Warto przeczytać

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 25 wrzesień 2010

Odsłony: 8863

Stanisław Michalkiewicz
Poniżej przedstawiam w załączeniu tzw. umowę indemnizacyjną, zawartą 16 lipca 1960 roku w Waszyngtonie między rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, a rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki, dotyczącą uregulowania roszczeń obywateli amerykańskich wobec państwa polskiego z tytułu przejęcia przez Polskę ich mienia w drodze nacjonalizacji, albo w inny sposób. Z tej umowy wynika, że Polska zapłaciła rządowi USA 40 mln dolarów w 20 rocznych transzach, w zamian za co rząd USA przejął na siebie zobowiązania z roszczeń odszkodowawczych i zobowiązał się w art. IV tej umowy, że nie będzie wysuwał, ani popierał żadnych roszczeń wysuwanych wobec Polski z tego tytułu przez obywateli amerykańskich. Niestety postępowanie rządu Stanów Zjednoczonych, który bądź to bezpośrednio – przez deklaracje sekretarzy stanu – obecnie JE Hilarii Rodham Clintonowej – oraz interwencje ambasadorów – obecnie JE Lee Feinsteina – bądź to pośrednio – poprzez popieranie wystąpień przedstawicieli żydowskich organizacji „przemysłu holokaustu” do rządu Rzeczypospolitej Polskiej oraz wspieranie skierowanej m.in. na uzyskanie od Polski „rekompensat” na rzecz wspomnianych organizacji działalności żydowskiej loży B’nai B’rith – postępuje w sposób całkowicie sprzeczny ze wspomnianym art. IV umowy z 1960 roku. W świetle postanowień tej umowy, żądania, jakie pod adresem Polski wysuwają mające siedzibę na terenie USA i kierowane przez obywateli Stanów Zjednoczonych żydowskie organizacje „przemysłu holokaustu”, mają wszelkie znamiona usiłowania przestępczego wyłudzenia od Rzeczypospolitej Polskiej 65 miliardów dolarów i jako takie powinny być ścigane przez prokuraturę.

Czytaj więcej: Roszczenia żydowskie – bezpodstawne!

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 23 wrzesień 2010

Odsłony: 18494

Nasilająca się antyrosyjska medialna kampania ma związek ze zbliżającymi się wyborami i z faktem, że gospodarczo doganiamy Grecję.
http://www.sekretyameryki.com/?p=4305 Z "zielonej wyspy" ostał się nam spustoszony powodziami "drugi Bangladesz".
Mamy gigantyczne zadłużenie, konieczne są cięcia budżetowe i "dociskanie pasa". Choć tych, u których jest jeszcze coś do "dociskania" ta kuracja nie obejmie. A na pewno nie obejmie tych, którzy do katastrofy gospodarczej doprowadzili (dziwne jest, że w takiej sytuacji nikt z polityków nie zaproponuje zakończenia kosztownej dla nas pomocy w okupacji Afganistanu). Aby odwrócić naszą uwagę od katastrofalnego stanu polskiej gospodarki epatuje się społeczeństwo katastrofą smoleńską i "wojną o krzyż". A winą za "kłopoty gospodarcze" (efemizm ukrywający faktyczny stan katastrofy gospodarczej) obciąża się np. Rosję nagłaśniając sprawę gazowej umowy polsko-rosyjskiej. Celowo zapomina się przy tym, że to Bruksela kazała nam likwidować stocznie i duże zakłady przemysłowe. To Bruksela ingeruje w czysto polskie sprawy - to ona narzuca nadzorcom naszego baraku np. - czy i jak wysoki mamy mieć WAT na książki. To ona zmusza nas do dalszego zadłużania i cięć budżetowych - a więc proponuje nam "grecką" kurację, przy okazji strasząc nas sankcjami. A agenturalne media nie ustają w zachwalaniu Unii - jaka ta Unia jest dobra! Ile to dopłat unijnych i na co płynie do nas z Brukseli! Nie informują nas "nasze" załgane media o tym, że te "dopłaty" to po prostu część naszych własnych pieniędzy wpłacanych do unijnej kasy. Groteskowość tej sytuacji polega na tym, że Unia oddaje nam część naszych własnych pieniędzy i jeszcze narzuca nam, na co, jak i kiedy możemy je wydać. Bo inaczej ich nie dostaniemy. Często za owe "dotacje" realizowane są inwestycje drugorzędne lub prestiżowe, ale nie wzmacniające naszej gospodarki. Bo ta, pod unijnym dyktatem, nadal jest niszczona, szabrowana i wyprzedawana obcym za psie pieniądze.
Sprawą tabu jest, że winę za ruinę Polski ponoszą:

Czytaj więcej: Medialna i polityczna fikcja Polski, Unii i świata

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 25 wrzesień 2010

Odsłony: 7374

Wywiad z prof. Henrykiem Kieresiem

Z prof. Henrykiem Kieresiem, profesorem KUL, filozofem, polonistą, kierownikiem Katedry Filozofii Sztuki KUL, członkiem Towarzystwa Naukowego KUL, członkiem założycielem Polskiego Towarzystwa Tomasza z Akwinu - oddziału Società Internazionale Tommaso d'Aquino, członkiem Komitetu Naukowego Powszechnej Encyklopedii Filozofii, przewodniczącym Komitetu Naukowego Encyklopedii "Białych Plam" rozmawia Radosław Brzózka

Zwykle źródeł liberalizmu upatruje się w rewolucji francuskiej oraz w myśli tych, którzy dali jej teoretyczne podwaliny. Nowa oświecona epoka odcięła się radykalnie od starych błędów. Czy rzeczywiście? Jakie wskazówki dla zrozumienia liberalizmu daje nam filozofia?

Rzeczywiście, panuje tego rodzaju przekonanie, że rewolucja francuska czy cały okres oświecenia dały jakieś teoretyczne podstawy liberalizmu. Tak jest, jeśli się patrzy na historię Europy, na jej poznawczo-myślowe dokonania, w sposób - powiedziałbym - płytki. Właściwych źródeł tego, co można określić szeroko liberalizmem, należy szukać w filozofii, a dokładnie mówiąc, w jej błędach.

Już starożytni Grecy dostrzegali problem człowieka i problem ten, choćby w kulturze mitologicznej, wyrażał się w postaci dwóch przeciwstawnych ujęć człowieka. Jedno ujęcie mieściło się w ramach tzw. tradycji apollińskiej, w której, najkrócej mówiąc, istotą człowieka i polem jego człowieczeństwa był rozum, a z drugiej strony w nurcie dionizyjskim, który skłaniał się ku pierwiastkom pozaracjonalnym bytu ludzkiego. To dualistyczne pęknięcie w pojmowaniu człowieka jest w kulturze Europy obecne od jej historycznych początków po dziś dzień. Faza mitologiczna kultury europejskiej została przezwyciężona przez filozofię - mówię o historycznym początku tego przezwyciężania, ponieważ trwa ono nadal, nadal myślimy mitologicznie (błędy filozoficzne sprzyjają powrotom mitologii) - ale mimo odkrycia filozofii wspomniane pęknięcie pozostało, jakkolwiek w pojmowaniu człowieka przeważały wątki racjonalne, czy nawet racjonalistyczne.

Czytaj więcej: Liberalizm – najstarszy z socjalizmów

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 23 wrzesień 2010

Odsłony: 7523

O pokusie oceniania z Frankfurtu nad Menem mówi Stefan Kosiewski
"Być może kiedyś dzieci będą o tym w encyklopedii czytały" - odpowiedziała sobie Danuta Wałęsowa na retorycznie postawione pytanie, czy Nagroda Nobla przyznana dla małżonka to zaszczyt dla rodziny?

Tłumaczę te słowa na język polski z niemieckiego wydania książki "Ein Weg der Hoffnung" (s. 409) podarowanego mi wspaniałomyślnie przed laty przez jej Wydawcę, przeglądam książkę kolejny raz. Asumpt do wyróżnienia tym razem tych, a nie innych słów dało oczywiście ukazanie się po 30 latach od sierpnia 1980 roku pierwszego tomu "Encyklopedii Solidarności", którym to tomem katowicki wydawca dołączył do grona tanich skandalistów i samozwańczych demitologów olewających z góry kwaśnym moczem światowej sławy brązowy pomnik legendarnego elektryka.
Mocz można oddać i można poddać analizie, żeby wykryć w nim krótko mówiąc np. ślady ubeckiej krwi odziedziczonej po dziadku paszkwilanta. Można oszczercom zagrozić sądem, ale czy może mieć zaufanie do sprawiedliwości okazywanej ludziom w sądach w Polsce, która jest wolna i niepodległa w takim kształcie wolności, jaki Lech Wałęsa wywalczył dla niej po wódce przepitej w Magdalence nieopatrznie z Michnikiem, Kiszczakiem, Mazowieckim, Jaruzelskim, Kaczyńskim, Gieremkiem tak samo jak po śmierci Papieża z Polski w Rzymie przeszło się dla porządku na ty z fałszywym magistrem Kwaśniewskim; abstynenta otrzepuje na samą tylko myśl o tej moczopędnej truciźnie.

Czytaj więcej: Psy szczekają, karawana jedzie dalej: Lech Wałęsa na Prezydenta.