadium rozkładu (wszakże znaną jest rzeczą, łudzący pozorami witalności, chwilowy przypływ energii w stanach przedagonalnych), bierze się za kwintesencję komunizmu i ekstremalne apogeum jego zbrodniczych możliwości.

Zanim przejdę do wskazania istoty błędu, naświetlę rzecz subiektywnie i w kontraście do subiektywności wypływającej z powyżej wskazanych uwarunkowań. Z perspektywy działacza „Solidarności”, którego historycznym „Rokiem Pierwszym” był rok 1980, albo licealisty, dla którego ów Annus Primus rozpoczął się w grudniu 1981, wygląda to tak: „władza” niby to rozmawiała z narodem jak „człowiek z człowiekiem” i „Polak z Polakiem” (złudzenie „polrealizmu” – powiedziałby Józef Mackiewicz, i to w wersji naiwno-plebejskiej), a jednocześnie zdradziecko szykowała uderzenie, co też i wykonała, wprowadzając tym uderzeniem obuchem w głowę zdradzone społeczeństwo w stan szoku. Nie tak miało być! Mieliśmy odzyskać wszystko i za jednym zamachem: wolność, niepodległość, sprawiedliwość, a przy okazji obfitość dóbr i dobrobyt „jak na Zachodzie”, tymczasem zostaliśmy oszukani i zdradzeni o świcie.

Czytaj więcej: Jacek Bartyzel: Krótka uwaga o stanie wojennym