Państwo

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 07 grudzień 2010

Odsłony: 3020

1. Premier Donald Tusk jest przedstawiany w przyjaznych mu mediach a także przez wielu komentatorów politycznych jako niezwykle sprawny i dobrze przygotowany do pełnienia tej funkcji polityk. Jeżeli jednak przyjrzymy się praktyce kierowania Radą Ministrów przez Premiera Tuska, a zwłaszcza procesom przygotowywania i podejmowania decyzji przez ten rząd to trudno inaczej je określić jak jeden wielki chaos.

Czasami nawet wydaje się jakby nawet najważniejsze propozycje reform były rzucane przez poszczególnych ministrów i samego premiera Tuska od tak sobie, a jeżeli reakcja opinii publicznej jest nieprzychylna to propozycje te umierają śmiercią naturalną.

2. Sztandarowym przykładem takiego chaosu są próby zmian w systemie ubezpieczeń emerytalnych. W tej sprawie jest aż kilka ośrodków gdzie trwają prace dotyczące przygotowania tych zmian. Jedną grupą ekspertów dowodzi Minister Michał Boni szef doradców strategicznych Premiera, koncepcję reformy przygotowała także Minister Pracy Jolanta Fedak, swoje pomysły w tej sprawie ma Minister Finansów Jan Rostowski, a ostatnio także Rada Gospodarcza przy Premierze.

Już sam fakt, ze aż w tylu ośrodkach rządowych pracuje się nad tymi zmianami nie najlepiej świadczy o zdolnościach organizacyjnych tej ekipy ale jeszcze gorsze jest to,że każdy z nich przedstawia swoje pomysły w mediach i nie są one nawet ze sobą zbieżne.

Czytaj więcej: Chaos w rządzie Tuska

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 05 grudzień 2010

Odsłony: 3897

Mini analiza występowania głosów nieważnych w obwodach w funkcji poparcia danego kandydata, przy wyborze Prezydenta W-wy.
Na wykresie ilustruję następujący związek: - ilość głosów oddanych na danego kandydata w funkcji ilości głosów ważnych oddanych w danym obwodzie.

Występowanie stosunku głosów ważnych/nieważnych powinno być w miarę przypadkowe, wiec punkty na takim wykresie powinny być rozmieszczone "płasko".
Trudno sobie wyobrazić, jakikolwiek społeczny mechanizm, który tłumaczyłby, dlaczego w obwodach, w których jest stosunkowo dużo głosów nieważnych, względnie większym niż średnie poparciem cieszyła się p.Gronkiewicz;
i odwrotnie obwody, w których bardziej niż średnio popierany był p. Bielecki miały by więcej głosów nieważnych.
Do analizy przyjęłam wszystkie obwody powszechne, w których wybierany był Prezydent W-wy, wyniki ściągnęłam ze stron PKW. PKW nie udostępnia w jednej tabeli  wyników dla obwodów i odsetka głosów ważnych, przygotowałam zestawienie.

Wykresy przygotowałam dla 4 pierwszych kandydatów, dodałam linie trendów (aproksymacja liniowa) - parametry fitowanej linii podane są w tabelkach pod wykresami
 Wykres dla Bielecki Waltz
 Wykres dla Olejniczak-Mikke
 Wyniki są ciekawe...

Czytaj więcej: W Warszawie wybory Prezydenta były sfałszowane. DOWÓD

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 05 grudzień 2010

Odsłony: 2778

Przed laty amerykański ekonomista Milton Friedman napisał książkę „Tyrania status-quo”, w której przedstawia biurokratyczną inercję, mechanicznie, a więc beznamiętnie dławiącą każdą próbę zmiany sytuacji. Jeśli nowa ekipa nie przeforsuje z góry ustalonych pomysłów melioracyjnych w ciągu pierwszych trzech miesięcy, to potem już nic nie zrobi, nie tylko z racji owego biernego oporu biurokratycznego aparatu, ale również z powodu zasmakowania nowej ekipy w konfiturach władzy. „Państwo” bowiem z tego punktu widzenia nie jest abstraktem, tylko konkretnym środowiskiem ludzi, nie tylko świadomych swego grupowego interesu, ale znakomicie zorientowanych w instrumentach, jakimi, pod pozorem „służby publicznej”, mogą ten interes realizować. W rezultacie koszty funkcjonowania współczesnych państw cały czas rosną. Na ich pokrycie przestają wystarczać podatki, więc jedynym sposobem stworzenia wrażenia finansowej płynności jest powiększanie długu publicznego, to znaczy – życie na koszt następnych pokoleń. 

Warto zwrócić uwagę, że znaczna część tych wydatków jest zupełnie zbędna. Jakub Goldsmith w książce „Pułapka” relacjonuje badania prof. Waltera Williamsa, który po 30 latach od inauguracji przez prezydenta Lyndona Johnsona w połowie lat 60-tych serii programów socjalnych „Wielkie społeczeństwo”, sprawdził ich funkcjonowanie. Okazało się, że do adresatów, czyli „ubogich” trafiło zaledwie 28 procent środków wydatkowanych na te programy. Resztę, tzn. 72 procent przechwyciły aparaty biurokratyczne, które tymi programami administrowały i cały czas się rozrastały. W ciągu 30 lat rząd wydał na to tyle pieniędzy, że można by za nie wykupić majątek trwały 500 największych amerykańskich przedsiębiorstw oraz CAŁĄ ZIEMIĘ UPRAWNĄ w USA! Oznacza to, że w tym okresie rząd musiał wyssać te pieniądze z gospodarki – po to, by 72 procent trafiło do aparatów biurokratycznych, które w innym przypadku, to znaczy – gdyby rząd w ogóle żadnych programów nie uruchamiał, byłyby całkowicie zbędne. Ten przykład pokazuje, w jaki sposób biurokracja, pod pozorem „służby publicznej”, potrafi na gospodarce i na społeczeństwie pasożytować, sprytnie ukrywając ten proceder za różnymi patetycznymi, ale fałszywymi ideologiami.

Czytaj więcej: Wszystko zależy od perspektywy

Szczegóły

Kategoria: Państwo

Opublikowano: 04 grudzień 2010

Odsłony: 5338