Warto przeczytać

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 16 czerwiec 2009

Odsłony: 5872

W 1999 r. rząd Toniego Blaira zmienił sposób wybierania posłów do Parlamentu Europejskiego w Zjednoczonym Królestwie.  Zamiast do tamtej pory obowiązującej ordynacji jednomandatowej „First Past the Post”, Blair wprowadził tzw. „Closed List System”, czyli tak dobrze znany w Polsce wielomandatowy system list partyjnych d’Hondta.  Tak wiec dzisiaj, w czwartek 4 czerwca 2009 r, po raz trzeci z rzędu Brytyjczycy i mieszkancy Irlandii Północnej  od 7-ej rano oddają głosy w wyborach europejskich na listy partyjne, zamiast na indywidualnych kandydatów.   

Mandaty zostaną przydzielone kandydatom według kolejności ustalonej wcześniej przez poszczególne partie.  Karta Wyborcza (Ballot Paper) nawet nie zawiera wszystkich nazwisk kandydatów, jedynie  nazwy partii i do pięciu pierwszych nazwisk.  Powody po temu są dwa. Po pierwsze kandydatów jest tak wielu, ze się na karcie wyborczej nie mieszczą, a po drugie kandydaci o wyższych numerach nie maja praktycznie żadnej szansy otrzymania mandatu. W 10-mandatowym okręgu South East, obejmującym wielkie hrabstwa Hampshire, West Sussex, East Sussex i Kent, o łącznej populacji niemal 10 milionów, kandyduje aż 49 osób.  Dla przykładu, jeśli w tym okręgu Partia Konserwatywna otrzyma w przybliżeniu 10% lub więcej głosów, mandat otrzyma Daniel Hannan, urzędujący MEP. Prawdopodobieństwo tego zdarzenia jest praktycznie równe jedności, tak wiec Hannan mógł celebrować zwycięstwo zanim jeszcze oddany został pierwszy glos.  Około  20% głosów da mandat Richardowi Ashwortowi, również urzędującemu MEP.

Czytaj więcej: Quasi-demokracja

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 16 czerwiec 2009

Odsłony: 5190

Paradoksem jest fakt, że 20 lat po odzyskaniu niepodległości tygodnik lewicowy pisze to, czego boją się poruszać prawicowe i katolickiego media (poza oczywiście "Gazetą" Polską i "Naszym Dziennikiem").  

Cytuję za przeglądem prasy dokonanym przez KAI.

Przy okazji, polecam swój felieton w najnowszej "GP" pt. "Bez orkiestry, ale z godnością"
Przegląd: Policzek dla Kresowian [KUL przyznaje tytuł Wiktorowi Juszczence]  

- KUL przyznaje tytuł Wiktorowi Juszczence, dążącemu do uznania OUN-UPA za ruch narodowowyzwoleńczy - pisze z oburzeniem Monika Śladewska na łamach Przeglądu. - Decyzja senatu Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego o uhonorowaniu prezydenta Ukrainy, dążącego do uznania „bohaterstwa” OUN-UPA, zaskoczyła i zasmuciła Kresowian. Z niedowierzaniem przyjęli ją kombatanci i środowiska interesujące się polskimi Kresami Wschodnimi, a także grupa historyków i dokumentalistów największej zbrodni w historii Polski, popełnionej przez Organizację Ukraińskich Nacjonalistów (OUN) i jej formacje zbrojne. Data uroczystości nie jest przypadkowa, lipiec bowiem jest miesiącem żałoby narodowej, pamięci ok. 200 tys. rodaków, zamordowanych przez ukraińskich nacjonalistów w sposób niewyobrażalnie okrutny. Decyzja władz katolickiej uczelni nie przyczyni się do uzdrowienia postaw potwornie skrzywdzonych rodzin kresowych i żyjących świadków, ponieważ w ich pamięci jak cierń tkwi dotąd nieosądzone i niepotępione bestialstwo banderowców, ochotników SS-Galizien i innych nazistowskich bojówek ukraińskich. Prawda o doktrynalnej, planowej zagładzie bezbronnej ludności jest w najlepszym wypadku przemilczana, w najgorszym fałszowana, a za jej ukrywaniem stoją siły, które wpisują się w ustalenia władz szanowanej katolickiej uczelni w Polsce - czytamy.

Czytaj więcej: Przegląd: Policzek dla Kresowian

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 16 czerwiec 2009

Odsłony: 5037

Czterdzieści lat temu na festiwalu w Opolu Jan Pietrzak zaśpiewał piosenkę pod wymownym tytułem „Za trzydzieści parę lat” – w której przedstawił dwa możliwe scenariusze. Jeden – tragiczny – że „cisza nieznana, spokój odwieczny, kilka bakterii w głębi mórz; nie obliczy nikt, że już rok dwutysięczny”. I drugi – pogodny - że „w kiosku „Ruchu” kupię „Świat” – „Forum” nie będzie; zaparzę ziółka, zapalę „Sporta”...”. Scenariusz tragiczny zawierał aluzję do nuklearnej zagłady, która w latach 60-tych wydawała się całkiem możliwa, a z kolei scenariusz pogodny zakładał przetrwanie PRL-owskiej martwoty, która na tle nuklearnej zagłady wydawała się całkiem zachęcająca. I o to właśnie chodziło. Inaczej zresztą cenzor nie dopuściłby piosenki na festiwal, który przecież transmitowany był na całą Polskę.

Pierwszy scenariusz na szczęście się nie ziścił, ale nie ziścił się również scenariusz drugi, co pokazuje że alternatywy, jakie aktualnie podsuwa nam wyobraźnia, wcale nie muszą wyczerpywać wszystkich możliwości. Na przykład teraz, gdy 50 synekur w Parlamencie Europejskim garstka statystujących w tym konkursie wyborców rozdzieliła między PO, PiS, SLD i PSL - wszystko wskazuje na to, że na taka scenę polityczną jesteśmy skazani – co do złudzenia przypomina PRL-owską martwotę, z PZPR-em w roli głównej oraz dwoma „stronnictwami sojuszniczymi”.

Czytaj więcej: Za trzydzieści parę lat...

Szczegóły

Kategoria: Warto przeczytać

Opublikowano: 16 czerwiec 2009

Odsłony: 5837

Przyznam się szczerze, że coraz częściej przeżywam prawdziwy szok czytając w prasie o kolejnych wypowiedziach, pomysłach czy wręcz bluźnierstwach wypowiadanych przez wszelkiej maści modernistów, którzy nieustannie dążą do podkopania autorytetu Kościoła Katolickiego oraz zasiania ziarna zwątpienia w sercach ludzi wierzących. Pisałem już kiedyś m.in. o kibicowskiej Mszy Świętej, o obecności abp Józefa Życińskiego na Przystanku Woodstock czy bodajże księdzu Czajkowskim, który uważał bzdurne tezy stawiane przez Dana Browna w „Kodzie da Vinci” za prawdziwe, a „Ewangelię Judasza” za księgę objawioną. Tego typu bolesne dla prawdziwych katolików zdarzenia nie stanowią niestety odosobnionych przypadków, a wręcz ich liczba wzrasta w zastraszającym tempie.

Czytaj więcej: Modernizm szkodzi Kościołowi