Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 03 październik 2016

Odsłony: 3041

Ocena użytkowników: 4 / 5

„Kawa Dyplomatyczna” to audycja wybitnego dziennikarza - Grzegorza Dziemidowicza. W programie odkrywane są sekrety dyplomacji i tajniki polityki międzynarodowej. Autor stara się w rzetelny sposób przedstawić problematykę międzynarodową – tyle zwiastun na portalu Polskie Radio 24. Dziemidowicz: Dyplomata. Posiada także doświadczenie dziennikarskie, radiowe i telewizyjne. Z Polskim Radiem związany od roku 1969 – to informacja z zakładki „Ludzie Polskiego Radia”. A co to ma wspólnego z tytułem? Ano ma, bo w Polskim Radiu funkcjonują ludzie Urbana, agitują współpracownicy „Goebbelsa stanu wojennego”, i tak jak w czasach PRL mówiono „telewizja kłamie”, tak dziś chce się powiedzieć „radio kłamie”. Dziemidowicz to wypróbowany i wierny działacz frontu propagandowego PRL.

W stanie wojennym prezenter Dziennika TV, za prezesury Urbana w Radiokomitecie dyrektor reżimowych programów informacyjnych. Po 1989 r. przerzucony na front dyplomatyczny. Do MSZ dostał się na skróty - minister TW „Must” nie próbował nawet stwarzać pozorów, w archiwum Biura Kadr zachowała się cieniutka teczka personalna Dziemidowicza, a w niej karteluszek o treści: Proszę o przyjęcie do pracy w MSZ. Trzeba jednak patronom Dziemidowicza oddać sprawiedliwość – wcześniej delegowali go za granicę, aby zdobył dyplomatyczny szlif. W latach 1986-88 pracował w Libii w przedsiębiorstwie Dromex, kierował tam komórką paszportową i prowadził pracowniczy radiowęzeł.

Rzecznicy do zadań specjalnych

Czytaj więcej: Krzysztof Baliński: SZPETNY GŁOS RADIA, czyli ubol przed mikrofonem

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 30 wrzesień 2016

Odsłony: 2831

Ocena użytkowników: 5 / 5

Korporacyjna Clintonowa

Gdybym miał strzelać pierwszą myślą, to postawiłbym na obecny, sprawdzony układ, któremu krzywdy nie zrobi Hillary Clinton. Tak jak za Billa Clintona wszystkie biznesowo-polityczno-wojskowe układy urosły w siłę, tak samo będzie za prezydentury Clintonowej.

Ani prawnicy, ani lekarze, ani ekonomiści i wiele innych grup zawodowych, nie chcą żadnych zmian w systemie. Karty zostały rozdane w latach 50-tych, kiedy Ameryka rozgrabiła cały świat (Polskę w latach 90-tych). Dzisiaj nikt nie chce tego zmieniać. Za duże pieniądze wchodzą w grę, aby jedna osoba mogła rozwalić intratne układy.

Clintonowa przeprowadzi jakiś szumny program naprawy gospodarki, który w żadnym wypadku nie zmieni katastrofalnego bytu ekonomicznego, przykrytego fałszywymi statystykami.

Wszystko na co ją stać to: pudrowanie, lukrowanie, kłamanie w imię ochrony układów, w imię trwania spektaklu kukieł lalkowych.

USA podąża do bankructwa

Ten kraj już stracił pozycję niezniszczalnego mocarstwa światowego. Nadal jest państwem numerem jeden na świecie, ale jego pozycja międzynarodowa w szybkim tempie kurczy się.

Ameryka, do lat 90-tych niepodzielnie panowała na globie. Była potężna, niepokonana, doprowadziła do bankructwa największego przeciwnika – ZSRR.
Dzisiaj, ten kraj na naszych oczach podąża do bankructwa.

Czytaj więcej: Clinton czy Trump? Kto będzie ojcem upadku Ameryki?

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 01 październik 2016

Odsłony: 2703

Ocena użytkowników: 5 / 5

Z cyklu : „P-143, państwo istnieje formalnie”

dr J.Jaśkowski

„Czym głupsi aktorzy sceny politycznej i mniej samodzielne państwo

tym więcej przepisów zakazu i nakazu”jj.

 Pamiętaj!     

       Nie można na dłuższą metę wychowywać naród politycznie, bez przeprowadzenia „kanciastej” granicy pomiędzy pojęciami tak prymitywnymi jak: sojusznik i najeźdźca, wierny i zdrajca, swój i obcy, wróg czy agent” !.

 Józef Mackiewicz.  

O tym, że jesteśmy państwem tylko formalnie istniejącym, powiedział nie kto inny tylko Minister Spraw Wewnętrznych  p. Sienkiewicz. Nie ma żadnych wątpliwości, że w tym temacie jest to osoba najbardziej kompetentna.

O piramidzie władzy już pisałem. Na szczycie zawsze znajdują się twórcy pieniądza z niczego, czyli banki. Banki już ponad 700 lat temu utworzyły państwo o nazwie City of London. Państwo to bez wątpienia posiada wszelkie atrybuty politycznego tworu. City of London inaczej zwane Corona Temple, posiada własny obszar, posiada własny parlament, posiada własną siłę zbrojną oraz jest w stanie wynająć dowolną ilość najemników. Państwo to posiada 97% całego kapitału jaki znajduje się na kuli ziemskiej oraz ok 96% wszystkich firm ubezpieczeniowych.

Przedstawiciel tego parlamentu ma prawo głosu w parlamencie Brytyjskim.

Jakie to daje możliwości przypomnę sprawę tzw. Fukushimy. Otóż już dwa lata wcześniej pewne kręgi chciały dokonać przejęcia najważniejszego ubezpieczyciela w Japonii. Japonia się broniła. Zaraz po owym rzekomym trzęsieniu ziemi dokonano przejęcia największego potentata ubezpieczeniowego Japonii.

Przypomnę, że Polska bez żadnego oporu sprzedała swoje firmy ubezpieczeniowe.
I co najważniejsze nikt nie protestował. A polskojęzyczna prasa, niemieckich właścicieli pod amerykańskim zarządem nawet się nie zająknęła o tym fakcie. Bądź co bądź był to fakt  bardzo istotny. Firmy ubezpieczeniowe są rentowne. Ile tak naprawdę wywożą z Polski nie wiadomo. P. dr Szewczyk podał, że banki wywiozły ok. 80 miliardów. To jest więcej aniżeli Państwo przeznacza na Służbę Zdrowia.

Czytaj więcej: Jak Ministerstwo Rolnictwa niszczy gospodarkę. ASF [Afrykański Pomór Świń, choroba gazetowa],...

Szczegóły

Kategoria: Komentarz polityczny

Opublikowano: 26 wrzesień 2016

Odsłony: 2841

Ocena użytkowników: 5 / 5

"Afera z Turcją dowodzi, że w Polsce nie odbywa się żadna debata nt. strategii polityki zagranicznej. A jeśli się odbywa, to w Fundacji Batorego."

Meandry polityki zagranicznej w wykonaniu Witolda Waszczykowskiego trudno rozszyfrować. Po zbudowaniu strategicznego sojuszu z Ukrainą, przyszła kolej na Turcję. W Ankarze zadeklarował: Chcielibyśmy Turcję widzieć w niedalekiej przyszłości, jako członka UE.

W wywiadzie dla tureckich mediów był pełen uznania dla Turcji, przypomniał, ile jej zawdzięczamy: „Polskę i Turcję łączy przyjaźń, która nie ma odpowiednika w historii politycznej. To Turcja udzieliła schronienia polskim żołnierzom po powstaniu listopadowym, umożliwiając im osiedlenie we wsi Adampol (...) będziemy robić, co tylko w naszej mocy, aby przywrócić stabilność na Bliskim Wschodzie, wspólnie z naszym przyjacielem przez wieki, Turcją”. Jednym słowem  „Polak, Turek – dwa bratanki”, i kolejne państwo, ku któremu zwracają się oczy naszego dyplomaty, król Jan III do lamusa, a Longinus Podbipięta won z lektur szkolnych. Waszczykowski natychmiast przystąpił też do zabiegów w Brukseli dla zniesienia wiz dla Turków, tj. zniesienie ostatniej zapory oddzielającej Polskę od „przyjaciół przez wieki” i od uchodźców, przed którymi jeszcze tak niedawno dzielnie nas broniła premier Beata Szydło. W ślad za tymi buńczucznymi, i co tu dużo mówić, głupimi oświadczeniami poszły genialne analizy: „Polska i Turcja mają wspólne interesy w kwestii bezpieczeństwa narodowego, są państwami, które są zaniepokojone wzrostem ekspansjonizmu rosyjskiego i próbami odbudowy pozycji Rosji na całym postsowieckim obszarze. Stąd współpraca obronna i militarna obu państw jest jak najbardziej wskazana”. Czy członkostwo Turcji w Unii leży w polskim interesie? Czy nie prowadzi w prostej linii do kolejnego miliona muzułmańskich imigrantów w Europie? Czy państwo poważnie może składać deklaracje zagrażające jego podstawowym interesom, rujnujące jego powagę na arenie międzynarodowej?

Piąta kolumna Ankary

Czytaj więcej: Krzysztof Baliński: POLAK, TUREK, DWA BRATANKI