Warto przeczytać

Szanowni Państwo!

Nic tak nie gorszy, jak prawda, więc nic dziwnego, że nasze postępactwo tak się oburza na porównywanie Unii Europejskiej do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. A przecież trzeba porównywać wszystko ze wszystkim, bo w przeciwnym razie nie wiedzielibyśmy, czy na przykład redaktor Adam Michnik był mądrzejszy od Bronisława Geremka, czy odwrotnie. Nie wiedzielibyśmy, czy Stefan Michnik był większym zbrodniarzem od, dajmy na to, Stanisława Zarako-Zarakowskiego, czy Adolf Hitler był lepszym socjalistą od Józefa Stalina, a przede wszystkim – czy Unia Europejska jest lepsza od Związku Radzieckiego. Postępactwo twierdzi, że jest lepsza, więc choćby dla udokumentowania tej wyższości porównanie jest konieczne. W takim razie – skąd te nerwy?

Przypuszczam, że stąd, iż między Unią Europejską a Związkiem Radzieckim zachodzi sporo podobieństw, co daje się zauważyć zwłaszcza ostatnio. Na przykład w roku bodajże 1960 ówczesny władca Związku Radzieckiego Nikita Chruszczow ogłosił program „dogonienia i przegonienia” Stanów Zjednoczonych. Zamierzenia były ambitne, ale wyszło, jak zawsze, a w dodatku w roku 1964 Nikita Chruszczow został obalony przez Leonida Breżniewa, pod którego władzą Związek Radziecki wkroczył w okres tak zwanego „zastoju”. To wszystko jest bardzo podobne do przyjętej przez Unię Europejską tak zwanej „strategii lizbońskiej”. Najważniejszym elementem tej „strategii” było... – a cóż by innego, jeśli nie „dogonienie i przegonienie” Stanów Zjednoczonych? I ciekawa rzecz – chociaż „strategia lizbońska” zakrojona była szalenie ambitnie, to jej rezultaty okazały się bardzo podobne do osiągniętych w Związku Radzieckim. Żeby zatrzeć to nieprzyjemne wrażenie, Rada Komisarzy Ludowych, to jest pardon – oczywiście Komisja Europejska, opracowała nową strategię, „Strategię 2020”, która tym razem już na pewno... Ciekawe, że to akurat może się udać, bo chociaż podstawowym celem nowej strategii jest oczywiście „dogonienie i przegonienie” – to jednak polegać ma ona na pompowaniu pieniędzy w kraje bogate, przy pozostawieniu krajów biedniejszych nie tyle może własnemu losowi, co na własnym wikcie. Trudno się temu dziwić; skoro wszyscy bezmyślnie ratyfikowali traktat lizboński, to nie ma już potrzeby nikogo kokietować i wieloletnie inwestowanie w „jedność europejską” musi wreszcie zacząć przynosić dochody inwestorom.

Czytaj więcej: Stanisław Michalkiewicz: Nowy plan Balcerowicza